«Βατράχια» του Αριστοφάνη

Με τον δηλωτικό υπότιτλο «Μια κωμωδία με dna τραγωδίας» οι «Βάτραχοι» του Αριστοφάνη μετατρέπονται σε «Βατράχια» στη διασκευή της Έφης Μπίρμπα και του Άρη Σερβετάλη.

Η παράσταση, βασισμένη στη μετάφραση του Κωνσταντίνου Μπλάθρα, προτείνει μια άλλη πτυχή του έργου, σκοτεινή, μεταφυσική και υπαρξιακή, που αναμιγνύει μπεκετικές αποχρώσεις και στοιχεία του βωβού κινηματογράφου, καθώς εντάσσεται στις ανανεωτικές απόπειρες προσέγγισης του αρχαίου

κωμωδιογράφου, μακριά από οιανδήποτε «χυδαία» επιθεωρησιακή μορφή. Όχι ότι δεν υπάρχουν σκηνές με κωμικές νότες: όπως εκείνες που ξεχειλίζουν από το συγκρατημένο χιούμορ του Ξενία (ένας εξαιρετικός Μιχάλης Σαράντης), καθώς σαρκάζει τους θεράποντες της θεατρικής τέχνης.

Ωστόσο τη θέση του πηγαίου γέλιου καταλαμβάνει ως επί το πλείστον η μελαγχολία, αφού η σκηνοθεσία επικεντρώνεται στον Κάτω Κόσμο, αναπαράγοντας ένα ζοφερό τοπίο θανάτου. Στην ουσία η νέα αυτή αντιμετώπιση της αριστοφάνειας κωμωδίας στόχο της έχει να θέσει το αβυσσαλέο ερώτημα: «Πώς να σώσεις μία χώρα που ούτε τον ήλιο θέλει ούτε στον ίσκιο βολεύεται;», αλλά και να στηρίξει με πίστη την τόσο αναμενόμενη αλλαγή που θα αναζωογονήσει την παρακμιακή Αθήνα.

Κατ’ επέκταση ο Διόνυσος, ο θεός του Θεάτρου (Άρης Σερβετάλης), κατεβαίνει στον Άδη αναζητώντας τον ποιητή που θα φέρει στην κοινωνία τη χαμένη συναισθηματική και πνευματική ανάταση.

Ωστόσο η κορυφαία σκηνή της πολυπόθητης επιλογής ανάμεσα στον Αισχύλο και στον Ευριπίδη, που, σ’ αυτήν την εκδοχή, κρίνεται από την αντιπαράθεση αποσπασμάτων των τραγωδιών τους – χωρίς, μάλιστα, να συμπεριλαμβάνει την έξοχη σκηνή όπου ο Αισχύλος σαρκάζει τους στίχους του Ευριπίδη –, πλατειάζει αναίτια, δημιουργώντας ένα ακόμη πρόβλημα στην ήδη άρρυθμη παράσταση.

Αν κάτι τη σώζει είναι η εκπληκτική ερμηνεία της Ηλέκτρας Νικολούζου (ήρθε η στιγμή να πρωταγωνιστήσει σε αρχαία τραγωδία) που υποδύεται τον Αγγελιοφόρο στις «Βάκχες» του Ευριπίδη.

Από την άλλη, η συγκεκριμένη προσέγγιση ξενίζει με την κατάργηση των θαυμάσιων χορικών και την αντικατάστασή τους με κάποιες άστοχες επεμβάσεις που διαταράσσουν την άψογη δομή του πρωτότυπου κειμένου.

Ενδιαφέρουσα είναι, όμως, η εικαστική μορφή της (Έφη Μπίρμπα) και ιδιαίτερα καλόγουστα είναι τα κοστούμια/κρινολίνα του γυναικείου χορού.

Όλοι οι ηθοποιοί ερμήνευσαν με ζήλο τους ρόλους τους: Αργύρης Ξάφης, Μαίρη Μηνά, Έκτορας Λιάτσος, Μιχάλης Θεοφάνους, Αλεξάνδρα Καζάκου, Νάνσυ Μπούκλη, Κυριάκος Σαλής. Πιο έντονος από όσο χρειάζεται ο Άρης Σερβετάλης – έφταιγε επιπλέον, τουλάχιστον στο Θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη», και η κακιά ρύθμιση του μικροφώνου που εμπόδιζε την καθαρή άρθρωση του λόγου του.

Με στοιχεία τζαζ, τέκνο, ροκ, η μουσική του Constantine Skourlis πλαισίωσε εύστοχα την παράσταση.

Διαβάστε επίσης:

Λεονάρντο Ντι Κάπριο: «Το Χόλιγουντ έχει σκοτεινό παρελθόν στην απεικόνιση των αυτόχθονων Αμερικανών»

Ταινίες Πρώτης Προβολής: Τρόμος, περιπέτεια και Γούντι Άλεν με «Γυρίσματα της Τύχης»

Μπομπ Ρος: Σχεδόν 10 εκατ. δολάρια πωλείται ο πρώτος πίνακας που δημιούργησε στην εκπομπή