Προτάσεις ταινιών για DVD (Μέρος 7ο)

Καλησπέρα και πάλι.

Καλή σεζόν να χουμε, με ωραίες προβολές και κυρίως χρόνο και όρεξη.

Πάμε λοιπόν στις προτάσεις της εβδομάδας.

Rescue Dawn

Περιπέτεια στηριγμένη σε αληθινά γεγονότα. Δεν έφτανε όμως μόνο αυτό στον Herzog. Το καστ τράβηξε τα πάνδεινα με τον Γερμανό. Οι πρωταγωνιστές, έχασαν κατά μέσο όρο 35 κιλά ο καθένας (μάλιστα σε ένδειξη αλληλεγγύης ο σκηνοθέτης έχασε και αυτός άλλα τόσα), ο Bale έφαγε αληθινά ζωντανά σκουλίκια, τα γυρίσματα έγιναν στο Λάος (τη χώρα) και μόλις σε μία σκηνή χρησιμοποιήθηκε κασκαντέρ… Το αποτέλεσμα; Μία πολύ

δυνατή περιπέτεια, με αμφίρροπο φινάλε. Περνάει η ώρα και ούτε που το καταλαβαίνεις!

Juno

Δυστυχώς (ή ευτυχώς) όταν ήμουν πιτσιρικάς εγώ, δεν υπήρχε ίντερνετ στα σπίτια (και αν υπήρχε το χρυσοπληρώναμε). Οπότε μεγάλωσα με ταινίες Disney τα μεσημεροαπογεύματα του Σαββατοκύριακου. Αυτό μου άφησε τραύματα (μην ανησυχείτε, τα έχω συζητήσει με τον ψυχολόγο μου). Έχω λοιπόν, μία φυσική τάση, να επιλέγω μία φορά στο τόσο, να περάσω ένα χαλαρό απόγευμα βλέποντας ταινίες σαν το Juno. Αφελές, με όμορφες ερμηνείες, καλογυρισμένο, με ωραίο στυλάκι και διασκεδαστικό σενάριο. Ότι πρέπει για ένα ξέγνοιαστο απογευματάκι! (ντρέπομαι)

Dancer in the Dark

Η σκληρή πρόταση της εβδομάδας. Ο Τρίερ, αποφάσισε να γυρίσει και ένα μιούζικαλ. Παίρνει λοιπόν την Bjork, τη βαφτίζει πρωταγωνίστρια (σκοτώνονται και στα γυρίσματα, αλλά σιγά το νέο) και γυρίζει μία από τις σκληρότερες ταινίες που έχω δει ποτέ. Όταν μιλάμε για σκληρότητα, μην περιμένετε τίποτα σπλατεριές τύπου Antichrist. Αυτή τη φορά ασελγεί στις ψυχές μας. Δράμα, με όλη τη σημασία της λέξεως. Εκπληκτικό soundtrack, σενάριο, ερμηνείες, πλάνα. Διαμάντι, για… απαιτητικούς!

Rear Window (1954)

Ναι οκ. Δεν σε τριπάρει όσο το Vertigo, δεν προκαλεί τις πολλαπλές ανατριχίλες του Psycho, δεν προκαλεί την αδρεναλίνη του North by Northwest. Τo Rear Window όμως, είναι για μένα, το αντιπροσωπευτικό παράδειγμα, γιατί ο Χίτσκοκ, ήταν κορυφαίος. Ο αγαπημένος James Stewart (ντάξει όχι όσο ο Gary Grant, αλλά τον αγαπάμε και αυτόν), λόγω ατυχήματος, αναγκάζεται να μείνει κλινήρης στο δωμάτιό του. Μόνη του πραγματική συντροφιά, τα κιάλια του, με τα οποία πιστεύει ότι μόλις είδε ένα… έγκλημα. Ο ορισμός του σασπένς!

Bacheha-Ye aseman (Children of Heaven)

Ακούγοντας την πλοκή, λες «αποκλείεται, σοβαρέψου». Έλα όμως που… Πήγα να γράψω κριτική και για να έπεσα πάνω σε μία του Δανίκα για Τα Νέα. Σας την παραθέτω και πάω να ξαναδώ αυτό το αριστούργημα:

«Οι Ιρανοί παίζουν µόνοι τους σε γήπεδο άδειο από κάθε Δυτικό. Δηλαδή ούτε γυµνό, ούτε καταδιώξεις, ούτε ναρκωτικά, ούτε «Αre you talking to me» και «Fuck you». Ούτε σκάνδαλα, εντυπώσεις και σκουπίδια, ανθρώπινα, που στους άπληστους θεατές πουλάνε σαν τρελά. Το «γήπεδο» του Ιράν πλήρες αξιοπρέπειας, ουµανισµού, ηθικής, αλληλεγγύης. Τα απαραίτητα για να ζήσει κανείς απλά. Δηλαδή ανθρώπινα και σωστά. Παράδειγµα;

Το «Βacheha – Υe Αseman», δηλαδή «Τα παιδιά του Παραδείσου» (αν και η ακριβής µετάφραση είναι του «Ουρανού»)

Το στόρι χωρίς δάκρυα. Εντελώς «στεγνό». Ταυτόχρονα βουτηγµένο σε ωκεανό. Συγκινήσεων και υπόγειων, αόρατων κραδασµών. Δύο µικρά πλάσµατα, ένα ζευγάρι πάνινα παπούτσια και µια διαδροµή ενός δροµέα µακρινών αποστάσεων. Αυτά. Τίποτα το περιττό. Άπαχο, ζουµερό φιλέτο λαχταριστό. Ο Αλί έχει χάσει τα παπούτσια της αδελφούλας του Ζαχρά. Να πάω στο Golden Ηall να της αγοράσω δέκα ζευγάρια τα πιο ακριβά. Αυτά τα πλεονεκτήµατα και καταστροφικά ευεργετήµατα τα δυτικά. Αντε χάσου απ’ εδώ. Θα έλεγε ο µικρός Πάρις (έτσι τα βαφτίζουν τώρα τα παιδιά στο βόρεια προάστια τα ελληνικά). Και να µια σφαλιάρα στον µικρό αδελφό. Τέλος πάντων. Ο Αλί όµως πρέπει πάση θυσία να βρει τα παπούτσια της Ζαχρά. Το οφείλει. Από κυτταρική ευθύνη και αυθεντική αλληλεγγύη. Ο κωλοπαιδισµός, του φτωχού ο µεγάλος εχθρός. Στο τέλος αισθάνθηκα ράκος και τόσος δα µικρός. Αλί, Ζαχρά, σας ευχαριστώ. Οι έσχατοι έσονται πρώτοι!»