Η Κεντρο-Αριστερά να ξαναδεί την πραγματικότητα

Η πολλαπλώς διαπιστωμένη αδυναμία της κατακερματισμένης αντιπολίτευσης να αντιμετωπίσει και να αμφισβητήσει σοβαρά τη Ν.Δ. έχει πολλές όψεις. Μια από αυτές είναι ότι πλέον δεν υπάρχει ο κλασικός διαχωρισμός σε μείζονα και ελάσσονα αντιπολίτευση: η αξιωματική είναι τέτοια μόνο κατ’ όνομα, ενώ τρία κόμματα βρίσκονται πια σε απόσταση ελάχιστων μονάδων. Οσονούπω θα προστεθεί και ένα τέταρτο, του οποίου η παρουσία ενδέχεται να τροποποιήσει εκ νέου την κατάταξη.

Ωστόσο ο κατακερματισμός της αντιπολίτευσης σε μικρής

εμβέλειας τμήματα δεν είναι η μόνη αιτία της αδυναμίας της. Για την ακρίβεια ίσως δεν είναι καν αιτία, αλλά αποτέλεσμα της ταυτόχρονης ύπαρξης δύο παραγόντων: ο ένας είναι η κυριαρχία της Ν.Δ. – η οποία δεν εξαρτάται από την εσωτερική κατάσταση της αντιπολίτευσης – και ο άλλος η αδυναμία των αντιπάλων της να αντιληφθούν γιατί η κοινωνία δεν βιώνει τους κλασικούς πολιτικούς και ιδεολογικούς διαχωρισμούς του 20ού αιώνα.

Η βίαιη εκδήλωση μιας σειράς κρίσεων τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια επέδρασε καταλυτικά στον χαρακτήρα της Κεντροδεξιάς σε όλη την Ευρώπη: την υποχρέωσε να αναλάβει – από θέσεις διακυβέρνησης – μια σειρά ευθύνες για τη στήριξη του κοινωνικού κράτους, η οποία επί πολλές δεκαετίες ήταν καθήκον και πρόταγμα της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς, που πλέον περνούν υπαρξιακή κρίση. Το εύρος της επιδοματικής πολιτικής που άσκησε η Ν.Δ. τα χρόνια της πανδημίας, της ενεργειακής κρίσης και του πληθωρισμού είναι πρωτοφανές.

Ταυτοχρόνως αναδύθηκαν μια σειρά ζητήματα – μεταναστευτικό, ισλαμικός φονταμενταλισμός στο εσωτερικό των δυτικών κοινωνιών, υποβάθμιση της ζωής γηγενών πληθυσμών λόγω των γκέτο, προβλήματα ασφάλειας κάθε είδους, εξωτερικές απειλές –, τα οποία η Αριστερά και η Κεντροαριστερά αδυνατούν να αναλύσουν και να αντιμετωπίσουν με τα κλασικά «διεθνιστικά» και «ανθρωπιστικά» εργαλεία.

Τα φτωχά λαϊκά στρώματα ξαφνικά φεύγουν από την εμβέλειά τους και αναζητούν στήριξη σε κεντροδεξιά κόμματα που παραδοσιακά στήριζαν μονομερώς τον ταξικό τους εχθρό – προφανώς επειδή πλέον υπόσχονται ένα πληρέστερο πακέτο κάλυψης των πολύ πιο σύνθετων αναγκών τους. Ακόμη και τα θέματα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας συμπεριλαμβάνονται πλέον στην ατζέντα της Κεντροδεξιάς, παρά τους εσωτερικούς κραδασμούς που της προκαλούν, όπως συμβαίνει π.χ. με τη Νέα Δημοκρατία στα μέρη μας.

Εάν, λοιπόν, η αριστερή και κεντροαριστερή αντιπολίτευση θέλει να ανακτήσει την αίγλη, την ελκτικότητα και την ισχύ της, πρωτίστως να αναλύσει εκ νέου την πραγματικότητα αντί να την ξαπλώνει στην προκρούστια ιδεολογική της κλίνη. Οφείλει επίσης να ανακαλύψει την αξία της ρήσης «η ισχύς εν τη ενώσει» αντί να κατακερματίζεται αενάως. Η κοινωνική δυναμική δεν είμαι με το μέρος της – κι αυτό οφείλει να αναγνωρίσει το ταχύτερο…

Διαβάστε επίσης:

Ο Μητσοτάκης, ο Σούνακ, τα γλυπτά και το… Κούγκι

Ψάχνουν για τον μαγικό αυλό της Αριστεράς

«Ο Αθλητισμός είναι ζωή»