Η αμείλικτη κλεψύδρα του πολιτικού χρόνου θα δείξει…

Για ανάγκη «ανάστασης» του ΠΑΣΟΚ μιλά ο Βενιζέλος, απαραίτητη συνθήκη η άμεση και οριστική απόσυρσή του!

Την ανάγκη να «αναστηθεί» το ΠΑΣΟΚ, διαβάζω ότι, επεσήμανε ο πρόεδρος Ευάγγελος Βενιζέλος σε στελέχη του κόμματος, δηλώνοντας παράλληλα πως «βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια συντηρητική ανασυσπείρωση

και αυτοί που εμφανίζονται ριζοσπάστες προοδευτικοί δεν εκπροσωπούν τίποτε άλλο παρά το λόγο του παρελθόντος, την Ελλάδα των κακών όψεων της δεκαετίας ’70, ’80 και ’90». Τόνισε, ακόμα ότι «δεν πρόκειται για επανάληψη του μεγάλου εγχειρήματος που έκανε ο Ανδρέας με το ΠΑΣΟΚ το 1974, όσοι νομίζουν ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται, δεν ξέρουν ότι επαναλαμβάνεται ως φάρσα σε βάρος του λαού και του έθνους».

Η μετωπική με την κοινή λογική οδηγεί στον πολιτικό αφανισμό

Αυτό που δε φαίνεται να έχει αντιληφθεί ο κ. Βενιζέλος είναι ότι η μετωπική με την κοινή λογική, με ορισμένες αυτονόητες κατευθύνσεις, ανάμεσα σε άλλες πιο αίολες, που δίνει στον ελληνικό λαό ο ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και με το διαζύγιο ακόμα και με αυτή τη σύγχρονη σοσιαλδημοκρατική ιδεολογική αντίληψη στο οποίο έχει οδηγήσει η κυβερνητική περίοδος Παπανδρέου κι ακόμα περισσότερο η εν συνεχεία ακόμα πιο ανάλγητη περίοδος Βενιζέλου-Παπαδήμου, οδηγεί το ιστορικό – με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα του – κόμμα του στον αφανισμό. Η θεωρία του «δε γινόταν αλλιώς» και του «σας ταλαιπωρούμε και σας εξαθλιώνουμε» για το καλό σας και λόγω αποκλειστικά της πρόσκαιρα αντικοινωνικής Ευρώπης ξέφτισε.

Κι όσο κι αν ηχεί περίεργο αυτοί που σήμερα την καταδικάζουν σκληρά και μαζικότερα από κάθε άλλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, με την ψήφο τους στην κάλπη, είναι, όχι τόσο οι διάφοροι «συνδικαλοπαταράδες» που κάποιοι εξ αυτών περισσότερο αναγκάζονται παρά το επιθυμούν, αλλά ο γνήσιος «σοσιαλγενής-ανδρεογενής» κόσμος της εργασίας που κουράστηκε επί δεκαετία και πλέον να παρακολουθεί το κόμμα του να αυτοκαταργείται ιδεολογικά και προσφάτως να του μειώνει δραματικά και το όποιο εισόδημά του χάριν της διάσωσης των τραπεζών. Για του λόγου το αληθές, Σακοράφα-Κουρουμπλής αποτέλεσαν τις πρώτες και κατά σειρά αναφοράς επιλογές των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ στη Β΄ Αθήνας, με την πρώτη να αγγίζει τους 50.000 ψήφους ως πρώτη στη σταυροδοσία των πολιτών ανά την επικρατεία, ενώ πρώτος σε μια από τις πολυπληθέστερες ελληνικές εκλογικές περιφέρειες, αυτή της Αττικής, αναδείχτηκε ο εργατολόγος, κι επίσης προεχόρμενος από το χώρο του ΠΑΣΟΚ, κ. Μητρόπουλος.

Το δε συγκριτικά πολύ μικρότερο «Σημιτογενές» ΠΑΣΟΚ, για όσους παρ’ ελπίδα αναρωτιούνται, κατέφυγε κατά κύριο λόγο στη ΔΗΜΑΡ, ελπίζοντας σε μια θέση στη νέα κατανομή εξουσίας, μάλλον ανεξαρτήτως πολιτικού προσήμου, όπως προέκυψε από τα όσα ακολούθησαν με τη διαδικασία των διερευνητικών εντολών μετά τις τελευταίες εκλογές. Αποτέλεσμα, το ΠΑΣΟΚ να έχει καταλήξει ένα αδύναμου προφίλ, υποτίθεται κεντρώο και οιονεί κυβερνητικό υπό οποιεσδήποτε σχεδόν συνθήκες, κόμμα, που κυριαρχείται από προσωπικούς μηχανισμούς μιντιακά προβεβλημένων στελεχών, κυρίως πρώ