Αν ο Παπαδήμος διάβαζε Μακρυγιάννη

Αν ξαναδιαβάσει κανείς τα Απομνημονεύματα του στρατηγού Μακρυγιάννη θα καταλάβει ότι οι...
ίδιες κακοδαιμονίες ταλαιπωρούν τούτον τον τόπο από την εποχή που υποτίθεται πως ξεκίνησε η νεώτερη Ιστορία της.

Είχε δίκιο ο Γεώργιος Σεφέρης όταν ανέφερε ότι ο Ιωάννης Μακρυγιάννης θα ήταν ο μεγαλύτερος νεοέλληνας πεζογράφος, αν δεν υπήρχε ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Ο Μακρυγιάννης μίλησε με ειλικρίνεια κι απλότητα για τους τεμενάδες που έκαναν από τότε οι πολιτικάντηδες του νεοσύστατου ελληνικού βασιλείου σε μια νοτιοδυτική εσχατιά της τότε διαλυόμενης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Ακόμα και τότε, οι εξευγενισμένοι Ούννοι της Βαυαρίας έκαναν ό,τι μπορούσαν για διαμορφώσουν στα δικά τους μέτρα και σταθμά τις ισορροπίες και τα μελλούμενα του πολιτικού βίου σ’ αυτήν την χώρα.

Στο Γ’ βιβλίο των «Απομνημονευμάτων» του, στο πρώτο κεφάλαιο, ο στρατηγός της Ρωμηοσύνης αφηγείται την άφιξη του βασιλέα Όθωνα και της συνοδείας του στο Ναύπλιο, την πρώτη πρωτεύουσα της Ελλάδος, τον Ιανουαρίου του 1833. Αναφέρεται στον «γκενεράλ» Άιντεκ, έναν από τους υπασπιστές του Όθωνος Βίλτεσμπαχ ο οποίος είχε έρθει ως μέλος της αντιβασιλείας, ουσιαστικώς ως μέλος της βασιλικής καμαρίλας.

Αυτές τις πρώτες ημέρες του Βαυαρού βασιλέα των Ελλήνων περιγράφει ο Μακρυγιάννης και τους συμβούλευσε να έχουν ομόνοια και σύνεση ώστε να προοδεύσει αυτή η χώρα και να σταθεί στα πόδια της. Χαρακτηριστικό είναι το περιστατικό όταν ο στρατηγός Άιντεκ πήγε με την«μπαμπαρέζικη χοντροκομμένη δολερή» συμπεριφορά του να μοιράσει εξουσίες και προνόμια.

Γράφει επί λέξει: «Εγώ κι’ απλό στρατιώτη να με βάλετε στρέγω διά την αγάπη της πατρίδας μου. Όμως εδώ δουλεύει αδικία·και δεν είναι δικές σας γνώσες αυτές, είναι αλλουνών·και δεν θα πάμεν καλά». Εγώ το είπα απαθής. Ο φίλος μου ο Αϊντέκ επειράχτη και μο ’κρινε με πολύ φαρμάκι· «Ό,τι σας λένε αυτό θα κάμετε και γνώμες δεν μπορείτε να δώσετε, ότι η Μπαυαρία έχει τριάντα χιλιάδες μπαγεννέτα και φέρνει εδώ και σας υποτάζει. Τότε βρέθηκα εις θέση δεινή· να μην μιλήσω δεν μπορούσα, ότι αδικιώνταν οι αγωνισταί και βραβεύονταν οι κόλακες. Του λέγω· «Δυστυχία μας των καϊμένων!» Κακά και ψυχρά θα πάμεν. Εγώ σου μίλησα αλλοιώς κι’ εσύ μου απαντείς διαφορετικά με «μπαγεννέτα».

Τι συμβαίνει σήμερα

Αυτά συνέβαιναν πριν από 178 χρόνια, όχι χθες. Κι όμως μοιάζουν τόσο πολύ με όσα λένε σήμερα οι (τυχαίο;) Γερμανοί «δανειστές» μας. Μόνο που δεν υπάρχει πια ένας Μακρυγιάννης να τα πει τίμια, απλά και ειλικρινά. Παρακολουθήσαμε σε αντιδιαστολή τον (βαφτίστε τον «μεταβατικό» ή και «ταμένο») πρωθυπουργό κ. Λουκά Παπαδήμο.

Τι είπε ο κ. Παπαδήμος όταν ανακοίνωσε τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβερνήσεώς του; Μήπως όσα στη συνέχεια μετέφερε σε Ευρωπαίους φίλους του, σαν εκείνον τον αμίμητο Ζαν-Κλωντ Γιουνκέρ (τον οποίο θα έρθουν οι πολιτικοί επίγονοι του Παπαδήμου να ονομάσουν φιλέλληνα); Δεν είναι τα ίδια που ακούσαμε από τον πρωθυπουργό λίγο πριν από την ψήφιση τουκρατικού προϋπολογισμού