Γενικευμένη δυσπιστία… Οσμές και στο βάθος κρίση!

Η συζήτηση στη Βουλή, ύστερα από την πρόταση μομφής και δυσπιστίας προς τη κυβέρνηση, και πολύ περισσότερο το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας των 159 όχι έναντι των 141 ναι, προφανώς και δεν έλυσε  κανένα πρόβλημα, ούτε και αποτυπώνει  αυτό που συντελείται ως διεργασία στην κοινωνία.

Κανείς με σιγουριά δεν μπορεί να περιγράψει μεσομακροπρόθεσμα, δηλαδή πέραν των ευρωεκλογών,  ποιο θα είναι το πολιτικό σκηνικό στη χώρα μας.

Οι παθογένειες στη συζήτηση, οι οσμές, η τοξικότητα μαζί και με ακραίες αλλά και γραφικές καταστάσεις,

αν δεν είναι κάποιος οπαδός με παρωπίδες, δυσκολεύεται όχι μόνο να δει, αλλά και να διακρίνει κάποια αισιόδοξη  προοπτική.

Σίγουρα η συζήτηση ήταν διαφορετική. Σπανίζει στην κοινοβουλευτική ιστορία και πρακτική μια πρόταση μομφής, να τη συνυπογράφουν τόσα πολλά κόμματα, παρότι αυτό προέκυψε, ως  ανάγκη της εξασφάλισης του αναγκαίου αριθμού βουλευτών.

Προφανώς και δεν άλλαξε η αναχρονιστική πολιτική κουλτούρα των κομμάτων για συνεργασίες, αλλά στη προκειμένη περίπτωση τα συγκεκριμένα  κόμματα εναρμονίσθηκαν με τη πρωτόγνωρη δυναμική της κοινωνικής αντιπολίτευσης που εκφράστηκε και χτίσθηκε, κυρίως από τις χαροκαμένες οικογένειες των 57 νεκρών στα Τέμπη.

Με ένα τρόπο τα κόμματα της  προοδευτικής δημοκρατικής αντιπολίτευσης  -ναι ο προσδιορισμός  είναι δόκιμος με βάση την πολιτική ιστορία και το πολιτικό περιεχόμενο-  κινήθηκαν ως εντολοδόχοι του κοινωνικού κλίματος.

Καλώς έπραξαν  και δεν αποτελούν αμαρτήματα, πιθανές  συνεννοήσεις  και διαβουλεύσεις  ανάμεσα στα κόμματα για την κοινή υποβολή της πρότασης μομφής, πώς αλλιώς θα γίνονταν; Είναι αισιόδοξο  και πρωτόγνωρο, το ότι η κοινωνία με 1,5 εκατομμύριο υπογραφές ήταν πρωταγωνιστής στην τριήμερη κοινοβουλευτική συζήτηση και δημιουργεί προηγούμενο και κεκτημένο στη σχέση κοινωνίας-πολιτικής και κοινοβουλίου.

Η ελληνική κοινωνία συγκλονίζεται για ένα χρόνο με την ανείπωτη τραγωδία ,ταυτίζεται με τον συγκλονιστικό αγώνα των οικογενειών και σε αυτό το πέπλο του συλλογικού πένθους  όπως στις αρχαίες ελληνικές τραγωδίες,   αναζητά τη λύτρωση μέσα από το σχήμα …Τραγωδία-Τιμωρία-Κάθαρση-Λύτρωση.

Προφανώς και δεν εγείρεται δυσπιστία και θέμα εμπιστοσύνης προς την ελληνική δικαιοσύνη, αλλά προς τους κυβερνητικούς, κομματικούς και κρατικούς μηχανισμούς που διάβασαν λάθος τα πράγματα. Το νικηφόρο και χωρίς απώλειες αποτέλεσμα για τη ΝΔ, τον Μάιο στις εθνικές εκλογές, ερμηνεύτηκε ως καθαρτήρια διαδικασία για τις πολιτικές της ευθύνες.

Το κυβερνών κόμμα υποτίμησε τη σημειολογία και τους συμβολισμούς, της μεγάλης και πολύ νωπής τραγωδίας. Η επανεκλογή του κ. Καραμανλή και προσφάτως η απουσία του Πρωθυπουργού από τη Βουλή όταν συζητούσαν το σχετικά πορίσματα, ερμηνεύτηκε ως  ασέβεια προς τους νεκρούς και τις οικογένειες τους και ενίσχυσε την καχυποψία.

Το πολιτικό αποτέλεσμα,  της πρότασης μομφής δεν επιδέχεται πολλές ερμηνείες ούτε για την κυβέρνηση ούτε για την αντιπολίτευση. Το «νικηφόρο» 159  έναντι 141 στην ψηφοφορία δεν συνιστά  για την κυβέρνηση, ούτε καν Πύρρειο νίκη.

Η ήττα της κυβέρνησης είναι πρωτίστως στην κοινωνία, μια τακτική ήττα που όμως προδιαγράφει στρατηγικές πολιτικές  εξελίξεις.

Η «παραίτηση» των δύο υπουργών  «δι’ ασήμαντον αφορμήν» δεν καταγράφεται απλά ως παράλληλη απώλεια, αλλά υπογραμμίζει εμφαντικά,  την μεγαλύτερη παθογένεια μεταπολιτευτικά  της δημοκρατίας μας. Μια παθογένεια πολιτειακού, πλέον, χαρακτήρα, όπου ο βαθμός εξάρτησης μιας αδύναμης πολιτικής, από τα  μεγάλα οικονομικά συμφέροντα νοθεύει τη Δημοκρατία και την καταντά ανυπόληπτη.

Βέβαια η ήττα της κυβέρνησης πολύ δύσκολα θα αποτυπωθεί σε νίκη των κομμάτων της αντιπολίτευσης.

Οι ευρωεκλογές, με όποια πόλωση, θα έχουν σε έναν βαθμό και δημοψηφισματικό χαρακτήρα, τιμωρητικό, κυρίως για την κυβέρνηση, με σημαντικές απώλειες.

Από την άλλη, εκτιμώ, πως η εκλογική άνοδος κάποιων κομμάτων της αντιπολίτευσης , δεν θα σηματοδοτήσει τον   μελλοντικό μονοκομματικό εναλλακτικό κυβερνητικό πόλο.

Ο διπολισμός- δικομματισμός έχει τελειώσει και δεν αποτελεί πλέον και  στρατηγικό όραμα πολύ μεγάλης μερίδας των πολιτών.

Το νέο πολιτικό σκηνικό θα γίνεται πιο ευδιάκριτο μετά τις ευρωεκλογές, με μια Ν.Δ. που θα έχει απομακρυνθεί, από τα σενάρια μιας νέας αυτοδυναμίας και θα βρίσκεται σε κυβερνητική αποδρομή και μια κατακερματισμένη αντιπολίτευση, που θα εισπράττει και αυτή σημαντική δυσπιστία.

Σε ένα νέο πολιτικό τοπίο, όπου σε μεγάλο βαθμό θα καταστούν ατελέσφορα τα διλήμματα της κυβέρνησης …περί ακυβερνησίας και αστάθειας, οι μανιχαϊστικές πολιτικές της αντιπολίτευσης, του  άσπρο – μαύρο, φως – σκοτάδι ,εμείς ή εσείς θα είναι  και αυτές μη πειστικές.

Προφανώς και τα κόμματα της δημοκρατικής προοδευτικής αντιπολίτευσης οφείλουν να αναζητήσουν συνεργασίες , όχι ευκαιριακές, αλλά συνεργασίες που θα εμφορούνται από την αίσθηση του χρέους και της ευθύνης, για μια αναγεννητική επανεκκίνηση που θα αποτυπώνεται σε ένα Εθνικό σχέδιο, ηθικό διεγέρτη για την κοινωνία, για να ξανά ονειρευτεί μια  ισχυρή Πατρίδα  στον πυρήνα της Ευρώπης, με επίκεντρο, τα παιδιά της ,τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη.

Η κυβέρνηση  δεν έπεισε με το κεντροδεξιό της εκσυγχρονιστικό εγχείρημα, μα κυρίως μένει από προωθητική δύναμη…  Και από τη δική της άνοιξη, ξαφνικά περνάει στο φθινόπωρο.
Η αντιπολίτευση έχει πολύ και δύσκολο δρόμο μπροστά της και καλείται να δείξει πολλά δείγματα γραφής.

Η εποχή που οι πολίτες μετακινούνταν ως εκλογικοί πελάτες σε ένα κλειστό διπολικό πολιτικό κομματικό σύστημα, συγκοινωνούντων δοχείων, έχει αλλάξει. Η όποια εναλλακτική κυβερνητική λύση, θα έχει παρούσα μια νέα παράμετρο, την Κοινωνία με τη δική της αυτονομία. Αυτό έδειξαν οι τελευταίες εξελίξεις.

«Οι καιροί ου μενετοί»

Προτού οι οσμές  εξελιχθούν σε  δυσοσμία με χαρακτηριστικά γενικής κρίσης!

Διαβάστε επίσης:

Οι λαϊκοί αγώνες είναι η μεγαλύτερη μομφή για την κυβέρνηση

Ποιος ωφελείται απ’ τη σφαγή στη Μόσχα…

Τι δεν ακούσαμε για τα Τέμπη;