Δ.ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ: Όλη η Ελλάδα σε ένα στίχο

Γεννήθηκα στη Σαλονίκη… Δεκέμβρης του 44’ με μια μοτοσυκλέτα του ΕΛΑΣ…
Σαν σήμερα στις 2/12/1944 γύρω στις 5.00 το πρωί, γεννήθηκε ο προφήτης στιχουργός και διαχρονικός συνθέτης, Διονύσης Σαββόπουλος.
Ιδιοφυής άνθρωπος, με την αμηχανία του σοφού, αντικρίζοντας την πλάνη, ανατρεπτικός, που ότι και αν δημιούργησε δεν παλιώνει ποτέ. Τον λάτρεψαν ολόκληρες γενιές, τον απαξίωσαν αργότερα, τον αποδέχτηκαν ξανά και συνεχίζουμε να τον κοιτάμε και να τον ακούμε, νιώθοντας βαθιά ευγνωμοσύνη, ενθυμούμενοι πως «Ό, τι αγαπήσαμε και ό, τι ονειρευτήκαμε, εξακολουθεί να επαφίεται στον πατριωτισμό μας…».

Ταξίδεψε από το Ασβεστοχώρι Θεσσαλονίκης στην Αθήνα με ένα αμπέχονο, αλλάζοντας στην πορεία την ενδυματολογική και όχι μόνο παρουσία του, σύμφωνα με τις διαδρομές του νου και των καιρών. Ο ίδιος λέει αφοπλιστικά «πως τα λάθη του ήταν στολίδια του».

Η καταγωγή του από το Φανάρι της Κωνσταντινούπολης, αποτυπώθηκε στα τραγούδια του κουβαλώντας την επί χρόνια στο ρολόι τσέπης, που κρέμονταν πάνω του.
«Φορτηγό», «Περιβόλι του τρελού», «Μπάλος», «Βρώμικο ψωμί», γλώσσα ωμή, επαναστατική, αντιχουντική, συναισθηματική, με ροκ αποχρώσεις και μεγάλη διόραση. Συνεχίζει με «Δέκα χρόνια κομμάτια» και τη συγκλονιστική «Θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη», ακολουθεί η «Ρεζέρβα» με το «Μακρύ Ζεϊμπέκικο για το Νίκο» ξεδιπλώνοντας όλα τα εσώψυχα και τις αγωνίες του και έρχονται τα «Τραπεζάκια έξω», να μας ξεσηκώσουν με το ρυθμό και τη δύναμη του ήχου και του αφοπλιστικού στίχου.

«Το Κούρεμα» ήρθε σαν μια ξαφνική αλλαγή, να προβληματίσει το κοινό, να απογοητεύσει τους αριστερούς φίλους και να σηματοδοτήσει μια νέα πορεία. Με το «Μην πετάξεις τίποτα» πειστήκαμε πλέον πως ο Μεγάλος Σαββόπουλος ήταν ένας κουβαλητής των εξελίξεων, που της μετέφερε μέσα από την τέχνη του, χωρίς κόμπλεξ και εμμονές.
Η επιβεβαίωση αυτού ήρθε με τον «Χρονοποιό» και την ποιητική και μεταφυσική του αλληγορία, να μας ενώνει στις συμπαντικές σφαίρες.
Παντρεμένος και αφοσιωμένος στην γυναίκα του Άσπα από το 1967, απέκτησε δυο γιους τον Κορνήλιο και τον Ρωμανό.
Συνεχίζει να κουρδίζει την κιθάρα του τόσο καλά όσο και τις εσωτερικές χορδές μας, είναι πάντα επίκαιρος ακόμα και αν μένει σιωπηλός, ενώ οι συναυλίες και οι συνεργασίες του προκαλούν δέος αναφωνώντας συνεχώς «δεν είναι ρυθμός να τον μετρήσω, είναι λόγος να λιποθυμήσω»..

Τον χαρακτηρίζουν η γνησιότητα του στοχαστικού Τοξότη, η υπαρξιακή αγωνία του ωροσκόπου Σκορπιού και η σουρεαλιστική ανακύκλωση της Σελήνης στον Καρκίνο.
H σύνοδος Σελήνης – Κρόνου στο ζώδιο του Καρκίνου στον 8ο οίκο σε αντίθεση με τον Ερμή κυβερνήτη του 8ου οίκου που σχετίζεται με το θάνατο, τη σεξουαλική διαχείριση και την περιουσία μέσω τρίτων είναι μια όψη που την περικλείει θαυμάσια στους στίχους του «ο Μαρκήσιος Ντε Σαντ με ένα χίπη, ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά, ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη και η Παρθένα με το Σατανά».

Γνωρίζοντας τα προβλήματα του εαυτού του, η συντηρητικ