Η χήρα του Αττίλιο ζει με 200 ευρώ το μήνα!

Σάββατο πρωί, κάπου στα Σεπόλια. Ακόμα ένα διεκπεραιωτικό ρεπορτάζ για την...
εγκληματικότητα στην Αθήνα.

Δηλώσεις κόσμου, κυρίως ηλικιωμένων, που εκφράζουν φόβο για τους κακοποιούς και αγανάκτηση για την αδυναμία της πολιτείας να τους προσφέρει ασφάλεια.

Με συγχωρείτε, αλλά με τα χρόνια όλα αυτά πλέον μου ακούγονται τουλάχιστον τετριμμένα.

Σταματώ έξω από ένα αρτοποιείο και «χώνω» το μικρόφωνο στα μούτρα μιας ηλικιωμένης, περιμένοντας να ακούσω τα γνωστά…

«Τι να σου πω παιδί μου… Άσε με έχω τον καημό μου», μου λέει… Γύρω στα 70, με ροδοκόκκινα μάγουλα και μεγάλα μελαγχολικά μάτια, που όταν τα κοιτάς, είναι σαν να βλέπεις το «φιλμ» της ζωής της να «ξετυλίγεται» μπροστά σου.

Κατεβάζω το μικρόφωνο και κάνω ένα βήμα να πάω παρακάτω, όταν την ακούω να μου λέει… «Ξέρεις ποια είμαι; Η χήρα του Αττίλιο!»

Δεν πρόλαβε να τελειώσει τη φράση της και σαν να μου φάνηκε ότι άκουσα ξανά το σάλπισμα της τρομπέτας να διαπερνά τα ντουβάρια των πολυκατοικιών στα Σεπόλια και να δονεί τα «τσιμέντα» του σταδίου «Καραϊσκάκης», στο Φάληρο. Tον Αττίλιο, κατά κόσμον Βασίλη Δουρίδα, δεν πιστεύω ότι μπορεί να υπάρχει Έλληνας φίλαθλος ή οπαδός, ο οποίος να μην είχε ανατριχιάσει, ακούγοντάς τον να παιανίζει την τρομπέτα.

«Είμαι η γυναίκα του Αττίλιο. Που προσπαθώ να ζήσω με 200 ευρώ σύνταξη (σ.σ. αφού το «μεγαλόψυχο κράτος» φρόντισε να «ψαλιδίσει» τη σύνταξη χηρείας, λες και από αυτή, όπως και άλλες πολλές αντίστοιχες, κινδυνεύει να χρεοκοπήσει η Ελλάδα) και να σώσω το παιδί μου που είναι καρκινοπαθής». Τα μάτια της κοκκίνησαν… Μου ζήτησε συγγνώμη και έφυγε… Δεν κράτησα τηλέφωνο, δεν την ρώτησα που μένει.

Γυρνώντας στο γραφείο, έψαξα, ρώτησα τι έκανε ο επίσημος Ολυμπιακός για την οικογένεια του Αττίλιο, ο οποίος «έφυγε» το 1994 από πνευμονικό οίδημα. Και ας ήταν μόλις 52 χρονών.

«Δεν μπήκαν στον κόπο να αγοράσουν ούτε καν τον τάφο που τον έθαψαν!», μου είπε κάποιος…

Η κουβέντα σταμάτησε εκεί… Δεν θα πω αν ευθύνεται η προηγούμενη ή η τωρινή διοίκηση του Ολυμπιακού, δε με νοιάζει να αποδώσω εγώ ευθύνες…

Κρατάω μόνο τα μάτια αυτής της γυναίκας, της Αριστέας Δουρίδα…. Και τον ήχο της τρομπέτας…

prionokordela.gr