Μια αιωνιότητα και μια μέρα

Ένα ραντεβού που μέχρι να συμβεί ο χρόνος...
κυλάει με ρυθμούς ταινίας του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Αργά. Πολύ αργά. 
The King

Κάθε φορά που είναι να βρεθούμε, με στήνεις τουλάχιστον 45 λεπτά. Ο συγκεκριμένος χρόνος καθυστερημένης άφιξής σου προκύπτει από το μέσο όρο των συναντήσεών μας το τελευταίο δίμηνο. Έχω κουραστεί τόσο πολύ από το «στήσου και περίμενε» καψόνι σου που μπήκα στη διαδικασία να αρχίσω να σε χρονομετρώ. Και σου παραθέτω μόνο μερικά από τα πρόσφατα ενσταντανέ μας, όπου το τάιμ-λάιν χρονοκαθυστέρησής σου έφτασε στο ζενίθ μαζί με την τσατίλα μου.

Προτού προλάβεις να κάνεις την ανήξερη, θα σου υπενθυμίσω πως με έχεις στήσει τρία τέταρτα μέσα στο αυτοκίνητο περιμένοντας να σε πάρω από τη δουλειά σου, όπου έφτασα σε σημείο υπνωτισμού από το συνεχή ήχο του αναβοσβησίματος των αλάρμ. Στην τέταρτη κλήση από το κινητό μου, μου απάντησες το über εκνευριστικό «σε μισό, κατεβαίνω» (άθροισε τα «μισά», για να διαπιστώσεις πόσο γκουμούτσα βγήκε τελικά η αναμονή).

Καθυστέρησες μια ώρα στο εστιατόριο που είχαμε κλείσει για τη γιορτή μου, θεονήστικος με το στομάχι μου να έχει κολλήσει από την πείνα στη σπονδυλική στήλη, με ένα κουβέρ πάνω στο τραπέζι, ένα ποτήρι λευκό κρασί (που έγιναν δύο στην πορεία) και το συμπαθέστατο σερβιτόρο να έχει επαναλάβει τουλάχιστον έξι φορές τις σπεσιαλιτέ του μαγαζιού. Όταν με τίμησες με την παρουσία σου, οι δικαιολογίες σου ήταν πως δεν στέγνωνε το μαλλί σου με τίποτα (λες και αντί για μαλακτική κρέμα, έβαλες ρητίνη) κι ότι δεν έβρισκες κάτι φανταχτερό να φορέσεις στις δύο τρίφυλλες ντουλάπες που έχουν κάνει απόβαση τα ρούχα σου. Έλεος.

Ειλικρινά δεν ξέρω αν είμαι ο «φίλος» σου ή απλώς ένα καλοσυνάτο πειραματόζωο σε ένα ιδιόρρυθμο παβλοφικό πείραμα που με πανουργία έχεις στήσει για να τσεκάρεις τα νεύρα μου. Δεν μπορώ να δικαιολογήσω, με όση λογική διαθέτω, (και έχω μπόλικη από δαύτη μέσα στα εγκεφαλικά κύτταρά μου) πως γίνεται να έχουμε κανονίσει να συναντηθούμε τη Χ ώρα που σε βολεύει και πάντοτε να εμφανίζεσαι αργοπορημένη. Φουριόζα, με το κλασικό μειδίαμα στα χείλη (που ξέρεις ότι λειτουργεί ως γκρινιοκτόνο) και τη γνωστή δικαιολογία «σόρι, αγάπη που άργησα, αλλά...».

Πολλές φορές σκέφτηκα να ανταποδώσω και να σε αφήσω να ξεροσταλιάσεις στην αναμονή. Όμως, δυστυχώς για μένα και ευτυχώς για σένα, ήμουν, είμαι και θα είμαι συνεπής, σαν quartz, καλοκουρδισμένο ρολόι. Το έχω στο DNA μου. Θα αλλάξεις λοιπόν τροπάριο ή να σκεφτώ να σε χρεώνω για κάθε σεκόντ αναμονής;

The Queen

Θα την πω την αμαρτία μου και θα τη μολογήσω: αν και επιμελής (ως εκεί που δεν παίρνει) μαθήτρια και αριστούχος και με τη σημαία βάρος ασήκωτο σε κάθε παρέλαση και σχολική εορτή, χρονιά τη χρονιά κινδύνευα να μείνω από απουσίες. Αυτή η πρώτη ώρα, όποια ώρα και αν ήταν αυτή η ώρα, ήταν ο προσωπικός μου Γολγοθάς (που δεν κατάφερνα και πολύ συχνά να τον ανέβω στην ώρα μου). Και το δύσβατο αυτό ανηφόρι της ζωής συνέχισα να το σκαρφαλώνω με το ρολ