Φάρμες Ανθρώπων

Γράφει ο Δημήτρης Μ.

Ας φανταστούμε για λίγο ο καθένας τον εαυτό του, ότι είναι φύλαρχος σε κάποιο μέρος (τα παλιά εκείνα χρόνια), σε μια ομάδα ανθρώπων, για παράδειγμα περίπου χιλίων.
Για να μπορέσουμε να διαχειριστούμε την ομάδα σύμφωνα με τις επιθυμίες μας και δίχως να έχουμε αντιρρήσεις, ανακαλύπτουμε ότι...
ο ασφαλέστερος τρόπος είναι να χωρίσουμε τους ανθρώπους σε μικρές ομάδες (όσο μικρότερες τόσο το καλλίτερο), να ορίσουμε αρχηγούς των μικρών αυτών ομάδων δικά μας άτομα, και να τους κάνουμε να πιστεύουν, φροντίζοντας να κρατάμε όσο το δυνατόν ψηλότερα γίνεται τα χαμηλά τους ένστικτα, ότι τόσο ο αρχηγός όσο και η φρουρά του, είναι πάντα αλάνθαστοι και δεν πρέπει να αμφισβητείται ποτέ η κρίση τους.
Στην συνέχεια σπέρνουμε διχόνοια ανάμεσα στις ομάδες και τις παρακινούμε σε διαμάχες μεταξύ τους, ενίοτε δε και σε πολέμους είτε τοπικούς είτε παγκόσμιους.
Έτσι μ’ αυτόν τον τρόπο, εμείς με την ακολουθία μας διαφεντεύουμε ανεμπόδιστα.
Αυτό που δεν θέλουμε με τίποτα – μα με τίποτα – είναι ανθρώπους ικανούς να σκέφτονται.
Το θάψιμο της κριτικής σκέψης είναι η πρώτη-πρώτη προτεραιότητά μας, γι αυτό φροντίζουμε να χάνουν οι άνθρωποι την αυθορμητικότητά τους από πολύ νωρίς.
Τους μαντρώνουμε σε νηπιαγωγεία και ξεκινάμε να τους μαθαίνουμε να παπαγαλίζουν μέχρι να ενηλικιωθούν και τους απαγορεύουμε εντέχνως την εναλλακτική μόρφωση.
Η παπαγαλία μας περιλαμβάνει:
- Ό,τι λέει το δικό μας Δίκαιο είναι το απόλυτο σωστό.
- Ό,τι λέει η δική μας Ιστορία είναι το απόλυτο σωστό.
- Ό,τι λέει η δική μας Ιατρική είναι το απόλυτο σωστό.
- Ό,τι λέει η δική μας Φυσική είναι το απόλυτο σωστό.
- Ό,τι λέει η δική μας Ενημέρωση είναι το απόλυτο σωστό, …, κ.λπ., …, κ.λπ.
Κάπου-κάπου έχουμε μερικούς που αντιλαμβάνονται το παιχνίδι μας και προσπαθούν να ξυπνήσουν τους υπολοίπους.
Νομίζουν κάποιοι ηλίθιοι απ’ αυτούς ότι δεν τους παίρνουμε χαμπάρι. Είναι μακρυά νυχτωμένοι αλλά και ακίνδυνοι γιατί είναι ελάχιστοι.
Οι πολλοί, που «είναι με το μέρος μας», είτε δεν τους δίνουν σημασία είτε τους αμφισβητούν, είτε πράκτορές μας προβοκάρουν και διαστρεβλώνουν τις ιδέες τους, ενίοτε σε συνεργασία με τον αρχηγό της ομάδας και το επιτελείο του.
Αν τυχόν όμως ξεπηδήσει κανένας νέος αλητήριος αρχηγός ομάδας και προσπαθήσει να πει αλήθειες, τότε λαμβάνουμε επί πλέον μέτρα.
Δυστυχώς αυτό έχει συμβεί, ελάχιστες ευτυχώς φορές και με κάποιους από εμάς.
Ξεκινάμε από την απλή συκοφάντιση, περνάμε σε ασύστολα ψεύδη, εκβιάζουμε, κατασκευάζουμε αποδεικτικά στοιχεία, χρησιμοποιούμε προβοκάτορες στην ομάδα του για αναταραχές και διαβολή του, και αν δούμε ότι δεν γίνεται τίποτα και η κατάσταση εξελίσσεται καταστροφικά με κίνδυνο να ξυπνήσουν και οι διπλανές ομάδες, τότε συνήθως πλέον χρησιμοποιούμε την «διαπόμπευση», την «φυλάκιση», τα «ατυχήματα» και τις «αρρώστιες», και όχι τις «δολοφονίες» όπως παλιά, διότι ο κόσμος αντιλαμβάνεται πλέον τους λόγους, χωρίς πάντως και να τις αποκλείουμε.
Ασφαλώς και μας ξ