Το επεισοδιακό αφισοκολλητικό ρομάντζο των 80’s και η σημερινή διαλυτική πολιτική βία

Κατεβαίνοντας την Κηφισίας συνειδητοποιώ το εξής αξιοσημείωτο: οι αφίσες για τις κεντρικές ομιλίες των Σαμαρά, Τσίπρα και Κουβέλη είναι αναρτημένες στις κολώνες της διαχωριστικής νησίδας των δύο ρευμάτων της λεωφόρου και, ταυτόχρονα, τακτοποιημένες η μία κάτω από την άλλη, με διαφορετική σειρά, από κολώνα σε κολώνα. Μπορεί η πολιτική-εκλογική πόλωση να βαίνει συνεχώς αυξανόμενη μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ

, αλλά η αντιπαλότητα μεταξύ των δύο πλευρών σε επίπεδο βάσης δεν έχει αντίστοιχα οξυνθεί, σκέφθηκα προς στιγμήν.

Αμέσως μετά, βέβαια, αντιλήφθηκα ότι οι εποχές που οι οπαδοί των κομμάτων αναλάμβαναν το έργο της αφισοκόλλησης έχει παρέλθει οριστικά. Οι τσαμπουκάδες που γινόντουσαν προ δύο δεκαετιών και περισσότερο στους δρόμους της Αθήνας, αλλά και σε επαρχιακά κέντρα, έχουν μείνει παροιμιώδεις. Από τα παιδικά μου χρόνια, αχνά θυμάμαι, ένα περιστατικό αγριότητας σε κεντρικό δρόμο της Τρίπολης, από το οποίο λίγο είχε λείψει να προκληθούν… θύματα και ατυχήματα!

Στις μέρες μας, συνεργεία επαγγελματιών έχουν αναλάβει, κατά κύριο λόγο, το θεάρεστο αφισοκολλητικό έργο, περιορίζοντας τέτοιου είδους φολκλορικά και πότε-πότε επικίνδυνα φαινόμενα. Αυτό που υπάρχει, όμως, σήμερα είναι κάτι ακόμα χειρότερο. Η θεωρητικοποίηση της βίας από εκφραστές –κυρίως – των ακροδεξιών άκρων και η επίδοση σε βίαιες πράξεις με καμάρι για αυτές από άτομα που φιλοδοξούν να πρωταγωνιστούν ταυτόχρονα τόσο στη θεσμική όσο και στην παρασκηνιακή-παρακρατική πλευρά της πολιτικής.

Η κατασπατάληση τόνων χαρτιού και η χρήση τους για τη μετατροπή της πρωτεύουσας και κάθε πόλης σε κομματική ταπετσαρία είναι σίγουρα φαινόμενο υπανάπτυξης, ιδίως στην εποχή των νέων τεχνολογιών και μέσων ενημέρωσης. Η λελογισμένη χρήση και των αφισών για την πρακτική ενημέρωση του πολίτη για τα κεντρικά συνθήματα των κομμάτων και τα ραντεβού των πολιτικών αρχηγών με τους πολίτες, στο βαθμό που δεν ξεπερνά κάποια ανεκτά όρια και δε συνοδεύεται από τη βία της αλληλο-αποκαθήλωσης των προσεκτικά φιλοτεχνημένων στο photoshop φωτογραφιών των πολιτικών ταγών, δεν είναι απαραιτήτως κατακριτέα.

Δυστυχώς, όμως, η κοινωνία μας παρότι έχει ξεπεράσει κάποιες κακές της συνήθειες, την ίδια στιγμή, έχει «κατορθώσει» να μοιάζουν περίπου με εκρηκτικό ρομάντζο, εκείνα τα παλιά επεισόδια μεταξύ των αντίπαλων οπαδών-αφισοκολλητών, συγκρίνοντάς τα με τα σημερινά πρότυπα ακραίας και κοινωνικά διαλυτικής πολιτικής βίας που έχουν ενσκήψει στον πολιτικό και γενικότερο κοινωνικό βίο της χώρας…