Η Μαλλού στον ουρανό με διαμάντια

The Beatles, «Lucy in the sky with diamonds» (H Λουσία στον ουρανό με διαμάντια)

«Οι ελαφροί ας με λέγουν ελαφρόν»… Αλλά εδώ και μερικά χρόνια αντιμετωπίζω τους «αρνητές ζωοφιλίας» με τους λιτούς στίχους του υπέροχου Κύπριου ποιητάρη Κώστα Μόντη: «Περίεργο πράγμα η καρδιά… Όσο την ξοδεύεις τόσο περισσότερη έχεις…».

Θέλω να πω ότι η αγάπη που εκχωρείται στα ζώα δεν πετάγεται σε έναν συναισθηματικό Καιάδα, δεν σπαταλιέται, αλλά επανατροφοδοτεί τις ενδοανθρώπινες συναισθηματικές

ανταλλαγές. Η αγάπη υπακούει στους νόμους των συγκοινωνούντων δοχείων. Η αγάπη καλλιεργείται ή, με ποδοσφαιρικούς όρους, προπονείται σε μικρά και μεγάλα γήπεδα.

Η Μαλλού είναι το θηλυκό του «Μαλλιά», δηλαδή του αρσενικού που έχει μεγάλη κόμη. Το όνομα αυτό διάλεξε για τη γάτα της η Φωτεινή, φίλη αρχιτεκτόνισσα. Είχα απολαύσει τη φωτογραφία της εδώ και καιρό, και τη θαύμαζα για τη μεγαλοπρέπειά της. Είχε κάτι από ανατολίτικο οντά, με σουλτανικές προδιαγραφές, και σχεδόν εξέπεμπε το παράπονο: Ρε γαμώτο, γιατί πρόκανε ο Ντίσνεϋ και ηρωοποίησε δυτικούς γάτους, όπως τον Τομ και τον Συλβέστρο;

Η Μαλλού πρόσφατα έφυγε από τον κόσμο ύστερα από 19 χρόνια ζωής. Την ήξερα ελάχιστα, κυρίως θαύμαζα τη φωτογραφία της…

Από τον Λένιν στον Νίκο Δήμου

Τώρα, στους συντρόφους που θα με ρωτήσουν «τι μας τσαμπουνάς;», εγώ θα απαντήσω πάλι με ένα ερώτημα: Έχετε μήπως διαβάσει τη συλλογή διηγημάτων της Λίας Μεγάλου Σεφεριάδη υπό τον τίτλο «Εξάλλου ο Λένιν ήτο πολύ καλής οικογενείας»; Εάν ναι, τότε θα πρέπει να θυμόσαστε στην εικόνα του εξώφυλλου τον Βλαδιμήρ Ίλιτς με μια ανοικτόχρωμη γάτα στην αγκαλιά του… Μάλιστα, κύριοι σύντροφοι: Ο Λένιν αυτοπροσώπως με μια γάτα…

Αλλά δεν ήταν φυσικά μόνο αυτός: Και οι εκπρόσωποι της αστικής τάξης δεν πήγαιναν πίσω… Ήταν ο Έλιοτ με τις γάτες του – που έδωσαν έμπνευση για το γνωστό μιούζικαλ… Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος ωσαύτως, σεσημασμένος γατόφιλος… Ο Σεφέρης που διάλεξε τις «γάτες του Άη Νικόλα» για να εκπέμψει το παράπονο ενός ελληνισμού φαρμακωμένου από χίλια μύρια βάσανα. Και ο Νίκος Δήμου έχει κάμποσα γατόφιλα ποιήματα στο ενεργητικό του – συχωρεμένος να ’ναι για τις κοσμοπολίτικες τρίχες του…

Κομμάτι του εαυτού μας

Ο αρχηγός των Ινδιάνων Σηάτλ απαντά το 1854 στον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών Φραγκλίνο Πηρς, που ζητάει την αγορά ινδιάνικης γης. Και του μιλάει μεταξύ άλλων και για τη μοναξιά του ανθρώπου όταν αποχωριστεί τα ζώα…

Από πολλούς αυτή η κουβέντα μπορεί να ερμηνεύεται σαν προϊόν κτηνοτροφικής κουλτούρας – όμως πρόκειται περί λάθους: Ο αρχι-Ινδιάνος εννοεί ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζει αυτό τον κόσμο ολόπλευρα, χωρίς να διατηρεί τη ζωή πάνω στην οποία πάτησε η δική του ζωή.

Τα ζώα εκπροσωπούν την προανθρώπινη ζωή μας. Στα μάτια τους βλέπουμε την παιδικότητά μας και, πιο βαθιά ακόμη, τη φυσική μας κατάσταση…

Υπάρχει κάποια γκραβούρα με τον Έντγκαρ Άλλαν Πόου στο κρεβάτι, με δυο γάτες μαζί, ως θερμοφόρες μιας κρύας νύχτας… Έχουμε τα ζώα γιατί μας δίνουν κάποια πράγματα, αλλά τα έχουμε ακόμη γιατί είναι κομμάτι του εαυτού μας. Και όταν τα χάσουμε, αισθανόμαστε έως έναν βαθμό χαμένοι.

Εν φαντασία και λόγω αντιμετωπίζεται η απώλεια: Η όμορφη Μαλλού στα ουράνια, διασχίζοντας ένα ρευστό με διαμάντια και πολύτιμους λίθους, είναι μια λαμπρή εικόνα, προελεύσεως Beatles. Φωτεινή, συλλυπητήρια. Από ένα σημείο και πέρα, ξεμένουμε και τη βγάζουμε με τις εικόνες…

Διαβάστε επίσης:

Δύο στα δύο στο υπουργείο ΠΡΟΠΟ

Η φαλκίδευση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης

German-exit και διάλυση του Βελγίου: Σενάρια επιστημονικής φαντασίας ή ορατός πολιτικός κίνδυνος;