Απόψεις | Το μομέντουμ υπέρ Τσίπρα και ΣΥΡΙΖΑ

Νέα διαπραγμάτευση με την Ευρώπη από προοδευτικό Πρωθυπουργό με ισχυρή λαϊκή εντολή μέσω νέας προσφυγής στις κάλπες

Ήδη μετά τη διακαναλική συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα και κατά τη διάρκεια των τελευταίων ημερών προς τις κάλπες, ήταν φανερή η σημαντική πολιτική δυναμική που αναπτυσσόταν υπέρ της πρότασης του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ για μια κυβέρνηση της ευρύτερης αριστεράς. Μετά τις πρώτες καταγραφές της εκλογικής

βούλησης του ελληνικού λαού, δε, φάνηκε ξεκάθαρα ότι οποιοσδήποτε κυβερνητικός σχηματισμός χωρίς την καθοριστική συμμετοχή του μεγάλου κερδισμένου των εκλογών δε μπορεί να αποδειχθεί βιώσιμος.

Τούτη την ώρα ο κ. Τσίπρας έχει στα χέρια του τη διερευνητική εντολή σχηματισμού κυβέρνησης και το μόνο που έχει στην πραγματικότητα να αποδείξει είναι ότι διαθέτει συγκεκριμένο πολιτικό σχέδιο μιας νέα διαπραγμάτευσης για την πορεία της χώρας με τους ευρωπαίους εταίρους και ικανό επιτελείο να υποστηρίξει την πρότασή του. Σε κάθε περίπτωση, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, όχι απλώς πρέπει αλλά, οφείλει να ηγηθεί μιας τέτοιας προσπάθειας διατύπωσης ολοκληρωμένης πρότασης κατά τη διάρκεια κατοχής της διερευνητικής εντολής από τον ίδιο και τον πολιτικό του φορέα.

Κεντροαριστερός συνασπισμός διακυβέρνησης από νέες εκλογές

Ταυτόχρονα, όμως, χρέος του αποτελεί η διεκδίκηση μέχρι τέλους του δικαιώματός, που με τόλμη εδώ και καιρό διεκδικεί, να ηγηθεί μέσω άμεσων νέων εκλογών στο πρώτο δεκαήμερο του Ιουνίου μιας κυβέρνησης στηριζόμενης στις δυνάμεις τη συμπαράσταση των οποίων ζήτησε στη δήλωσή του αμέσως μετά την ανακοίνωση των επίσημων εκλογικών αποτελεσμάτων. Οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις αυτές, σύμφωνα πάντα με την ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα δική του περιγραφή, εκτείνονται εντός των ορίων της προοδευτικής παράταξης, από τη ριζοσπαστική αριστερά μέχρι το δημοκρατικό κέντρο.

Σε πρακτικό επίπεδο και με τη ΝΔ πολιτικά απομονωμένη και μη δυνάμενη να σχηματίσει κυβερνητικές συνεργασίες με κανέναν πολιτικό φορέα, ως μόνη ρεαλιστική προοπτική αναδεικνύεται η μέσω νέων άμεσων εκλογών άνοδος στην εξουσία ενός προοδευτικού κυβερνητικού συνασπισμού, με τον ΣΥΡΙΖΑ πρώτη πολιτική δύναμη στη χώρα και τη λήψη του μπόνους εδρών – παρά τις αβάσιμες, τυπολατρικές-θρησκοληπτικές, περί του αντιθέτου ενστάσεις – και συμμέτοχους σε συνεργασία μακράς πνοής κόμματα όπως η Δημοκρατική Αριστερά και οι Οικολόγοι-Πράσινοι, ιδίως στην περίπτωση που εκπροσωπηθούν τελικά στην επόμενη Βουλή. Από μια τέτοια προοπτική δεν εξαιρείται απαραίτητα και εκ των προτέρων, αν κάτι τέτοιο αποδειχθεί χρήσιμο ή απαιτείται από την πολιτική αριθμητική και τη συγκυρία, ακόμα και το κόμμα του ΠΑΣΟΚ, υπό μια βαθιά αναθεωρημένη, φυσικά, τόσο σε επίπεδο ηγεσίας όσο και σε επίπεδο λόγου, πολιτική αντίληψη του για τις προτεραιότητες της χώρας και προφανώς το δικό του στίγμα στον ελληνικό πολιτικό χάρτη.

Δημιουργική συμμετοχή, μακριά από λογικές αφομοίωσης

Στις μεγάλες αλλαγές οι παλαιο-συστημικές δυνάμεις, είτε πρόκειται για κοινωνικές ομάδες και κόμματα είτε συγκρο