Απόψεις | Όταν το ΠΑΣΟΚ (ξανα)ανακάλυψε την αριστερά….‏

Δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να αφορά πλέον το μέσο πολίτη η κουβέντα περί δήθεν ανασύστασης της Κεντροαριστεράς. Προσωπικά, ενεπαίχθην μία φορά, και δεν έχω καμία όρεξη να την πατήσω και δεύτερη- πόσο μάλλον όταν οι φορείς-διοργανωτές των συζητήσεων είναι οι ίδιοι. Ναι καλά καταλάβατε όσοι καταλάβατε.

Ήταν τότε, περίπου δυόμισι-τρία χρόνια πριν, που ο ΔΟΛ είχε ξεκινήσει την ίδια ακριβώς συζήτηση στα ΝΕΑ και στο ΒΗΜΑ, χειραγωγώντας ύπουλα, δίχως αιδώ, τις μάζες, καλλιεργώντας

παράλληλα φρούδες ελπίδες και εξυπηρετώντας επισήμως άγνωστα συμφέροντα. Ήταν τότε που το ΠΑΣΟΚ μιλούσε πάλι για στροφή στα αριστερά, κατηγορούσε την Ν.Δ. για ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, υποσχόταν επανάκτηση της Ολυμπιακής, και διαβεβαίωνε πως το φάρμακο για την κρίση ήταν η αύξηση των μισθών και η ανάπτυξη. Θυμάμαι πως εκείνη την περίοδο που όλοι μας, επηρεασμένοι από μια αρτίως διαμορφωμένη ατμόσφαιρα, επιθυμούσαμε την αλλαγή, το Μέγαρο φιλοξενούσε Συνέδριο των Ηγετών των Ευρωπαϊκών Σοσιαλδημοκρατικών Κομμάτων.

Αν και ο λόγος για τον οποίο είχα παρευρεθεί μεταξύ ενός αραιού ακροατηρίου περιοριζόταν στον θαυμασμό μου για την χαριτωμένη πρόεδρο των Γάλλων Σοσιαλιστών Ségolène Royale, θυμάμαι καλά πως αποχωρώντας από το Συνέδριο, είχα ξεχάσει την ατελέσφορη αλλά και πολλές φορές ανήθικη πολιτική των όποιων λίγων σοσιαλιστών είχαν πρόσφατα κυβερνήσει. Πράγματι, μπρος στις ιδέες που είχαν ακουστεί εκείνο το απόγευμα για πράσινη ανάπτυξη, για δικαιότερη αναδιανομή του πλούτου, για μια ιδεατή σύμπραξη ιδιωτικού και δημοσίου τομέα κατά την οποία ο πρώτος θα υπόκειτο σε διαρκείς ελέγχους και ο δεύτερος θα αύξανε τις παροχές για το κλείσιμο της ψαλίδας, μπρος στις ιδέες για ανάπτυξη, επιχειρηματικότητα και δημιουργικότητα, μπρος στο κοινωνικό κράτος που θα αναβίωνε για να περισώσει ό, τι είχε καταστρατηγήσει ο νεοφιλελευθερισμός, ήταν έως και λογικό να λησμονηθεί η φιλοαμερικανική πολιτική των χυδαίων πολέμων που άσκησε ο κατά τα άλλα… σοσιαλιστής Tony Blair όπως επίσης και η αναποτελεσματική διακυβέρνηση του κυρίου Zapatero, που μπορεί μεν να απέσυρε, όπως είχε υποσχεθεί, τα ισπανικά στρατεύματα από το Ιρακ, είχε δε ήδη αυξήσει την ανεργία στο 20%… Επαναφέρω ακόμα στην μνήμη μου τα ΜΜΕ που κραύγαζαν για τα σκάνδαλα της Siemens και του Βατοπεδίου που αποδίδονταν αποκλειστικά και μόνο στο κόμμα τού ανήμπορου να αντιδράσει στην πρωτοφανή επίθεση που δεχόταν Κώστα Καραμανλή… Θεωρώ σκόπιμο να μνημονεύσω ακόμα την χλιαρή αντιμετώπιση των ΜΜΕ στην είδησης πως τα τηλέφωνα του πρώην πρωθυπουργού παρακολουθούνταν από την Αμερικάνικη Πρεσβεία…

Τα παραπάνω δεν τα αναφέρω μόνο για να μην ξεχνιόμαστε αλλά και για να αφυπνιστούμε. Το σκηνικό 2 και κάτι χρόνια μετά τα όσα κωμικοτραγικά συνέβησαν στην χώρα δεν είναι ίδιο. Αυτό που με τρομάζει είναι πως κάποιοι στο ΠΑΣΟΚ θέλουν να το παρουσιάσουν ως τέτοιο, ενώ συγχρόνως τα ίδια ΜΜΕ που στήριξαν την άνοδο της υποτιθέμενης σοσιαλδημοκρατίας προσφέρονται και πάλι να στηρίξουν το ίδιο παραμύθι, επανεγκαινιάζοντας συζητήσεις περ