Παναγιώτης Κουσαθανάς : σημαντική πολιτιστική διάκριση του Μυκονιάτη συγγραφέα

Για δεύτερη φορά τιμήθηκε ο συγγραφέας Παναγιώτης Κουσαθανάς, με το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας. Ο Μυκονιάτης συγγραφέας βραβεύθηκε στην επίσημη τελετή απονομής που έλαβε χώρα στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση, τη Δευτέρα 9 Μαΐου 2011, για το διήγημα «Λοξές ιστορίες που τελειώνουν με ερωτηματικό». Κατά τον ίδιο, η Μύκονος είναι τουριστικός προορισμός που «βρίσκει κανείς ό,τι γυρεύει, και το κοσμοπολίτικο και το ασκητικό».Κατά την απονομή του βραβείου ο κ. Κουσαθανάς παρέθεσε ομιλία το περιεχόμενο της οποίας ακολουθεί. Ευχαριστώ την Κριτική Επιτροπή και τη Διεύθυνση Γραμμάτων για τη βράβευση του βιβλίου μου, τον εκδότη μου φίλο κ. Μανώλη Βελιτζανίδη της «Ινδίκτου», τη φιλόξενη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, κι όλους εσάς. Μια γλυκύπικρη διαπίστωση με αφορμή το βραβείο: Σε βιαστικούς καιρούς προχειρότητας, η κοπιώδης χειρωναξία, το ματσακόνισμα του εργάτη της γραφής δεν μετρούν, γι’ αυτό η διάκριση αυτή ήταν για μένα αναπάντεχη πηγή ενδυνάμωσης και χαράς, ωστόσο το έργο καθαυτό δεν παύει να είναι απροστάτευτο ενώπιον των βραβείων· οι άνθρωποι, θαμπωμένοι από τα τέτοια, εύκολα χάνομε την ουσία του πράγματος και το μέτρο στον έπαινο και στον ψόγο. Το χρηματικό έπαθλο του βραβείου θα διατεθεί για τις ανάγκες της Κοινωφελούς «Στέγης Μελέτης Πολιτισμού & Παράδοσης», που λειτουργεί εδώ και μια τετραετία στο νησί. Αφιερώνω το βραβείο στον γενέθλιο τόπο, που μου χάρισε «του Απόλλωνος τα χρυσά δώρα» κι ό,τι εύμορφο στη ζωή, τον ίδιο τόπο όπου η α-κοσμία της υπερβολής και ο ψευδεπίγραφος «κοσμοπολιτισμός» του καλοκαιρινού πλήθους μοιράζουν τον αγριότερο απομονωτισμό. Τα εφευρήματα, με τα οποία παλεύονται τα τελευταία, επινοούνται από μιαν αμοιβαία αγάπη χάρη στα ψιχία μιας ψυχομαχούσας αρχαίας ευμένειας. Είχε δίκιο ο ποιητής: «Να νοσταλγείς τον τόπο σου, ζώντας στον τόπο σου, τίποτα δεν είναι πιο πικρό…». Ωστόσο, επειδή το ολίγιστο δεν είναι, ευτυχώς, το ίδιο με το τίποτα, τα ρετάλια αυτής ακριβώς της ευμένειας ενσταλάζουν ακόμη δρόσο ψυχής. Η Μύκονος ευτυχεί απόψε, όπως ταιριάζει σε μιαν από φυσικού της παλαιόθεν αρχόντισσα, να ακουστεί για κάτι άλλο πέραν του τιποτένιου, του απελπιστικά εφήμερου, όπου μονόμπαντα έχομε εθιστεί. Μακάρι, η ευτυχής συγκυρία αυτής της απονομής να κάνει την «τρυπωμένη ψυχή του νησιού», όπως λέει η σπουδαία πατριώτισσά μου Μέλπω Αξιώτη, να ξεμυτίσει θαρραλέα και να συναντήσει περισσότερη στοργή και προστασία, τιμιότητα και σεβασμό, ευθύνη και ποιότητα. Να κάνει όσους νοιαζόμαστε γι’ αυτόν τον τόπο, τώρα που είναι πιο ανοχύρωτος από τότε που έκαναν τα ρεσάλτα τους οι πειρατές, να νιώσομε, έστω κι επ’ ολίγον, ότι τέτοιες και αξιότερες είναι οι διακρίσεις κι ανάλογες οι αρετές που του αρμόζουν – και μας αρμόζουν. Τέλος, ιδιαίτερες ευχαριστίες στην κ. Κατερίνα Σχινά, που διάβασε απόψε την εισηγητική έκθεση της κριτικής επιτροπής για το βιβλίο μου. Ένιωσα ξεχωριστή ικανοποίηση ακούγοντας επιτέλους για τη δουλειά μου όσα επί χρόνια περίμενα να επισημάνουν οι κριτικοί των βιβλίων μου. Και πάλι σας ευχαριστώ.Λίγα λόγια για