Καλή τύχη «Pippo»

Δεν έχει το σουτ του Κριστιάνο Ρονάλντο, την ντρίπλα του Μέσι, τη δύναμη του Ντρογκμπά ή του Ιμπραίμοβιτς. 

Δεν διαφημίζει τσίχλες, πατατάκια, αποσμητικά.

Δεν είναι η σημαία όπως ο Del Piero.

Οι… «φίλοι» του ποδοσφαίρου, θα τον γιουχάρουν, επειδή βγαίνει συνέχεια offside και είναι άτεχνος.

Ο Φίλιππο Ινζάγκι είχε όμως (στη συνείδησή μου) κάτι από τη μπάλα της αλάνας, από αυτήν την ποδοσφαιρική μαγεία, που δεν μεταφράζεται ούτε σε νούμερα, ούτε σε στιγμιότυπα. Είχε πάθος και δίψα για τη νίκη. Μπορεί στη περισσότερη

διάρκεια του αγώνα να ήταν offside.  Αλλά χρειαζόταν, μόνο ένα τετ α τετ. Μία φάση που να μυρίζει γκολ. Αυτός θα ήταν εκεί.

Σήμερα ο Φίλιππο Ινζάγκι, αποσύρθηκε από την ενεργό δράση. Μαζί του κλείνει ακόμα ένα κεφάλαιο (όπως με Ζιντάν, Ρονάλντο, Βιέρι κτλ) της ποδοσφαιρικής μαγείας της γενιάς μου. Των παικτών που μιμούμαστε στο δημοτικό, που μαζεύαμε αυτοκόλλητα στα άλμπουμ, που βλέπαμε κρυφά (ενώ υποτίθεται ότι είχαμε πάει για ύπνο), τα βράδια της Τετάρτης.

Γερνάμε ρε.

Και κάτι τελευταίο για τον Πίπο, όπως λέει χιουμοριστικά και ένα σχόλιο στο youtube: Αν το 2012 έρθει το τέλος του κόσμου, μόνο τρία άτομα θα σωθούν. Ο Ομπάμα που θα κρυφτεί στη Νεβάδα, ο Πούτιν που θα κρυφτεί στη Σιβηρία και ο Πίπο, που πάντα είναι τη σωστή στιγμή, στο σωστό μέρος.