Γιατί πρέπει το δημόσιο να πληρώσει τα χρέη του ιδιώτη του Σκαραμαγκά;

Η ευαισθησία του πρωθυπουργού είναι αδιαμφισβήτηση και δυστυχώς ή ευτυχώς κάθε...
φορά που γίνεται η στραβή, βγάζει τα κάστανα από τη φωτιά. Το ίδιο έγινε και με τους εργαζόμενους στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά οι οποίοι απλήρωτοι επί έξι μήνες και υπό τις προτροπές των… πασοκογενών αρχισυνδικαλισταράδων εισέβαλαν στο Πεντάγωνο με τις γνωστές εικόνες ντροπής.

Ο Αντώνης Σαμαράς συγκάλεσε σύσκεψη, βρέθηκε 1 εκατ. ευρώ για να πληρωθούν και θα δοθεί και κάποιο βοήθημα από τον ΟΑΕΔ. Τι φταίει άλλωστε ο εργαζόμενος που δεν έχει να φάει επειδή επί χρόνια τα Ναυπηγεία έγιναν θέατρο του παραλόγου και δείγμα ανικανότητας των εκάστοτε κυβερνήσεων που δεν ήθελε καμιά να πάρει πάνω της το βάρος ενός λουκέτου;

Από την ανθρωπιστική και εργατική πλευρά λοιπόν η παρέμβαση του πρωθυπουργού ήταν σωστή. Όμως, θα πρέπει να αναρωτηθεί τόσο ο ίδιος όσο και οι επιτελείς του αν δίνει την ηθική νομιμοποίηση σε οποιονδήποτε άλλο κλάδο απλήρωτων εργαζόμενων να εισβάλει σε υπουργεία, να προπηλακίζει θεσμούς και να καταλύει το Σύνταγμα. Αν αύριο κάποιο άλλο συνδικαλιστικό σωματείο που δεν πληρώνεται εισβάλει στον υπουργείο Οικονομικών ή στο Εσωτερικών ή αν επιλέξει ακόμη και την έφοδο στη Βουλή γιατί πιστεύει ότι έτσι θα παρέμβει ο πρωθυπουργός και θα βρει τα λεφτά που τους χρωστάνε, που θα πάει αυτός ο τόπος;

Και για να έχουμε και καλό ερώτημα: Οι απαιτήσει των εργαζόμενων στον Σκαραμαγκά απέναντι σε μια ιδιωτική εταιρεία, απέναντι στον ιδιοκτήτη τον Λιβανέζο μεγιστάνα Ισκαντάρ Σάφα, γιατί θα πρέπει να αφορά το ελληνικό Δημόσιο; Επειδή κάποτε τα Ναυπηγεία ήταν δημόσια ή επειδή υπάρχουν εκκρεμότητες σχετικά με την κατασκευή υποβρυχίων.

Ο ζάμπλουτος Λιβανέζος δεν είχε να δώσει τους μισθούς 6 μηνών ή μήπως μπήκε κι αυτός στη λίστα των εκβιαστών κατά του Δημοσίου που λέει ότι θα κλείσει τα ναυπηγεία και θα πετάξει στους δρόμους τους εργαζόμενους αν δεν υποκύψει το κράτος;

Για όποιους έχουν λίγη ακόμη μνήμη θα θυμούνται ότι η προηγούμενη κυβέρνηση το 2010 είχε κλείσει τη συμφωνία με τον Σάφα. Τότε είχε πάει η Λούκα Κατσέλη και ο Χάρης Παμπούκης στο Αμπου Ντάμπι και εν χορδαίς και οργάνοις είχε ανακοινώσει τη συμφωνία, με τους Άραβες που θα έφερναν τα πετροδολάριά τους στην Ελλάδα. Τι για μεγάλη συμφωνία είχαμε ακούσει, τι για σωτηρία των ναυπηγείων, τι ότι πήγε στα χέρια της πριγκιπικής οικογένειας του Εμιράτου, άσχετα αν στο τέλος αποδείχθηκε ότι ο Λιβανέζος δεν είχε καμιά σχέση με πρίγκιπες.

Εκείνη η συμφωνία είχε εκ των υστέρων χαρακτηριστεί εξευτελιστική και πέρα για πέρα επιζήμια για το ελληνικό δημόσιο. Μέσα σε δύο χρόνια δόθηκαν στον Σάφα πάνω από 400 εκατ. ευρώ, όταν ο ίδιος δεν έδωσε ούτε ένα πετροδολάριο για τα ναυπηγεία. Τα πήρε για να τα λειτουργήσει παίρνοντας μαζί και προίκα 1,2 δις ευρώ για την κατασκευή υποβρυχίων για το ελληνικό ναυτικό.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η εταιρεία του Σάφα, η γερμανική ΕΠΕ, Horn Beteiligungs GmbH είχε μετοχικό κεφάλαιο μόλις 25.000 ευρώ. Συστήθηκε ουσιαστικά για