Κάθε Πέμπτη #1 | Ευχές…

Ήταν αρκετές οι δυο μέρες μετά την Πρωτοχρονιά για να περάσει ο «αποσυντονιστικός» απόηχος των εορτών… Πέμπτη λοιπόν σήμερα, η πρώτη του χρόνου, και αρχίζουμε σιγά σιγά να ξαναβλέπουμε την καθημερινότητα χωρίς τα πολλά «παραπλανητικά» φωτάκια των Χριστουγέννων…

Άπειρες ευχές ανταλλάχθηκαν, μένει να δούμε ποιες απ’ αυτές είναι υλοποιήσιμες… Η΄ μήπως για τις ευχές είναι τελικά, από την εννοιολογική τους υπόσταση και μόνο, αδιάφορο το εάν θα υλοποιηθούν; Μήπως κατευθύνονται από μια μεταφυσική

ορμή του ανθρώπου να ελπίζει απλά σε κάτι, έστω και φαντασιακό;

Ας είναι και έτσι… Αρκεί οι ευχές να μην υποκαθιστούν την ευθύνη, πράγμα που πολύ φοβάμαι ότι για τους περισσότερους ισχύει….

Διάβασα κάπου ότι το να παρηγορείς τον άλλον με αισιοδοξία μέσα στις σημερινές οικονομικο-κοινωνικές συνθήκες ισοδυναμεί αν όχι με βλακεία, σίγουρα με αφέλεια… Δεν ξέρω εάν συμφωνώ με τέτοιου είδους μηδενιστικούς αφορισμούς, πάντως κάποια δόση αλήθειας σίγουρα κρύβουν… Δεν μπορείς να λες «έλα, μωρέ, θα φτιάξουν τα πράγματα, γίνε αισιόδοξος», και εσύ ο ίδιος να έχεις εγκαταλείψει πρώτος και την ελάχιστη προσπάθεια για να συμβεί αυτό. Η ζωή δεν είναι θεατρική σκηνή για να ξεπηδήσει από κάπου ο από μηχανής Θεός και να δώσει τη λύση του δράματος.

Ωστόσο, αυτό που μπορούμε να κάνουμε το 2013 είναι να σταματήσουμε να μεμψιμοιρούμε για το πού φτάσαμε… Ας μην θυμίζουμε τους «μοιραίους» του Βάρναλη που μες στην υπόγεια την ταβέρνα αναφωνούσαν:

«-Φταίει το ζαβό το ριζικό μας! -Φταίει ο θεός που μας μισεί! -Φταίει το κεφάλι το κακό μας! -Φταίει πρώτ’ απ’ όλα το κρασί!.. Ετσι, στην σκοτεινή ταβέρνα, πίνουμε πάντα μας σκυφτοί, σαν τα σκουλήκια κάθε φτέρνα, όπου μας εύρει, μας πατεί: δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα! προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!»

Με την γκρίνια δεν βγαίνει τίποτα, απλά χειροτερεύει η διάθεση μας. Δεν μας έφτασε ένα ολόκληρο ’12 για να συνειδητοποιήσουμε ότι «ω, ναι, τα πράγματα άλλαξαν»; Ας πορευτούμε πλέον με ό,τι έχουμε.. Κι ας είναι αυτά η αγάπη, το πάθος, ο πόθος, η λαχτάρα, η έκπληξη… Τελικά, μόνο ο έρωτας θα μας σώσει… Καλά, κι η επανάσταση..! Αλλά αυτό, το έχουμε υπονοήσει ήδη πολλές φορές, αλλά ακόμα κανείς δεν μας άκουσε..!!!

Και παρ’ ότι ξεκίνησα σήμερα αμφισβητώντας την ουσία των ευχών, δεν μπορώ παρά να κλείσω και εγώ με μια τέτοια, μάλλον όχι και τόσο ανέφικτη, εάν το καλοσκεφτούμε λιγάκι….

Το 2013 ας γίνουμε ο κρίκος σε μια αλυσίδα ανθρωπιάς, υποστήριξης, αλληλεγγύης…

Αυτά για αρχή! Τα ξαναλέμε την άλλη Πέμπτη!