Ποιο δημοψήφισμα; Δεν τον θέλουν, δεν τους θέλει – Aυτές είναι οι πραγματικές αιτίες της ρήξης στον ΣΥΡΙΖΑ

Στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως ίσως και σε άλλα κόμματα, αλλά σίγουρα στο συγκεκριμένο, σπάνια αυτά που φαίνονται είναι και τα πραγματικά.

Γι’ αυτό και χρειάζεται κόπος να δει κανείς πίσω από τις δηλώσεις, τις ανακοινώσεις και τα κείμενα, τι εννοούν τα στελέχη του, τι επιδιώξεις έχουν και τι όντως συμβαίνει.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι προ μίας

μεγάλη διάσπασης, την ώρα που γράφονται τούτες οι γραμμές. Θα φανεί στη συνέχεια πόσοι και ποιοι θα φύγουν τελικά. Αλλά η ρήξη και η διάσπαση με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, τώρα ή αργότερα, άπαξ ή σε συνέχειες, είναι δεδομένη.

Στην ιστορική, όπως εξελίσσεται, συνεδρίαση της κεντρικής επιτροπής στο President, συντελείται μία άνευ προηγουμένου σύγκρουση, που μπορεί να συγκριθεί ίσως μόνο με εκείνη του Πεντελικού στο ΠΑΣΟΚ πριν 34 χρόνια.

Η ηγετική ομάδα και οι διαφωνούντες συγκρούστηκαν στην κοινή θέα για το δημοψήφισμα, λέει, που ανακοίνωσε ότι θα κάνει ο Κασσελάκης, προκειμένου να πετύχει τη διαγραφή εκείνων που του επιτέθηκαν σκαιότατα και ουσιαστικά δεν τον αναγνωρίζουν ως πρόεδρο.

Οι διαφωνούντες αποχώρησαν από τη συνεδρίαση, οι περισσότεροι εξ αυτών και από τον ΣΥΡΙΖΑ, οσονούπω.

Ας είμαστε ειλικρινείς:

Το δημοψήφισμα ήταν η αφορμή και στην πραγματικότητα το όλο θέμα δεν έχει καμία ουσιαστική βάση αυτό καθαυτό.

Το καταστατικό προβλέπει ότι μπορεί να γίνει δημοψήφισμα για θέματα λειτουργίας του κόμματος. Ο Κασσελάκης κατηγορήθηκε ότι θα στήσει λαϊκά δικαστήρια, ζητώντας ονομαστικά τις διαγραφές στελεχών. Μα, ακόμα κι αν αυτό θέλει να κάνει – δεν είπε πάντως κάτι τέτοιο, έθεσε απλά το θέμα της μη αντιμετώπισης όσων τον υπονομεύουν -, εφόσον κάποια στελέχη όντως δρουν διαλυτικά για το κόμμα, άρα αφορούν «τη λειτουργία του κόμματος», που λέει το καταστατικό, πού είναι το πρόβλημα;

Και πάντως έθεσε το ζήτημα ως εξής: Αποδοκιμάστε πολιτικά και διαγράψτε όσους με βρίζουν και εξαγγέλλουν άλλο κόμμα και δεν υπάρχει θέμα δημοψηφίσματος. Έτσι, τόσο απλά, θα έφευγε το δημοψήφισμα από το τραπέζι.

Αλλά το πρόβλημα δεν ήταν το δημοψήφισμα.

Κανένας αρχηγός δεν θέλει να μεταφέρει τις συγκρούσεις της κορυφής στη βάση. Διότι στην κορυφή μπορεί να υπάρξουν συμβιβασμοί. Αλλά στη βάση προκύπτει κόστος, απογοητεύονται και φεύγουν μέλη και ψηφοφόροι σε συνθήκες αντιπαλότητας, διχασμού.

Το πρόβλημα δεν ήταν ποτέ το δημοψήφισμα.

Η κίνηση αυτή έφερε στην επιφάνεια και επιτάχυνε την εκδήλωση των πραγματικών διαφορών. Οι οποίες είναι κατά κύριο λόγο οι εξής:

1. Πολιτικές. Η Ομπρέλα κυρίως, αλλά εν μέρει και η πλευρά της Έφης Αχτσιόγλου θεωρούν ότι το κόμμα υπό τον Κασσελάκη, μεταλλάσσεται σε ένα κεντρώο, κεντροαριστερό το πολύ, πολιτικό και ιδεολογικό «χυλό», χωρίς αριστερά ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά. Ότι δεν θα έχει καμία σχέση με την παράδοση του χώρου της ριζοσπαστικής αριστεράς και θα κινηθεί σε ένα μοντέλο «Δημοκρατικού Κόμματος» Ηνωμένων Πολιτειών. Και ότι θα «τα δώσει όλα» με αυτοσκοπό την κυβερνητικη εξουσία. Από την άλλη, η ηγετική ομάδα θεωρεί ότι η αριστερή πτέρυγα κινείται με σεχταρισμούς, που κρατούν τον κόμμα σε αρχέγονες περιοριστικές κατευθύνσεις, δεν έχει λογική «κυβερνητισιμότητας», αλλά ιδεολογικής «καθαρότητας». Και αυτό καταδικάζει το κόμμα σε περιθωριακό ρόλο.

Τον θεωρούν απολίτικο, εκπρόσωπο μίας “μεταπολιτικής” των σόσιαλ μίντια και ενδεχομένως “βαλτό” για να σύρει τον αριστερό ΣΥΡΙΖΑ εντός του “συστήματος”.

Τους θεωρεί παρωχημένους, ξεπερασμένους πολιτικά και άνευ κοινωνικής απήχησης, “λίγους” και, επικαλούμενος την εμπειρία της τελευταίας τετραετίας, “βαρίδια”.

2. Ταυτοτικές. Αυτό που λένε οι διαφωνούντες για τις διαγραφές, ότι δεν υπάρχει τέτοια κουλτούρα στον ΣΥΡΙΖΑ είναι αλήθεια. Και είναι «ταυτοτικό» στοιχείο του χώρου. Στο τελευταίο συνέδριο θεσπίστηκε μία διαδικασία που προβλέπει μεν διαγραφές, αλλά οι προϋποθέσεις είναι τέτοιες που πρακτικά δεν μπορούν να γίνουν διαγραφές. Αλλά ένα κανονικό κόμμα και ένας αρχηγός που δεν έχει «συναισθηματικούς δεσμούς» με όλα τα στελέχη, όπως ήταν ο Αλέξης Τσίπρας, δεν μπορούν να δεχθούν κάθε συμπεριφορά, η οποία παραβιάζει σοβαρούς κανόνες. Ή αυτό που είπε ο Τσακαλώτος «πήρα την ομάδα μου», έχει να κάνει με τη λειτουργία του κόμματος και αν αυτό έχει τάσεις-τιμάρια, που διαπραγματεύονται κομμάτια εξουσίας ή όχι.

3. Ψυχικό χάσμα. Οι διαφορές και οι συγκρούσεις στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν πάντα μεγάλες. Απλά καλύπτονταν και δεν έφταναν μέχρι το τέλος. «Συγχωρούσε» ο ένας τον άλλο, για χάρη των… «όσων είχαν περάσει μαζί». Αλλά αυτά τα ωραία και τα συναισθηματικά, μετά από μία συντριβή στις εκλογές, μία εσωκομματική μάχη που εξελίχθηκε όπως όπως εξελίχθηκε, ξεχάστηκαν. Η αναζήτηση εξ αντικειμένου των ευθυνών της ήττας, μετά την αποχώρηση του Τσίπρα, αλλά ακόμα και οι ευθύνες για την αποχώρηση αυτή, οι διαμάχες για την αρχηγία και όσα ακολούθησαν της εκλογής Κασσελάκη, διέρρηξαν τους ψυχικούς δεσμούς. Πλέον με εξαιρετική δυσκολία μπορούν να δουν οι μεν του δε. Και ένα κόμμα, πρώτα διασπάται ψυχικά και μετά όλα τα άλλα.

4. Διανομής ρόλων. Κακά τα ψέματα. Ένα μεγάλο μέρος από την παραδοσιακή γραφειοκρατία έχασε ρόλους και οφίκια. Ή φοβήθηκε ότι θα έχανε. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν για πολλούς και «επάγγελμα», υπό πολλές έννοιες. Αυτά, με τη νέα κατάσταση άλλαξαν. Ρόλοι αναδιανέμονται, ισορροπίες διαταράσσονται, προνόμια χάνονται, φιλοδοξίες δεν εκπληρώνονται. Λένε για παράδειγμα για έναν νεαρό φέρελπι παράγοντα, μη εκλεγμένο σε Βουλή ή σε άλλο δημόσιο αξίωμα, παρά μόνο σε κομματικά, που θα ήθελε να γίνει γραμματέας στο νέο πεδίο, αλλά μόλις διαπίστωσε ότι δεν πρόκειται, βγήκε στο μεϊντάνι – χαρακτηριστικό το παράδειγμα.

Εν κατακλείδι: Τον Κασσελάκη ουδέποτε τον ήθελαν όσοι τώρα βγαίνουν εντελώς απέναντι. Δεν είναι απλή διαφωνία. Είναι βαθιά πολιτική, ίσως και πολιτιστική η διαφορά. Και δεν είναι ότι δεν τον θέλουν. Το κυριότερο είναι πως δεν μπορούν να αποδεχτούν πώς έγινε όλο αυτό και πώς ένας τύπος από το πουθενά και με αυτά τα χαρακτηριστικά αναδείχθηκε πρόεδρος. Εξ ου και δεν αναγνώρισαν ουσιαστικά το αποτέλεσμα της εσωκομματικής ψηφοφορίας – χρειάστηκε να βγει ο Τσακαλώτος και να δηλώσει ότι πρόκειται για νομιμοποιημένη διαδικασία, ώστε να μην προσβάλλονται έτσι βάναυσα οι χιλιάδες των μελών του κόμματος που ψήφισαν!

Ο Κασσελάκης από την πλευρά του δεν θα είχε πρόβλημα να συνυπάρξει, αλλά με τους δικούς του όρους. Αλλά ούτε αυτός θα μπορούσε μεσοπρόθεσμα να αποδεχθεί ένα κομμάτι του κόμματος, που είχε μάθει αλλιώς και θα του έκανε συνεχώς δημόσια κριτική από τα αριστερά, αμφισβητώντας επιλογές και πολιτικές κινήσεις. Ο κόσμος τον εξέλεξε άλλωστε, ακριβώς επειδή δεν ήθελε ούτε τα πρόσωπα, ούτε τη λειτουργία αυτής της «αριστερής πτέρυγας». Αλλιώς θα επέλεγε τον Τσακαλώτο ή την Αχτσιόγλου – είναι σαφώς ξεχωριστές περιπτώσεις πάντως αυτά τα δύο στελέχη.

Η ουσία: Δεν τον ήθελαν και δεν τους θέλει. Και αυτό ισχύει σε τέτοιο βαθμό, που η διάσπαση ήταν εξ αρχής αναπόφευκτη. Με ή χωρίς… δημοψήφισμα.

Διαβάστε επίσης:

Κυριάκος Μητσοτάκης: «Στόχος μας οι κωδικοί στη “Μόνιμη Μείωση Τιμής” να φτάσουν τους 1.000»

Κούλογλου κατά Κασσελάκη: Καταστροφικές οι αποφάσεις βοναπαρτικού χαρακτήρα

Το τηλεφώνημα του Κασσελάκη που δεν απάντησε η Έφη – Διαψεύδει η Αχτσιόγλου, στις 11:32′ το Σάββατο η κλήση λένε από την Κουμουνδούρου