Βιβλιοπαρουσίαση: «Εθνικός Κομμουνισμός και Εθνικός Μπολσεβικισμός»: Οι κομμουνιστές μπροστά στο Έθνος.

του Γιώργου Πισσαλίδη

Μαθήματα εθνικισμού σε αριστερούς έρχεται να δώσει το τελευταίο βιβλίο του Γιάννη Κολοβού, «Εθνικός Κομμουνισμός και Εθνικομπολσεβικισμός» (Εκδόσεις «Πελασγός»).

Ένα βιβλίο που εκδόθηκε λίγες μέρες μετά την αντίστοιχη εργασία του Κιτσίκη, αλλά που είναι πιο ολοκληρωμένη επιστημονικά.

Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη της Ελληνικής Αριστεράς είναι ότι θεωρεί το έθνος, την εθνική ταυτότητα και συνείδηση ως....
δευτερεύοντες η επίπλαστους παράγοντες σε σχέση με τους οικονομικο-κοινωνικούς. Αυτό την οδηγεί σε κορυφαία λάθη τόσο στην ανάγνωση, όσο και στις λύσεις που δίνει σε κοινωνικά και πολιτικά θέματα. Θεωρεί μάλιστα ότι η ευημερία και επίλυση του οικονομικού θέματος θα κάνουν τους ανθρώπους να ξεπεράσουν τις εθνικές, θρησκευτικές και πολιτιστικές διαφορές και εντάσεις. Αυτό την κάνει να υποστηρίζει ύποπτα νεφελώματα, όπως ο πολυπολιτισμική κοινωνία.

Aυτές τις επικίνδυνες ψευδαισθήσεις, έρχεται να διαλύσει το βιβλίο του Γιάννη Κολοβού βασισμένο σε στοιχεία από πανεπιστημιακούς καθηγητές και σοβιετολόγους, αλλά κυρίως στην πορεία του ίδιου του Κομμουνισμού στην Ανατολική Ευρώπη και τον Τρίτο Κόσμο.

Το βιβλίο αποτελείται από δύο μονογραφίες («Εθνικός Κομμουνισμός και Εθνικός Μπολσεβικισμός» και «Ο παράγων «Εθνότητες» και η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης») και αποδεικνύουν την αμηχανία των κομμουνιστών απέναντι στην ιδέα του Έθνους, από την επομένη μάλιστα της Οκτωβριανής Επανάστασης.

Αυτό συνέβη γιατί οι Μαρξ και Ένγκελς θεωρώντας ότι η προλεταριακή επανάσταση θα ξεσπάσει παντού, δεν θα χρειαζόταν κράτη και σύνορα. Έτσι οι θεωρητικοί του ιστορικού υλισμού δεν είχαν προβλέψει πως θα ήταν το κομμουνιστικό κράτος. Αυτό το λάθος το συνειδητοποίησε ο Λένιν, όταν αναγκάσθηκε να δημιουργήσει την ΕΣΣΔ. Συνειδητοποίησε επίσης ότι ο πατριωτισμός και οι παραδοσιακές αξίες βοηθούν την ενίσχυση της εξουσίας και της γεωπολιτικής ισχύος της χώρας, ενώ ο διεθνισμός ουδέποτε έγινε αποδεκτός από τους αγρότες, που αποτελούσαν την πλειοψηφία του αχανούς κράτους. Έτσι έβαλε πρώτος τα θεμέλια του εθνικού κομμουνισμού.

«Μπορεί να είναι ο κομμουνισμός να είναι εθνικός;» μπορεί να αναρωτηθούν οι αναγνώστες μας. Και όμως ήταν ο Στάλιν, που μίλησε για «σοσιαλισμό σε μία χώρα», προσαρμόζοντας τον διεθνισμό στις εθνικές παραδόσεις του Ρώσικου λαού (ειδικά την εποχή του Πατριωτικού Πολέμου) και μετέτρεψε την Κομμουνιστική Διεθνή σε έκφραση του Σοβιετικού πατριωτισμού και όργανο της Σοβιετικής ηγεμονίας.


Όταν οι κομμουνιστές ηγέτες θέλησαν να ξεφύγουν από τον σοβιετικό ιμπεριαλισμό και την ιδεολογική ορθοδοξία, ήταν στις παραδόσεις των λαών τους που στράφηκαν. Έτσι γεννήθηκε ο εθνικός κομμουνισμός με τους Τίτο, Κάστρο και Μάο. Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του μελετητή Ουίλλιαμ Χάγκεν: «Ο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο βαλκανικός κομμουνισμός υπήρξε εθνικιστικός παρόλη την διεθνιστική του φρασεολογία».
Όπως και η απάντηση του Γιαρουζέλσκι στη