Το φαινόμενο Federer…

Την Κυριακή που μας πέρασε ο Federer σήκωσε στον συννεφιασμένο λονδρέζικο ουρανό το 7ο Wimbledon της καριέρας του. Ήταν το 17ο τρόπαιο που κατακτά σε τουρνουά Grand Slam. Κατά την απονομή ο Μάρεϊ έκλεγε, οι Άγγλοι θεατές χειροκροτούσαν ιπποτικά -όπως αρμόζει άλλωστε στους λάτρεις του ευγενούς tennis- ,ο Κάμερον έδειχνε απογοητευμένος από την ήττα του

ομοεθνούς κυβερνωμένου του και η όμορφη πριγκιποπούλα Kate έδειχνε να διασκεδάζει –ανυποψίαστη, ως πριγκιποπούλα που είναι- την διαδικασία με την αδερφή της, την… Pipa. Κι όμως, πίσω απ’ αυτές τις φυσιολογικές αντιδράσεις πολιτικών, celebrities, απλών θεατών και ηττημένων, κρύβεται ο άθλος του νικητή. Ο άθλος που οδηγεί τον Federer να αδιαφορεί για τα 31 χρόνια που βαραίνουν τις πλάτες του, να ξεπερνά την πρόδηλη έλλειψη αυτοπεποίθησης που τον διακατέχει στο παιχνίδι του, να περιφρονεί την αμφισβήτηση των ειδικών που τελευταία-και όχι άδικα- τον είχαν για αουτσάιντερ…

Ο Federer είναι πίσω λοιπόν. Επιστρέφει δριμύτερος και χαμογελά ευγενικά και αριστοκρατικά όπως πάντα, καθώς σηκώνει ακόμα ένα κύπελλο. Ο Federer είναι και πάλι εδώ για να μας χαρίζει θέαμα αλλά και κάποια μαθήματα αθλητικού πολιτισμού, ευγενούς άμιλλας, σεβασμού του αντιπάλου. Ο Federer είναι gentleman. Την ώρα που άλλοι σπάνε ρακέτες από εκνευρισμό ή πανηγυρίζουν προκλητικά στα μάτια του περίλυπου και ηττημένου αντιπάλου, εκείνος προτιμά να επιδίδεται σε συγκρατημένες αντιδράσεις που ήταν αρκετές για να τον χαρακτηρίσουν κάποτε ως ένα ψυχρό και απαθές μηχάνημα που παίζει tennis. Όχι, o Federer δεν έπαιξε ποτέ υπό το βλέμμα μιας δίμετρης χαζόξανθης μοντέλας που διεκδικούσε τον παροδικό και εφήμερο τίτλο της… «φίλης» του… Δεν φωτογραφήθηκε ποτέ με την Shakira πλάι του , ούτε με την Brooklyn Decker… Και για να εξηγούμαι, δεν έχω σκοπό να επαινέσω το ήσυχο και μικροαστικό μοντέλο που θέλει κάποιον αθλητή παντρεμένο με την γυναίκα του και τα δίδυμα στις εξέδρες να τον χειροκροτούν. Θέλω απλά να δείξω πως ο Ελβετός τενίστας δεν θέλησε να ακολουθήσει έναν τρόπο –προσωπικής- ζωής ανούσιο και επιφανειακό. Και τονίζω την λέξη «προσωπική» γιατί κατά τα άλλα ο Federer έπαιξε και εξακολουθεί να παίζει το –ίσως και αναπόφευκτο- παιχνίδι του συστήματος, διαφημίζοντας αυτοκίνητα Mercedes, ρολόγια Rolex, μπλουζάκια Nike και ξυραφάκια Gillette. Ίσως αυτό να αποτελεί το μόνο στοιχείο που χαλάει την εξιδανικευμένη εικόνα που έχω πλάσει όλα αυτά τα χρόνια γι’ αυτόν. Αλλά το χρήμα ουδείς ποτέ το εμίσησε. Κι ας πιστεύουμε κάποιοι σε ρομαντισμούς για αθλητισμό δίχως –τόσους, τουλάχιστον- χορηγούς…

Κατά τα άλλα, για όσους από εμάς ασχολούμαστε με το άθλημα δεν αποτελεί θαύμα το γεγονός ότι ο Federer βρίσκεται ξανά στο νούμερο 1 της παγκόσμιας κατάταξης. Όλοι γνωρίζουμε πως ποτέ δεν λησμόνησε την άρτια τεχνική του, πως ποτέ δεν βαρέθηκε να παίζει tennis και πως ποτέ δεν σταμάτησε να προπονείται σκληρά για να (ξανα)κατακτήσει την κορυφή. Και τα κατάφερε. Το πρόβλημα του Federer ήταν και είναι ξεκάθαρα ψυχολογικό. Ίσως και κάπως βιολογικό.