ΣΥΡΙΖΑ: Το στοίχημα Κασσελάκη και η αλλαγή εκλογικού κοινού

Η σταθεροποίηση στη δεύτερη θέση και η προσέγγιση του ποσοστού των εκλογών του Ιουνίου του 2023 έχουν φέρει αισιοδοξία στην Κουμουνδούρου και παράλληλα τροφοδοτούν και την αυτοπεποίθηση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Στέφανος Κασσελάκης την περασμένη εβδομάδα, πριν αναχωρήσει για τις ΗΠΑ, εξέπεμψε το μήνυμα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ

μπορεί να μειώσει σημαντικά την ψαλίδα με τη Νέα Δημοκρατία. Κι ακόμα, είπε ότι αν συνεχιστεί η «δυναμική» του μπορεί να έρθει και πρώτο κόμμα.

Συνεπεία της ανόδου των ποσοστών, έπειτα από πολύμηνο φλερτ με την περιοχή του 10%, ήρθε και η συζήτηση για το «απολιτίκ» κοινό στο οποίο έχει στραφεί έντονα ο Στέφανος Κασσελάκης τον τελευταίο ενάμιση μήνα.

Είτε μέσα από τις χαλαρές εμφανίσεις του στα σόσιαλ και σε εκπομπές lifestyle (και μέσω της επικοινωνίας γενικώς), είτε με την προβολή ενός προφίλ «αντισυμβατικού», «μη επαγγελματία» πολιτικού, είτε με αναφορές και πρωτοβουλίες που εκλαμβάνονται ως αντιθεσμικές (π.χ. με τα περί διεθνών παρατηρητών στις εκλογές, τον χαρακτηρισμό «κοκορομαχία» για τη συζήτηση στη Βουλή κ.λπ.) αλλά και μέσα από ένα «κλείσιμο του ματιού» προς το εν λόγω κοινό με αναφορές πως «δεν είναι απολιτίκ αλλά απογοητευμένο» από την παραδοσιακή πολιτική κ.ο.κ.

Αν και δηλώνει με κάθε ευκαιρία ότι θα κριθεί στις επόμενες εθνικές εκλογές και πως όποιο αποτέλεσμα στις ευρωεκλογές δεν θα το θεωρήσει αποτυχία, είναι σαφές πως ένα καλό ποσοστό του λύνει τα χέρια – πολύ πιο γρήγορα απ’ ό,τι πιθανότατα και ο ίδιος θα ανέμενε – στον μετασχηματισμό του κόμματος όπως το έχει στο μυαλό του, με τις πιθανότητες αμφισβήτησης και νέας αναταραχής να μειώνονται.

«Αχταρμάς»

Έτσι λοιπόν για τον Στέφανο Κασσελάκη το στοίχημα της εκλογικής συγκράτησης ή και ανόδου είναι επιτακτικό και άμεσο. Σε αυτήν τη φάση δεν φαίνεται να υπολογίζει τις προς τα αριστερά απώλειες, κάτι που βέβαια δεν είναι θέμα τακτικής – μια πρόσκαιρη θυσία στον βωμό του άμεσου αποτελέσματος – αλλά κυρίως θέμα προσωπικής πολιτικής ιδιοσυγκρασίας – ο πολιτικός προσανατολισμός του προέδρου είναι προς το Κέντρο. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που στη δημόσια συζήτηση κάνουν λόγο για «αχταρμά» στον βαθμό που ο Κασσελάκης εκφωνεί παραδοσιακές απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ παράλληλα με δικές του θέσεις και συνδυάζει «αντισυστημικές» θέσεις με συστημικές επιλογές (πχ. οι φιλικές προς το ΝΑΤΟ απόψεις του).

Είναι ενδεικτικό ότι σε μια στιγμή που ήταν προγραμματισμένη από καιρό η μεγάλη πανελλαδική απεργιακή κινητοποίηση της 17ης Απριλίου απέναντι στις πολιτικές της κυβέρνησης ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να σχεδιάσει ταξίδι στις ΗΠΑ, ιεραρχώντας ως πιο σημαντικές τις επαφές με την ομογένεια, την Αρχιεπισκοπή της Αμερικής, επιχειρηματικούς και οικονομικούς παράγοντες, το θινκ τανκ CSIS, αλλά και το αμερικανικό φιλοϊσραηλινό λόμπι με το οποίο η συνάντηση μετά τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή ακυρώθηκε.

Την αλλαγή αυτή στον προσανατολισμό δεν είναι μόνο αναλυτές και δημοσιογράφοι που την επισημαίνουν. Στο εσωτερικό του κόμματος, το μετασυνεδριακό άτυπο «σιωπητήριο» λόγω ευρωεκλογών δείχνει να «σπάει» τις τελευταίες μέρες.

«Σπάει» το σιωπητήριο

Με αφορμή τις δημοσκοπήσεις, στέλεχος που έχει στηρίξει την ηγεσία παρατηρούσε με προβληματισμό ότι υπάρχει πράγματι αυτή η στροφή προς το «απολιτίκ» κοινό, που δείχνει ότι οι αριστεροί και οι πιο πολιτικοποιημένοι και σταθεροί ψηφοφόροι φεύγουν και το ακροατήριο αυτό αντικαθίσταται από ένα πιο ασταθές, χαμηλής πολιτικοποίησης κοινό.

Πλέον όμως κάποιοι τα λένε και δημόσια. Ηχηρή ήταν η τοποθέτηση του Παύλου Πολάκη στην «Αυγή»: «Τον ιδεολογικό προσανατολισμό του ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ. δεν τον καθορίζει η γνώμη μου, όπως δεν τον καθορίζει ούτε η γνώμη του ίδιου του προέδρου, του σημερινού ή και κάθε προηγούμενου. Όλοι μας ανεξαιρέτως δεσμευόμαστε από το καταστατικό του κόμματος και τις αποφάσεις των συνεδρίων. Σύμφωνα με το καταστατικό μας άλλωστε, o ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ. είναι ένα ενιαίο, μαζικό, δημοκρατικό, πολυτασικό κόμμα της σύγχρονης Αριστεράς, με καταβολές που πηγάζουν από τους δημοκρατικούς αγώνες του τόπου και το ΕΑΜ, και το οποίο αποτελεί στην Ελλάδα τον στρατηγικό αντίπαλο της νεοφιλελεύθερης πολιτικής ιδεολογίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ. εκφράζει την κοινωνική και πολιτική συμμαχία των εργαζομένων, της αγροτιάς, της νεολαίας, των μικρομεσαίων, από τη ριζοσπαστική Αριστερά μέχρι το δημοκρατικό Κέντρο. (…) Η ιδεολογική μας ταυτότητα δεν είναι από τα θέματα που μπορούν να μπουν στην κουβέντα. Για να είμαστε καθαροί, άλλος ιδεολογικός προσανατολισμός σημαίνει άλλο κόμμα».

Προ ημερών ο Θανάσης Καρτερός, από τους πλέον στενούς συνομιλητές του Αλέξη Τσίπρα, σημείωνε στην «Αυγή» ότι «σχεδόν οι μισοί ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ του ’23 γυρίζουν την πλάτη στο κόμμα και στον πρόεδρό του». «Αυτούς ο ΣΥΡΙΖΑ τους θέλει; Θα τους χαρίσει σε άλλες κάλπες, στο άκυρο, στην αποχή; Ή θα προσπαθήσει να τους προσεγγίσει;» ρωτούσε προσθέτοντας πως αν όντως τους θέλει «αυτό απαιτεί κάτι δύσκολο ίσως για τον πρόεδρό του, αλλά αναγκαίο: την πληθυντική συλλογικότητα – μεγάλο όπλο της Αριστεράς», λέγοντας εμμέσως πλην σαφώς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πολυσυλλεκτικός πια. Κάτι που πέραν των όσων σημαίνει αυτό για το πολιτικό ιδεολογικό του πρόσημο, του στερεί και τη δυνατότητα της επιστροφής στην κυβερνητική προοπτική.

Δυσαρέσκεια φαίνεται να υπάρχει και για το ευρωψηφοδέλτιο και τους σελέμπριτις. Είναι ενδεικτική η αναφορά της Όλγας Γεροβασίλη στην ΕΡΤ πως «οι Έλληνες πολίτες πρέπει να προσέλθουν στις κάλπες με πολιτικά κριτήρια» και πως «ο κάθε πολίτης οφείλει να ψηφίσει το κόμμα και τον/την υποψήφιο/α το οποίο θεωρεί ότι μπορεί να εκπροσωπήσει πολιτικά και με επάρκεια τη χώρα στο Ευρωκοινοβούλιο».

Διαβάστε επίσης:

Κυριάκος Μητσοτάκης από Σύνοδο Κορυφής: Η κρίση στη Μέση Ανατολή να μην γίνει περιφερειακή σύγκρουση

Παπανώτας: «Γνωστός ο σεβασμός μου για τις γυναίκες – Απομονώθηκε παλιά μου δήλωση» – Αντιδράσεις από ΠΑΣΟΚ και Νέα Αριστερά

Κασσελάκης: «Η καπηλεία του πατριωτισμού και της πίστης από τη Δεξιά τελειώνει εδώ»