Ιδιοκτήτης νοικιάζει μαγαζί 200 ευρώ και δεν το παίρνει κανείς!

Απίστευτο και όμως αληθινό! ...
Ιδιοκτήτης ενός καταστήματος εκατό περίπου τετραγωνικών μέτρων σε κεντρική περιοχή... μεγάλης επαρχιακής πόλεως, το νοίκιασε το 1996 για να χρησιμοποιηθεί ως "μίνι μάρκετ". Ενοίκιο, την εποχή εκείνη, ορίστηκε το ποσό των διακοσίων χιλιάδων (200.000) δραχμών (δηλ. ευρώ 587). Όταν η χώρα μπήκε στη ζώνη του ευρώ το ενοίκιο ήταν ακόμη το ίδιο, αφού ο ενοικιαστής, παρά την αρχική συμφωνία,δυστροπούσε στην παροχή οποιασδήποτε αύξησης. Και επειδή τα πάντα μετά την είσοδο του ευρώ άρχισαν να "στρογγυλοποιούνται", το ενοίκιο, αντί αυξήσεως, στρογγυλοποιήθηκε προς τα... κάτω. Έγινε ευρώ 580. Έκτοτε, τα σκυλιά δεμένα: Έμεινε το ίδιο μέχρι και προ πενταμήνου, δηλαδή για δεκαπέντε (15) ολόκληρα χρόνια και τρεις (3) μήνες. Οπότε, ο ενοικιαστής ζήτησε μόνος του να αποχωρήσει από το κατάστημα. Ο ιδιοκτήτης τον ερώτησε ευγενικά γιατί αποχωρεί. "Ξέρετε", απάντησε, "δεν τα βγάζω πέρα με τους προμηθευτές μου, δεν αντέχω άλλο!..". Ο ιδιοκτήτης απάντησε: "Μα έχεις καλή δουλειά, στο κάτω - κάτω θα σε βοηθήσω κι εγώ!". "Να με βοηθήσετε ; Με ποιο τρόπο;", ρώτησε ο άνθρωπος. "Με το νοίκι!", απάντησε ο συγγενής μου. "Να δίνεις λιγότερο νοίκι!". Τα ’χασε ο ενοικιαστής. "Δηλαδή, πόσο λιγότερο;", ρώτησε. "Ξέρω ’γώ; Εσύ να μου πεις!", του απάντησε ο ιδιοκτήτης. Και πρόσθεσε αμέσως: "Να, ας πούμε εκατό ή εκατόν πενήντα ή ακόμα και διακόσια ευρώ παρακάτω, θα το δεχόμουνα... Μη τα χαλάσουμε τώρα, ύστερα από τόσα χρόνια φιλίας! Έχω κι εγώ ανάγκη αυτό το νοίκι!..", συμπλήρωσε. Ο έμπορος έξυσε το κεφάλι του. "Σ....συγγνώμη, μα... δεν μπορώ!", είπε τελικά. "Θα το κλείσω το ρημάδι, θα βρω άλλη δουλειά, ένα σταθερό μισθό!" κατέληξε.