M.KONTOY: Θα ήταν κατάρα μια ζωή γεμάτη επιτυχίες

H ζωή στάθηκε ιδιαίτερα γενναιόδωρη με τη μεγάλη πρωταγωνίστρια του θεάτρου και κινηματογράφου...
Ο χρόνος της προσέδωσε εμπειρία, η επαγγελματική κορυφή που άγγιξε... την ευκαιρία να ατενίζει καλύτερα τον έναστρο ουρανό της ψυχής της, οι στιγμιαίες αποτυχίες τη θέληση να γίνει καλύτερη. Η Μάρω Κοντού έζησε μια ζωή αν μη τι άλλο μυθιστορηματική, γεμάτη από φλας, δόξα, επιτυχίες που αυτές που δεν ξεβάφουν με το πέρας του χρόνου. Σήμερα πιο ώριμη και κατασταλαγμένη από ποτέ, μας παραχωρεί μια συνέντευξη καρδιάς. Μας μιλά για όλους τους σπουδαίους της εποχής που μεσουράνησε, -τον Κωνσταντάρα, την Βλαχοπούλου, τον Χορν, την Παξινού-, τους μεγάλους έρωτες της ζωής της και στις ακρότητες που έφτασε γι΄ αυτούς, τον θάνατο και τη μοναξιά που τον συνοδεύει, την "συγγνώμη" που χρωστά...

- Πρωταγωνιστείτε στην παράσταση "Γυναίκα από σύμπτωση - Ελισάβετ" και υποδύεστε μία βασίλισσα που έχει πολλά απωθημένα από τη ζωή της και διψά για δόξα και εξουσία. Τι κοινά γνωρίσματα έχετε με τον συγκεκριμένο ρόλο; Είστε χορτασμένη μέχρι στιγμής από τη ζωή; Υπήρξατε επαναστάτρια;

"Δε νομίζω ότι έχω πολλά κοινά σημεία με τον ρόλο που υποδύομαι. Πρώτον γιατί δεν δίψασα ποτέ για εξουσία, και δεύτερον δεν έχω κανένα απωθημένο στη ζωή μου. Τα έχω ζήσει όλα γι΄ αυτό και νιώθω ισορροπημένη. Είμαι μια ώριμη γυναίκα, υγιής. Ερωτεύθηκα, αγάπησα, αγαπήθηκα, δεν έχω κανένα παράπονο από τη ζωή μου. Σε μερικούς τομείς, ναι υπήρξα επαναστάτρια. Η πρώτη επανάσταση που έκανα στη ζωή μου ήταν πως βγήκα στο θέατρο παρά τις αντιρρήσεις της οικογένειάς μου. Οι επαναστάσεις μου είχαν πάντα λόγο και αιτία".

- Πόσο δύσκολο ήταν για εσάς να μπείτε και να καταξιωθείτε σε έναν χώρο ιδιαίτερα απαιτητικό, όπως αυτόν της υποκριτικής, χωρίς να έχετε τη συμπαράσταση των δικών σας ανθρώπων; Είστε 55 χρόνια στην ηθοποιία, πως θα χαρακτηρίζατε με μία φράση το ταξίδι σας αυτό;

"Θα το χαρακτήριζα ως ένα ταξίδι με ευτυχές τέλος. Ελάχιστες πικρίες συνάντησα σε αυτό το ταξίδι. Δε βλέπω στη ζωή μου το ψεύτικο, είμαι πάντα αισιόδοξη. Δούλεψα σε μια εποχή που ο ανταγωνισμός ήταν πολύ σκληρός αλλά δεν τον κατάλαβα. Δεν ήμουν μορφωμένη στα πισώλατα μαχαιρώματα, ούτε στο να τα δέχομαι, ούτε στο να τα δίνω. Έκανα απλά τη δουλειά μου όσο πιο ευσυνείδητα μπορούσα. Στην ηθοποιία ξεκίνησα τελειώνοντας μία σχολή χορού. Έπρεπε από μικρή να εργαστώ για να μπορέσω να βγάλω το γυμνάσιο. Δεν είχα υπόψιν μου να γίνω ηθοποιός, μεγάλη χορεύτρια ήθελα να γίνω. Χρηματική βοήθεια δεν είχα από κανέναν, μεγάλωσα χωρίς να γνωρίσω τον πατέρα μου. Όλοι στο σπίτι δουλεύαμε για να μπορέσουμε να συντηρηθούμε. Στην αρχή η οικογένειά μου δεν ήθελε να γίνω ηθοποιός. Η γιαγιά μου δυστυχώς δεν πρόλαβε να δει την εξέλιξή μου. Αργότερα η μητέρα μου συνήθισε στην ιδέα του επαγγέλματός μου. Βέβαια σε αυτό βοήθησε πολύ και η αδερφή μου, που ήταν μεγαλύτερη".

- Την αποτυχία την φοβηθήκατε; Ζηλέψατε ποτέ την καριέρα κάποιας συναδέλφου σας;

"Ποτέ δεν φοβήθηκα την αποτυχία, την έχουν ζήσει όλοι. Μια ζωή γεμάτη μόνο επιτυχίες θα ήταν κατάρα. Από τα λάθη και τις αποτυχίες εξελίσσεται ένας άνθρωπος. Ζήλεψα με την καλή έννοια τη Ρένα Βλαχοπούλου. Την θάυμαζα απεριόριστα, ήταν πολύ αστεία ως άνθρωπος. Αυτοσαρκαζόταν πάρα πολύ. Δεν έχω συναντήσει στη ζωή μου πιο ταλαντούχο, πιο έξυπνο και λαμπερό πλάσμα από τη Βλαχοπούλου. Ο Θεός της είχε δώσει ταλέντο με το τσουβάλι. Βέβαια θαύμαζα πάρα πολύ και την Παξινού. Και όσο και αν σας φαίνεται περίεργο αυτές οι δύο γυναίκες είχαν πάρα πολλά κοινά σημεία μεταξύ τους. Δεν έκαναν ποτέ παρέα αλλά συμπεριφέρονταν τόσο ίδια, σαν να ήταν αδερφές. Ήταν ολόιδιες. Και στο περπάτημα και στην κουβέντα, την νοικοκυροσύνη, την εξυπνάδα, το ταλέντο. Μάλιστα κάποτε ρώτησα την Παξινού "ποια θεωρεί την μεγαλύτερη ηθοποιό της Ελλάδας" και εκείνη μου απάντησε "την Ρένα Βλαχοπούλου"¨.

- Ο θάνατος σας τρομάζει; Η μοναξιά που φέρνει ο χρόνος; Έχετε σκεφτεί να γράψετε κάποια στιγμή ένα βιβλίο για τη μυθιστορηματική ζωή σας;

"Θα ΄ταν δώρο θεού για μενα να πάθω ανακοπή την ώρα που κοιμάμαι. Μισώ τις αρρώστιες και τις αναπηρίες. Η μοναξιά δε με φοβίζει καθόλου. Μην σας πω πως την προτιμώ κιόλας, γιατί μπορώ να την ελέγξω πια. Όλες μου οι φιλίες είναι 50 ετών, έχω αληθινούς ανθρώπους δίπλα μου. Με αυτούς διασκεδάζω, με αυτούς ταξιδεύω. Η φιλία για μενα είναι το παν στη ζωή ενός ανθρώπου, σου προσφέρει την ισορροπία. Σε ό, τι αφορά το βιβλίο της ζωής μου, θα γράψω όταν γεράσω". (γέλια)

- Υπήρξατε μια γυναίκα με εξωτική ομορφιά. Ήταν διαβατήριο τα νιάτα, η φρεσκάδα και η ομορφιά σας για μια μεγαλεπίβολη καριέρα;

"Ίσως η ομορφιά που λέτε πως διέθετα να με βοήθησε στην αρχή καλλιτεχνικά, αλλά δεν αρκούσε μόνο αυτό για να προχωρήσω. Στην ιδιωτική μου ζωή πάντως δεν ήταν διαβατήριο. Η ομορφιά των νιάτων μου φόβιζε τους άνδρες. Μου το έχουν ομολογήσει τώρα άνδρες που υπήρξαν ερωτευμένοι μαζί μου, αλλά φοβόντουσαν όλο αυτό που εξέπεμπα".

- Γνωρίσατε και συνεργαστήκατε με όλες τις μεγάλες προσωπικότητες εκείνης της εποχής. Δημήτρης Χορν, Λάμπρος Κωνσταντάρας, Κατίνα Παξινού. Πείτε μας κάποια μικρά μυστικά τους. Τι χαρακτήρες ήταν, τι παραξενιές είχαν; Ήταν τόσο σπουδαίοι και ως άνθρωποι, εκτός από επαγγελματίες;

"Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας στην ιδιωτική του ζωή δεν ήταν καθόλου πλακατζής. Το αντίθετο. Ήταν γρουσούζης! (γέλια). Ήταν ένας πολύ ταλαντούχος ηθοποιός, μπορούσε να παίξει το ίδιο καλά όλα τα θεατρικά είδη. στην προσωπική του ζωή όμως ήταν δύστροπος, δύσκολος άνθρωπος, νευρικός και βωμολόχος. Υπέροχος, όμως, επαγγελματίας πάντα. Δεν θυμάμαι κανένα αστείο περιστατικό που να έζησα με τον Κωνσταντάρα, δεν ήταν αστείος άνθρωπος. Ο Δημήτρης Χορν από την άλλη, ήταν ο άνθρωπος που μου έμεινε αξέχαστος. Με γοήτευσε όσο κανείς σε αυτή τη δουλειά. Για την ευγένειά του, για την κλάση του, το ταλέντο και τη φινέτσα του, για τη μόρφωσή του. Ήταν γενναιόδωρος πολύ στα αισθήματά και τα λόγια του. Ο Χορν μας έκανε συνεχώς πλάκες, ακόμη και στα διαλείμματα των γυρισμάτων. Μας τραγουδούσε συχνά, έβγαζε δικούς του στίχους. Υπήρχαν βέβαια στιγμές που ο Χορν, αν και εξωστρεφής άνθρωπος, κλεινόταν τελείως στον εαυτό του. Του στοίχισε πάρα πολύ ο θάνατος της γυναίκας του. Ήταν ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Μελαγχολικός, με τις ανασφάλειές του, με τα ταλέντα του, τις πίκρες του. Ήταν βαθιά ανθρώπινος. Τέλος, για την Παξινού θα έλεγα ότι είχε μια περίσσια λεβεντιά και δύναμη, που σπάνια συναντούσες".

- Πρωταγωνιστήσατε σε πάρα πολλές ταινίες εκείνης της εποχής, μεγαλώσατε μαζί τους, ταυτιστήκατε με αρκετούς ρόλους. Κάνοντας μία ανασκόπηση στο παρελθόν, ποια δική σας ταινία ήταν και η αγαπημένη σας; Ποια σας σημάδεψε;

"Με σημάδεψε ο ρόλος μου στο "η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα". Ήταν ο ρόλος που αγάπησα περισσότερο από κάθε άλλον. Να σας πω την αλήθεια, ήταν τόσες πολλές οι ταινίες που έπαιξα, που δεν θυμάμαι τους τίτλους πια".

- Υπάρχουν σήμερα καλλιτέχνες που να μπορούν να συγκριθούν ως επαγγελματίες και προσωπικότητες με τους μεγάλους της δικής σας εποχής; Τον Χατζιδάκι, τον Χορν, τον Ροντήρη;

"Οι καλλιτέχνες σήμερα είναι αξιόλογοι αλλά δεν έχουν την αίγλη του Χορν, του Χατζηδάκη, της Παξινού. Ίσως και η εποχή να μην αφήνει να φανεί αυτή η λάμψη. Νιώθω αφάνταστα τυχερή που καταξιώθηκα σε εκείνη την εποχή. Γνώρισα πραγματικά σπουδαίες προσωπικότητες. Αν ξεκινούσα τώρα την υποκριτική, θα ήθελα να κάνω την ίδια καριέρα, ίσως και λίγο μεγαλύτερη".

- Θα σας ρωτήσω κάτι εντελώς προσωπικό. Υπήρξε κάποιος συμπρωταγωνιστής σας όλα αυτά τα χρόνια, τον οποίο ερωτευθήκατε παράφορα;

"Μόνο μια φορά στη ζωή μου ερωτεύθηκα συνάδελφό μου. Δεν ήταν συμπρωταγωνιστής μου, απλά ηθοποιός. Αυτή τη μία και μοναδική φορά είχα σχέση με ηθοποιό λοιπόν, σε όλη μου την καριέρα. Δεν θα σας πω το όνομά του, το κρατώ μυστικό. Δεν έτυχε απλά να ερωτευθώ δεύτερη φορά συνάδελφό μου. Μου άρεσε τόσο πολύ, τσιμπήθηκα μαζί του από την πρώτη στιγμή και αφέθηκα στο συναίσθημα αυτό. Ποτέ δεν φοβήθηκα τον έρωτα. Κάθε φορά που ερωτευόμουν, πέταγα στα ουράνια. Υπάρχει ωραιότερο συναίσθημα από τον έρωτα; Γεύτηκα έντονα και τον έρωτα και την απόρριψη σε κάθε μορφή..."

- Ποιο είναι το πιο ακραίο πράγμα που έχετε κάνει για έναν έρωτα;

"Το πιο ακραίο πράγμα που έχω κάνει για τον έρωτα είναι να παρακολουθήσω εραστή μου. Και όχι μια φορά... Τα βράδια που δεν ήμουν μαζί με τους συντρόφους μου, τους παρακολουθούσα (γέλια)".

- Μετανιώσατε ποτέ για το γεγονός ότι δεν αποκτήσατε ένα παιδί;

"Δεν έκανα ποτέ παιδί και δεν μετανιώνω γι΄ αυτό. Θα γινόμουν πιστεύω πολύ καλή μητέρα αλλά δε μπορούσα να κάνω παιδιά. Ήμουν τυχερή που δεν έκανα τελικά γιατί βλέπω πόσο παιδεύονται τα σημερινά παιδιά και οι γονείς μαζί τους. Τα χρόνια εκείνα που μπορούσα να υιοθετήσω ένα παιδί, ζούσα το απόγειο της καριέρας μου σε θέατρο και σινεμά. Πολλές φορές νιώθω και η ίδια παιδί, είμαι καλά με τη συνείδησή μου και γερνάω επιτυχώς."

- Συγχωρείτε εύκολα ανθρώπους που σας πλήγωσαν; Σε ποιον άνθρωπο χρωστάτε μια μεγάλη συγγνώμη;

"Συγχωρώ εύκολα, την ίδια στιγμή... Τις έχω πει τις συγγνώμες μου. Η μητέρα μου είναι ίσως ο μόνος άνθρωπος που του χρωστάω μια συγγνώμη, που δεν πρόλαβα να πω. Συγγνώμη για εκείνες τις φορές που ίσως την πίκρανα με τη συμπεριφορά μου. Δεν αδίκησα πάντως ποτέ κανέναν συνάδελφό μου. Αν κάποιος ένιωσε αδικημένος από εμένα θα ήθελα να βγει τώρα και να το πει, να το ξέρω. Νομίζω πως είμαι μάλλον καλό παιδί".

- Κάνοντας έναν απολογισμό, θα λέγατε ότι από το θέατρο βγάλατε χρήματα;

"Το θέατρο δεν έχει ποτέ πολλά λεφτά. Ο κινηματογράφος ναι, εκείνη την εποχή έδινε αρκετά. Δεν είμαι από τις πλούσιες ηθοποιούς πάντως, το λέει και το πόθεν έσχες μου! (γέλια)"

newpost.gr