Το πραγματικό μας πρόβλημα: Δεν δίνουμε δεκάρα τσακιστή για το αν ο διπλανός μας ζει ή πέθανε

Δεν πληρώνω! Δεν πληρώνω τους φόρους μου. Δεν με ενδιαφέρει που θα στείλεις το παιδί σου σχολείο, σε τι σχολείο θα το στείλεις, επειδή εγώ στέλνω το δικό μου σε ιδιωτικό. Δεν με ενδιαφέρει σε ποιο νοσοκομείο θα πας, επειδή εγώ θα πάω σε ιδιωτικό. Δεν με ενδιαφέρει αν πέσει πυρηνική βόμβα και σε σκοτώσει σε αυτή τη χώρα, επειδή εγώ δεν θα είμαι εδώ.

Ο αντίλογος: Δεν πληρώνω! Δεν πληρώνω το εισιτήριο στο λεωφορείο, επειδή δεν έχω λεφτά να το πληρώσω. Δεν πληρώνω τα διόδια, διότι τα λεφτά τα έχω ήδη ξοδέψει σε βενζίνη. Δεν πληρώνω για ένα κράτος που είναι στα μέτρα σου και ευνοεί μόνο εσένα, ενώ εμένα με αφήνει να πεθάνω στο πεζοδρόμιο.

Ένας τρίτος:Μαζί τα φάγαμε!

Αυτό λέγεται για κάποιους κοινωνικός διάλογος. Για άλλους είναι ένας ακόμη λόγος για να εγκαταλείψουν τη χώρα. Και για κάποιους άλλους που δεν μπορούν να την εγκαταλείψουν, νιώθουν παγιδευμένοι μέσα στη χώρα του παραλόγου.

Έτσι μας μάθανε; Ίσως. Μας προετοίμασαν για έναν καταναλωτικό μ