«Σωτηρία με λένε» της Σοφίας Αδαμίδου

Η Σωτηρία Μπέλλου δεν είχε μια εύκολη ζωή ρουτίνας. Από παιδί υπήρξε αντιδραστική, μεγαλώνοντας ώς τα έξι της χρόνια στη Χαλκίδα με τη γιαγιά και τον ιερέα παππού της. Η ιδέα να γίνει τραγουδίστρια εισχώρησε στην ψυχή της όταν, ακόμα μαθήτρια, είδε την ταινία «Προσφυγοπούλα» με τη Σοφία Βέμπο.

Ιδέα που τελικά κυριάρχησε παρά τις αντιρρήσεις των γονιών της, καθώς εκείνη την εποχή θεωρούσαν τους καλλιτέχνες άτομα ελαφρών ηθών.

Η γεμάτη πάθος Σωτηρία, ωστόσο, γεύτηκε τις συνέπειες

των παρορμητικών επιλογών της. Αρχικά τον γάμο με έναν βίαιο άντρα, ένας ξυλοδαρμός του οποίου οδήγησε στο να αποβάλει το μωρό της. Έπειτα την εκδίκησή της (του έριξε βιτριόλι), που την οδήγησε στη φυλακή. Και ύστερα την αποδοκιμασία του περιβάλλοντός της και το βύθισμα στη φτώχεια.

Όμως ήρθε η στιγμή που διοχέτευσε την ορμή της στην αντιστασιακή της δράση κατά τη διάρκεια της Κατοχής, όπως και η στιγμή που την ανακάλυψε ο Βασίλης Τσιτσάνης και διέπρεψε κοντά του, ενώ έγινε ισότιμη με τους άντρες τόσο στο πάλκο όσο και στο τσιγάρο, το ποτό και το καζίνο. Κι όμως, παρότι γεύτηκε τη δόξα, ενώ η λαμπερή παρουσία της σημάδεψε την ιστορία του λαϊκού τραγουδιού, υπέκυψε και σε άλλες απογοητεύσεις: τον παράτολμο, προδομένο έρωτά της για μια γυναίκα, τον καρκίνο, και ξανά τη φτώχεια και την αβεβαιότητα.

Όλες αυτές οι επώδυνες αλλά και κατά διαστήματα ευτυχισμένες αναμνήσεις κατακλύζουν τη λαβωμένη ηρωίδα της Σοφίας Αδαμίδου στο έργο της «Σωτηρία με λένε».

Η οποία, λίγες ώρες πριν από την εγχείριση που της στέρησε την ανεπανάληπτη φωνή της, εκμυστηρεύεται τις αναμνήσεις αυτές στο κοινό.

Η Κάτια Γκουλιώνη, στη σχεδόν μονολογική της παρουσία (τη συνοδεύει η Ιωάννα Μονέδα στον ρόλο της συμπαθητικής νοσοκόμας της) καταδύεται στο πολυτάραχο παρελθόν της Σωτηρίας, ανοίγοντας πληγές που ακόμη αιμορραγούν.

Άμεση, ευθύβολη, με συναίσθημα, αυτοσαρκασμό και με σκηνικό εκτόπισμα, παρότι η φυσική της παρουσία δεν θυμίζει τη μορφή της μυθικής περσόνας που υποδύεται, αρθρώνει εξαιρετικά την ιδιωματική, αθυρόστομη γλώσσα της αντικατοπτρίζοντας τον χαρακτήρα της.

Όταν μάλιστα αναπαριστά τη σκηνή που η Μπέλλου εμφανίζεται σε ένα από τα μαγαζιά της εποχής – ενώ πάνω στο μίνι πάλκο που έστησε ο σκηνοθέτης, οι Ξηντάρηδες παίζουν τα αγαπημένα της τραγούδια – η ταλαντούχα ηθοποιός, αυτοσχεδιάζοντας, ξεσηκώνει τους θεατές, έτσι ώστε όλο το θέατρο σείεται τραγουδώντας μαζί της. Μόνο στο τέλος, όταν η σπουδαία αυτή ρεμπέτισσα κάθεται στον «θρόνο» της, ακούμε από τα μεγάφωνα τη θαυμάσια φωνή της στο εμβληματικό τραγούδι «Δε λες κουβέντα» του Δήμου Μούτση.

Ο Γιώργος Παπαγεωργίου έστησε μια καθαρή, συγκινητική παράσταση, επικεντρωμένη στην προσωπικότητα της ηρωίδας του έργου και οι αδελφοί Αντώνης και Θοδωρής Ξηντάρης τη χρωμάτισαν με τη νοσταλγική μουσική τους.

Διαβάστε επίσης:

Ταινίες Πρώτης Προβολής: Δράμα, περιπέτεια και «Γάμος μετ’ Εμποδίων»

Την κατάργηση του ΠΔ για την καλλιτεχνική εκπαίδευση ζητούν ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ- Διαμαρτυρία σωματείων στην Αθήνα (Photos)

Η σκοτεινή πλευρά των Χριστουγέννων μέσα από τρομακτικούς ευρωπαϊκούς μύθους