Λαϊκά «ποτάμια» αγώνα σε Ελλάδα κι Ευρώπη απέναντι στο «κοινό πρόγραμμα» της ΕΕ και των κομμάτων της

Εκατομμύρια εργάτες αυτές τις μέρες στην Ευρώπη απεργούν και βρίσκονται στους δρόμους. Από τη Γαλλία (ενάντια στην αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης και στη δουλειά ως τα βαθιά γεράματα – 43 χρόνια για πλήρη σύνταξη, με ελαστικές μορφές απασχόλησης), τη Γερμανία (για Συλλογικές συμβάσεις με αυξήσεις και δικαιώματα), την Πορτογαλία (για αυξήσεις που να καλύπτουν τον πληθωρισμό), τη Βρετανία (για συλλογικές συμβάσεις κι αυξήσεις), την Ισπανία (για το δικαίωμα στη δημόσια δωρεάν υγεία κι ενάντια στην εμπορευματοποίησή

της) μέχρι την Ελλάδα, με 2,5 εκατ. να διαδηλώνουν ενάντια στο προδιαγεγραμμένο έγκλημα στα Τέμπη για μέτρα προστασίας κι ασφάλεια στις μεταφορές, στους χώρους δουλειάς, στα σχολεία κ.α.

Ο όγκος κι η μαχητικότητα των διαδηλώσεων που κατακλύζει τους δρόμους, η γενική παράλυση σε στρατηγικής σημασίας κλάδους της οικονομίας από τις μεγάλες απεργίες, όπως πχ στη Γαλλία με 10 μεγάλες απεργίες τους τελευταίους μήνες ή οι μεγαλύτερες απεργίες την τελευταία τριακονταετία που καταγράφονται στη Γερμανία σημαδεύουν την οξύτητα των προβλημάτων της εργατικής τάξης, της νεολαίας τα μεγάλα αδιέξοδα που αντιμετωπίζουν.

Παντού ο λαός ασφυκτιά από την αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζουν οι αστικές κυβερνήσεις κάθε απόχρωσης, κάθε σχήματος, αυτοδύναμες ή κυβερνητικής συνεργασίας. Κοινός παρονομαστής των αιτημάτων τους «ή τα κέρδη σας ή τα δικαιώματα μας», «ή τα κέρδη σας ή οι ζωές μας».

Οι λαοθάλασσες αυτές στο διάβα τους κονιορτοποιούν τις αυταπάτες που όλα τα αστικά κόμματα που κυβέρνησαν στην Ελλάδα έχουν μέχρι σήμερα ως καραμέλα: «να γίνουμε σαν τις άλλες χώρες της Ευρώπης», «στις άλλες χώρες αυτά τα έχουν λυμένα».

Έχουν εκτεθεί ανεπανόρθωτα όλα τα αστικά κόμματα που προπαγάνδιζαν την ΕΕ και την καπιταλιστική αγορά ως μονόδρομο για τους λαούς. Τους έχουν στερέψει τα εκάστοτε «πρότυπα» χωρών αφού είναι προφανές ότι ακόμα κι οι «ατμομηχανές» της ΕΕ αποδεικνύονται παράδεισος μόνο για τους επιχειρηματικούς ομίλους και κόλαση για τους εργαζόμενους. Είναι αποκαλυπτικές οι αλλεπάλληλες διαψεύσεις προσδοκιών των εκάστοτε κυβερνήσεων στην Ευρώπη που πολυδιαφημίστηκαν από ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, συχνά μάλιστα και από τους τρεις εν χορώ. Ας θυμηθούμε τους πανηγυρισμούς πχ για το «δημοκράτη» κι «οραματιστή της Ευρώπης» Μακρόν που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ του παραχώρησε ως και την Πνύκα, τον Σολτς «με το φιλολαϊκό πρόγραμμα του και τις συνθέσεις που προωθούσε στο κυβερνητικό σχήμα» που θα οδηγούσε τον γερμανικό λαό σε ευημερία. Ανάλογα και για τις δήθεν «προοδευτικές» κυβερνήσεις Σάντσες στην Ισπανία και Κόστα στην Πορτογαλία, που ο ΣΥΡΙΖΑ πανηγύριζε για τους «φιλεργατικούς» τάχα νόμους τους που θα έκαναν τους εργαζομένους να δουν άσπρη μέρα.

Το ΚΚΕ έχει έγκαιρα εντοπίσει τη στρατηγική σύμπλευση στα στρατηγικά ζητήματα που καθορίζουν την αντιλαϊκή γραμμή πλεύσης τόσο της ΝΔ, όσο και του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ παρά τις επιμέρους διαφορές τους.

Αυτή τη ρότα ακολουθούν κι οι άλλες κυβερνήσεις σε όλη την ΕΕ. Είναι η στρατηγική που δίνει πακτωλό χρημάτων μέσω του «Ταμείου Ανάκαμψης» στους μονοπωλιακούς ομίλους και την ίδια ώρα οι κυβερνήσεις καλούν τους εργαζομένους να ζήσουν με τα «ελάχιστα» της ΕΕ και τα διάφορα ψίχουλα των «marketpass» για τους εξαθλιωμένους. Συγκλίνουν στο κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους και τη κερδοφορία των μεγάλων επιχειρήσεων.

Οι δε αντιθέσεις ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη εντός της ΕΕ αφορούν το μοίρασμα της λείας που καταληστεύουν από τους λαούς. Για αυτό και διαγκωνίζονται στο ιμπεριαλιστικό σφαγείο στην Ουκρανία. Για αυτό και τσακώνονται για το ποια χώρα και ποια μονοπώλια θα κερδίσουν στην κούρσα της κερδοφορίας στη λεγόμενη «πράσινη μετάβαση» και την «ψηφιοποίηση», ποιοι θα αποκτήσουν πλεονέκτημα στον ανταγωνισμό με ΗΠΑ και Κίνα. Για αυτούς τους αντιλαϊκούς στόχους υπάρχει ομοψυχία και ταύτιση ανάμεσα σε κεντροαριστερά και κεντροδεξιά, ανάμεσα σε σοσιαλδημοκρατικά και φιλελεύθερα μείγματα διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος.

Οι εργαζόμενοι μπορούν καλύτερα να συνειδητοποιήσουν σήμερα και με την πολύτιμη αγωνιστική τους πείρα ότι, ανεξάρτητα από το ποιο κόμμα ή ποιο κυβερνητικό σχήμα βρίσκεται στην κυβέρνηση, απέναντι τους βρίσκεται ένα εχθρικό κράτος, το οποίο καταστέλλει τις εργατικές κινητοποιήσεις των εργαζομένων και της νεολαίας, όπως στη Γαλλία, που πραγματοποιεί πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας σε λαϊκά νοικοκυριά, όπως στην Ελλάδα. Ένα κράτος που ανεξάρτητα αν το βαφτίζουν η μεν ΝΔ «επιτελικό» κι ο ΣΥΡΙΖΑ «δίκαιο» η ουσία του παραμένει αντιλαϊκή και εξυπηρετεί τις ανάγκες των λίγων.

Το ΚΚΕ εξέφρασε έμπρακτα την αλληλεγγύη τού στους Γάλλους εργάτες με την παρουσία του ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος στο Παρίσι. Βρέθηκε δίπλα στους εργαζόμενους που παλεύουν ενάντια στο αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης Μακρόν. Στάθηκε στο ίδιο μετερίζι με τους εργάτες και απέναντι σε κυβερνήσεις και ΕΕ.

Είναι διδακτικό παράδειγμα πως το σύνθημα «μόνο ο λαός μπορεί να σώσει το λαό» ακούγεται και στη Γαλλία. Γιατί τα προβλήματα των εργαζομένων σε Ελλάδα, Γαλλία αλλά και σε όλη την ΕΕ είναι κοινά. Πηγάζουν από την πολιτική ΕΕ – κυβερνήσεων και μονοπωλιακών ομίλων. Καμία προσμονή ότι η οποία κυβερνητική εναλλαγή μπορεί να δώσει λύση στο λαό.

Ενδεικτικό ότι η λεγόμενη ομάδα της «αριστεράς» στην οποία ανήκει κι ο ΣΥΡΙΖΑ στο ευρωκοινοβούλιο ζήτησε… «αναλογική χρήση αστυνομικής βίας» σε βάρος των διαδηλωτών, δηλαδή ξύλο σε βάρος του λαού, αλλά με… μέτρο!

Η διεθνής πείρα δείχνει πως οι λαοί δεν είπαν την τελευταία τους λέξη. Κόντρα στις θεωρίες περί «τέλους της ιστορίας» οι λαοί βγαίνουν στους δρόμους και διεκδικούν μια καλύτερη ζωή στο ύψος των πραγματικών αναγκών τους. Αυτοί οι αγώνες μπορούν και πρέπει να δυναμώσουν ακόμα περισσότερο, να σημαδέψουν ακόμα πιο καθαρά τον πραγματικό αντίπαλο, το εκμεταλλευτικό σύστημα, που για τα κέρδη των ομίλων στερεί ανθρώπινες ζωές και λαϊκά δικαιώματα.

Με αυτήν την πείρα, το ζητούμενο στις εκλογές της 21ης Μάη είναι να υπάρχει ένα πιο δυνατό ΚΚΕ και αδύναμη η όποια επόμενη κυβέρνηση που θα είναι από χέρι αντιλαϊκή. Για να μπορέσει ο λαός από καλύτερες θέσεις να δυναμώσει την πάλη του για κάθε λαϊκό πρόβλημα, για να ανοίξει δρόμο διεξόδου προς το δικό του συμφέρον.

*Ο Κώστας Παπαδάκης, είναι ευρωβουλευτής του ΚΚΕ & μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ

Διαβάστε επίσης:

Προχωράμε μαζί μπροστά

Οι εκλογές ξανάρχονται!

Εθνική απαίτηση η μη καταστροφή των δανειοληπτών