Οι αυταπάτες των Κοινωνικών Μερισμάτων και το Κοινωνικό Κράτος

Επωνύμως

Με θριαμβευτικές εξαγγελίες και ανάλογους αυτοασπασμούς για την καλή πορεία της οικονομίας αναγγέλθηκε το κοινωνικό μέρισμα. Εννοείται και με σχετική υπόκρουση από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και το αναγκαίο διάγγελμα του Πρωθυπουργού.

Ταυτόχρονα, με την ανάλογη σιγή ιχθύος αυτή τη φορά, έρχονται και τα νέα μέτρα για την διετία 2019–2020 ύψους 5,5 δις και βέβαια χωρίς «αντίμετρα». Είναι μια απόδειξη της πολιτικής που εφαρμόζεται από 2010, «Σε φορολογώ

1000 ευρώ και σου επιστρέφω 150 ή 200». Την κατάγγελνε ο ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση όμως φαίνεται πως «Ο μαθητής ξεπέρασε τον δάσκαλο», και μάλιστα όχι μόνο τον ξεπέρασε αλλά τον άφησε κυριολεκτικά άνεργο...

Ο πολλαπλά χειμαζόμενος ελληνικός λαός, όπως φαίνεται όμως, μάλλον δεν είναι αισιόδοξος ή τουλάχιστον δεν ακολουθεί την main stream σκέψη της «Πολιτικά Ορθής Αριστεράς» που κυβερνά ( Εννοείται, Αριστεράς εντός τριπλών εισαγωγικών…). Μετά από έρευνα του Πανεπιστήμιου Μακεδονίας αποδεικνύεται πως το 85% των ερωτηθέντων δεν αποδίδει το Κοινωνικό Μέρισμα σε βελτίωση της οικονομίας αλλά στην υπερφορολόγηση και το 76% δεν ελπίζει σε έξοδο της Ελλάδας από την κρίση. Διαπιστώσεις που επιβεβαιώνουν όχι απλά την δυσπιστία των πολλών για την πολυδιαφημισμένη κοινωνική φιλανθρωπία της Κυβέρνησης – γιατί περί φιλανθρωπίας πρόκειται…– αλλά αποδεικνύουν και την διάσταση μεταξύ του προπαγανδιστικού μπαράζ των καθεστωτικών Μέσων Ενημέρωσης και των ευρέων κοινωνικών στρωμάτων του πληθυσμού.

Ουσιαστικά το βασικό πρόβλημα της Κυβέρνησης δεν είναι μόνο εάν γίνεται πιστευτή ή όχι αλλά κυρίως η επανάληψη και αντιγραφή της τακτικής των προηγούμενων Κυβερνήσεων αν μάλιστα θυμηθούμε με ποια σφοδρότητα κατήγγειλε ο σημερινός Πρωθυπουργός το 2014 τον τότε Πρωθυπουργό για το ανάλογο Κοινωνικό Μέρισμα. Αλλά το θεμελιακότερο όλων πρόβλημα είναι η σύγχυση που δημιουργείται – είτε προκαλείται εκ του πονηρού…– όσον αφορά την διάκριση μεταξύ Κοινωνικού Κράτους και Κοινωνικής Ελεημοσύνης (Γιατί αυτό είναι ουσιαστικά το Κοινωνικό Μέρισμα). Καλυτέρα να κάνουμε μια ιστορική ανασκόπηση.

Το Κοινωνικό Κράτος θεμελιώθηκε – κυρίως– μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο από τα Κυβερνητικά Σοσιαλιστικά και Σοσιαλδημοκρατικά Κόμματα των Κεντροευρωπαϊκών και Βορειοευρωπαϊκών χωρών. Βασίστηκε σε τρεις προϋποθέσεις

(α) Την ανοδική πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας στην μεταπολεμική Δύση, ειδικότερα τις τρεις δεκαετίες μετά τον πόλεμο, την περίοδο της ανοικοδόμησης και της συνολικότερης οικονομικής ανόδου.

(β) Την εξαιρετική κατάσταση ισχύος των Συνδικάτων, ειδικότερα αυτών της Βιομηχανικής Εργατικής Τάξης που κατόρθωναν μετά από ισχυρότατη πίεση και διαρκείς συνδικαλιστικούς και ταξικούς αγώνες να πετυχαίνουν την διαρκή άνοδο του συνολικότερου βιοτικού τους επιπέδου.

(γ) Την Κυβερνητική «περίοδο επιτυχίας» των Σοσιαλιστικών Κομμάτων που βρίσκονταν σε διαρκή εκλογική και πολιτική άνοδο, διάγοντας την περίοδο πολιτικής ευημερίας δηλαδή την Belle Epoque του Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κινήματος.

(δ) Την Προοδευτική Φορολογία (Progressive Taxation) των αστικών και μεγαλοαστικών στρωμάτων. Ουσιαστικά επρόκειτο για μια τεράστια μεταφορά πλούτου μέσω του Φορολογικού Συστήματος από την Ελίτ δηλαδή την αστική τάξη στα μεσαία και εργατικά/λαϊκά στρώματα.

Βασικά αφορούσε μια πολιτική ουσιαστικής μεταφοράς πλούτου από τους «Πάνω» στους «Κάτω» – χωρίς όμως να θίγει τις σχέσεις ιδιοκτησίας των Μεγάλων Βιομηχανικών και Οικονομικών Μονάδων δηλαδή την Κοινωνικοποίηση τους, θεμελιακό μειονέκτημα..– και όχι μια απλή πράξη Κοινωνικής ευσπλαχνίας ή ελεημοσύνης όπως τα έργα και ημέρες των σημερινών Κυβερνώντων που επαίρονται μάλιστα για το (δήθεν) έργο τους.

Από τις προαναφερθείσες προϋποθέσεις λείπουν όλες – κυριολεκτικά– από την Κυβερνητική πρακτική του ΣΥΡΙΖΑ ώστε να μπορέσει – αν ήθελε…– να θεμελιώσει ένα άξιο προσοχής Κοινωνικό Κράτος. Γιατί απλά

(α) Η ελληνική οικονομία ούτε βγήκε ούτε πρόκειται να βγει σύντομα από την κρίση εφόσον είναι δεσμευμένη έως το 2060(!) για πλεονάσματα από 3,5% έως 2–2,2%.

(β) Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι – παρόλο που προσπαθεί εναγωνίως να μοιάσει…– κλασσικό η παραδοσιακό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα. Όχι γιατί δεν θέλει – θέλει και πολύ μάλιστα…– αλλά γιατί δεν μπορεί. Και δεν μπορεί γιατί

Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ιδεολογικός του προπάτορας, το ΚΚΕ Εσωτερικού, δεν υπήρξαν ποτέ κόμματα της εργατικής τάξης την οποία άλλωστε απεχθάνονταν ή υποτιμούσαν όπως όλοι οι (ψευτο)διανοούμενοι μικροαστοί – παλαιοτέρα– αλλά και η κλασσική Δημοσιοϋπαλληλική Γραφειοκρατία κατά πρώτο λόγο που εκπροσωπεί ο ίδιος σήμερα. Εάν προσθέσουμε δε και έναν σεβαστό αριθμό lumpen μικροαστων που αποτελούν «εκλογικό και κοινωνικό του περίγυρο» ουσιαστικά αποτελεί ένα κόμμα με λίγη έως ελάχιστη σχέση με αυτό που ονομάζεται «Κόσμος της Παραγωγής».Λόγω της Μνημονιακής Πολιτικής την οποία κάποτε απέρριπτε και τώρα πολύ φρόνιμα υλοποιεί δεν έχει περιθώρια εφαρμογής πολιτικών Προοδευτικής Φορολογίας. Άλλωστε, πέρα από τους Μεσαίους που φορολόγησε υπερβολικά, ο ΣΥΡΙΖΑ «περιποιήθηκε» καταλλήλως και τα χαμηλότερα στρώματα των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα και των χαμηλοσυνταξιούχων. Επί ΣΥΡΙΖΑ άλλωστε αυξήθηκαν οι συμβάσεις μερικής απασχόλησης και εκ περιτροπής σε ποσοστό 62% αλλά και επί ΣΥΡΙΖΑ επεκτάθηκε σε τεράστιο βαθμό το φαινόμενο της «Γενιάς των 300 ευρώ» από την «Γενιά των 700 ευρώ» πριν μερικά χρόνια.

Να μην ξεχνάμε, σχετικά με τον μεγάλο πλούτο και τα προνομιούχα μεγαλοαστικά στρώματα δηλαδή την κλασσική αστική τάξη, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πείραξε ούτε «μια τρίχα της κεφαλής τους». Η εγχώρια Ελίτ καλοπέρασε με τον ΣΥΡΙΖΑ και δέχθηκε μάλιστα και κριτική από τους εκπροσώπους των δανειστών γι΄ αυτό. Είναι μια τραγωδία της Ιστορίας να σου βγαίνουν «από τα αριστερά» άτομα όπως ο Σόιμπλε, η Μέρκελ και η Λαγκάρντ κάνοντας σου κριτική γιατί δεν φορολογείς τους Πλούσιους και τους Εφοπλιστές...

Το αρνητικότερο σημείο όλων όσων προαναφέρθηκαν είναι η διαστρέβλωση η ιδεολογική επισκίαση της έννοιας του Κοινωνικού Κράτους εξαιτίας όλων των Κυβερνητικών χειρισμών. Η Κυβέρνηση δεν έκανε «την ανάγκη φιλοτιμία» αλλά μετάτρεψε την «ανάγκη σε ιδεολογία». Κοντεύουν και οι ίδιοι οι Κυβερνώντες να πιστέψουν πως το Κοινωνικό Μέρισμα είναι ίδιο – ή παραπλήσιο…– με πλευρές του Κοινωνικού Κράτους. Δεν κατάλαβαν – ή παριστάνουν τους ανήξερους– πως το δικό τους μέρισμα δεν στηρίζεται στην αρχή «Φορολογώ τον Πλούσιο για να δώσω στον Φτωχό» αλλά αντίθετα στην αρχή «Φορολογώ τον Μεσαίο και Φτωχό για να δώσω στον φτωχότερο, φορολογώ τον Φτωχότερο για να δώσω στον Πάμπτωχο». Με άλλα λόγια, μπέρδεψαν την Ανακατανομή Πλούτου μέσω της Προοδευτικής Φορολογίας (Κοινωνικό Κράτος) με την Διανομή Φτώχειας που είναι η Νεοφιλελεύθερη αντίληψη της Κοινωνικής Ελεημοσύνης. Μάλιστα, επαίρονται γι΄ αυτή την αθλιότητα – όπως φαίνεται, την πιστεύουν και οι ίδιοι…– και εξαπολύουν τους πλέον γνωστούς ινστρούχτορες της «Κοινωνικής Διανομής Φτώχειας» όπως η Θεανώ Φωτίου για να μας πείσουν πως κάνουν κοινωνικό έργο. Κάνοντας τους Μεσαίους φτωχούς και τους Φτωχούς Πάμπτωχους ταύτισαν – συνειδητά, ασυνείδητα ή και τα δυο– την μεγαλύτερη και πλέον άδικη ανακατανομή πλούτου των τελευταίων δεκαετιών με τις αρχές του Κοινωνικού Κράτους εξυψώνοντας της Γενικευμένη Φτώχεια σε «Κοινωνικό Μέρισμα» και ταυτίζοντας την συνεχώς διερευνώμενη φτωχοποίηση του λαού με την Κοινωνική Δικαιοσύνη. Δηλαδή εξοντώνοντας την Κοινωνική Δικαιοσύνη με τον πλέον αποτελεσματικό τρόπο εφόσον μάλιστα προέρχεται από την Κυβέρνηση ενός «Αριστερού» Κόμματος. Ποιος άλλωστε μπορούσε να πετύχει παρόμοια ιδεολογική μετατόπιση και επίτευγμα αν όχι ένα – υποτίθεται– Αριστερό Κόμμα αποδεικνύοντας έτσι πως εάν θέλεις μια «Δεξιά Πολιτική εφάρμοσε την με Αριστερό Κόμμα και Κυβέρνηση». ΄Η τουλάχιστον με Κυβέρνηση που φαίνεται και παρουσιάζεται σαν «Αριστερή» θα προσθέταμε εμείς…

Μετατοπίζοντας το κέντρο βάρος από το Κοινωνικό Κράτος στη Κοινωνική Φιλανθρωπία ή Ελεημοσύνη συνεισφέρει και στην μετατόπιση του ιδεολογικού άξονα της ελληνικής κοινωνίας από την δικαιότερη κατανομή του πλούτου στην δικαιότερη κατανομή της φτώχειας. Πλέον τα πολύ μεγάλα εισοδήματα Ελλάδας και εξωτερικού φοροδιαφεύγουν «ησύχως και αξιοπρεπώς» μεγαλώνοντας την βάση της Κοινωνικής Πυραμίδας με πολλούς φτωχοποιημένους μεσαίους ή μικρομεσαίους και στενεύοντας αντίστοιχα το σώμα και την κορυφή της Πυραμίδας. Ευημερεί μια «Αόρατη Ελίτ» που δεν την αγγίζει κανείς και φορτώνονται πολλά βάρη στη πολυδιαφημισμένη μεσαία τάξη που στενεύει και φτωχοποιείται ραγδαία... (Ο «Ευκλείδης της Γεωμετρίας» καθόρισε εισοδηματικά τα όρια της Μεσαίας Τάξης, μιλώντας στη Βουλή, μεταξύ 12.000 και 18.000 ετησίως. Τέτοια ευημερία...). Αν προσθέσουμε και τις περίφημες λίστες των Φοροφυγάδων, οι εισπράξεις – μέχρι στιγμής– δεν ξεπερνούν σε μια τριετία Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ τα 100 εκατομμύρια ευρώ όταν ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά υποσχόταν 3 δις ευρώ σε ένα 6μηνο. Όντως, συγκλονιστική αποτελεσματικότητα…

Όλες οι παραπάνω διαπιστώσεις δεν αποτελούν μια μετατόπιση απλώς του ιδεολογικού άξονα αλλά προκαλούν κυριολεκτικά έναν «Εμφύλιο των Φτωχών με τους Φτωχοποιημένους». Πολύ αμφιβάλουμε εάν το λεγόμενο Κοινωνικό μέρισμα σταματήσει αυτό τον Εμφύλιο. Σίγουρα πάντως θα επιτείνει την γενική εξαθλίωση και φτωχοποίηση ευτελίζοντας έννοιες όπως Κοινωνικό Κράτος και Κοινωνική Δικαιοσύνη και αλλοιώνοντας τες σε Κοινωνική Επαιτεία και Ελεημοσύνη.

κοινωνικό μέρισμαΕυρώπηΚυβέρνησηλαόςHas video: Exclude from popular: 0