Noteblog #20 | Πυρετό – Απεργώ και σε σκέφτομαι

Σκόρπιες σκέψεις ενός κεντρώου με πυρετό.

Άτιμο πράγμα οι απεργίες στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Από τη μία ακούς τα γνωστά – ζυμωτικά Μπρεχτικά τσιτάτα (ο Μπρεχτ είναι ο νέος Κάφκα, που ήταν ο νέος Μπουκόφσκι στη «μόδα» των αριστερών) τύπου:

Όταν ήρθαν να πάρουν τους τσιγγάνους

δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν τσιγγάνος.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν κομμουνιστής.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους εβραίους δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν εβραίος.
Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα,
δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει.

Από την άλλη σκέφτεσαι λίγο καλύτερα για ποιο λόγο δεν σου κάθεται σωστά στο μυαλό. Η εξήγηση είναι πέρα για πέρα απλή. Γιατί οι συνδικαλιστές σε αυτήν τη χώρα, δεν αποτέλεσαν ποτέ μειονότητα, χρήζουσα αλληλεγγύης. Πόσο μάλλον, όταν έχεις ποτιστεί με την πεποίθηση ότι όλοι τους, διορίσθηκαν με μέσο, έπαιρναν τρομερά επιδόματα και συντηρούσαν τον δικομματισμό με το ζόρι επί τριάντα χρόνια. Τι πιστεύω τώρα; Τα προνόμια κοπήκανε, οι φωνές αυξήθηκαν. Και αν τους ένοιαζε τόσο πολύ το καλό του επιβατικού κοινού και της εταιρίας, δεν θα είχαν σταματήσει του ελέγχους στα εισιτήρια εδώ και τρία χρόνια. Τουτέστιν; Στο παράδειγμα του Μπρεχτ, οι μεγαλοσυνδικαλιστές είναι αυτοί που ερχόντουσαν και μας… έπαιρναν.

Θυμήθηκα τους «δεν πληρώνω – δεν πληρώνω» τώρα και ο νους μου ταξίδεψε στον ΣΥΡΙΖΑ του 30%. Πολύ φυσιολογικό νούμερο, αφού είναι φανερό ότι η χώρα έσφυζε από αριστεροσύνη όλα αυτά τα χρόνια, αλλά δεν είχαν καταλάβει ότι το ΠΑΣΟΚ είχε παραστρατήσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν, επιμένει σε ένα μοτίβο, που εμένα μου προκαλεί αναγούλα. Δίνει δίκιο σε όλους, ένστολους, ένοπλους, συνδικαλιστές, σε οποιονδήποτε αρκεί να φωνάζει. Ταυτόχρονα κάνει καραμέλα ότι έχουμε χούντα, παρότι προσέχοντας τον τρόπο ομιλίας των στελεχών του ( «Η κυβέρνηση έχει μετατραπεί σε μαστιγωτή Ρωμαϊκής γαλέρας», Δ. Τσουκαλάς) είναι αρκετά μεγάλοι για να θυμούνται πως ήταν τότε. Το πρόβλημα για την ακρίβεια με τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι ότι θα μπορούσε να φωνάζει, για τόσο ουσιώδεις αυθαιρεσίες – κωλυσιεργίες της τριτοκομματικής (βλ. αναδρομικό φόρο της ΔΕΗ, καμία ιδιωτικοποίηση, καμία προσπάθεια πάταξης της φοροδιαφυγής) και κάθεται και αναλώνεται σε μικροκομματικά, σχεδόν εσωπασοκικά παιχνίδια, άλλον δεκαετιών. Ίδια διλήμματα, ίδια γλώσσα, ίδιος λαϊκισμός, ίδιοι συνδικαλιστές. Τουτέστιν:
-Πάμε για καφέ;
-Έχω πάει.

Βέβαια δεν έχουν και άδικο για τα μίντια τώρα που το θυμήθηκα. Δεν κατάλαβα ποτέ, πότε έγινε εκείνο το βήμα, που ο Αντώνης του Ζαππείου 1,2 έγινε αυτός μας σώζει και μας φέρνει λεφτά με μνημόνια. Αυτό βέβαια, που μου έκανε το μυαλό εντελώς σούπα, ήταν οι δηλώσεις που έκαναν υπουργοί του (βλ. κάτι Κυρίους σαν τον Χατζηδάκη) και έδιναν συγχαρητήρια στη δουλειά των προηγούμενων. Μπερδεύομαι είναι αλήθεια. Από την άλλη 100 μύρια είναι αυτά…

Α! Πήγα να το ξεχάσω. Με τη λίστα ΟΠΑΠ, βγήκε κανά συμπέρασμα ή μπα; Δε βαριέσαι…

Να μου το θυμηθείς πάντως, πως για το μπέρδεμα των Παπακωνσταντίνου, Διώτη και Βενιζέλου, να μην μπορούν να βρουν το -εκάστοτε- πρωτότυπο, έφταιγε κάποιος πυρετός (ή οδηγός ή απεργός). Αν μου δίναν κάποια από τις τρεις option εγώ θα το δεχόμουν.

Στη λοιπή επικαιρότητα, στις λίγες μου στιγμές που η θερμοκρασία κυμάνθηκε κάτω από τους 39 και 7, είδα μία φοβερή συνέντευξη του Θεόδωρου Τερζόπουλου στην Μπήλιω Τσουκαλά, είδα την κατάφωρη αδικία στον Σπύρο Σούλη (τρίτη θέση στο Surviror 1 παρακαλώ) στο DWTS και νομίζω ότι κάπου άκουσα ότι ο Παναθηναϊκός κέρδισε με γκολ του Μπουμσόνγκ, την ίδια ώρα που ο Τοροσίδης έκανε ντεμπούτο με τη Ρόμα.

Όλες αυτές οι σκέψεις, μοιάζουν πολύ μπερδεμένες αυτή τη στιγμή στον πυρακτωμένο μου εγκέφαλο.

Panadol Cold and Flu (με το πιο trash κουτί συσκευασίας όλων των εποχών) και πάω για ύπνο.

Καλή Βδομάδα σε όλους.