"Τολμήστε"...; Ε, για τολμήστε λοιπόν!(video)

Σήμερα έστειλαν ανοιχτή επιστολή με τίτλο "Τολμήστε!" κάποιες προσωπικότητες από το χώρο της τέχνης, της διανόησης, της επιστήμης κλπ και ζητούν από τους πολιτικούς ηγέτες "να αλλάξουν νοοτροπία, να παραµερίσουν τις ιδιοτέλειες, τις προσχηµατικές αντιµαχίες, εσωκοµµατικές και εξωκοµµατικές, τους υπολογισµούς, τους συµψηφισµούς, καθώς και τις αγκυλωµένες στο παρελθόν ιδεολογικές και πολιτικές περιχαρακώσεις και να αναλάβουν επιτέλους στο ακέραιο τις ευθύνες τους."

Θα πει κανείς, ότι εκ πρώτης όψεως λένε το....
προφανές.
Για να δούμε όμως...
Συνεχίζουν λέγοντας "Οι κατακτήσεις της σηµερινής Ελλάδας στηρίχθηκαν σε κόπους και θυσίες γενεών. ∆εν έχουµε δικαίωµα, πολιτικοί και πολίτες, να τις εγκαταλείψουµε ούτε να αφήσουµε κανέναν να τις καταστρέψει. ∆εν έχουµε δικαίωµα να υποθηκεύσουµε το µέλλον και τα όνειρα των νέων και των επερχόµενων γενεών."

Ωπ, κάτι δεν πάει καλά εδώ!
Τι εννοείτε ότι οι κατακτήσεις της σημερινής Ελλάδας στηρίχθηκαν σε θυσίες γενεών;
Προφανώς εννοείτε ότι και οι επόμενες κατακτήσεις θα προέλθουν από τις θυσίες των σημερινών γενεών.
Ή για να το πούμε καλύτερα από τη θυσία της σημερινής γενιάς, που ως άλλη Ιφιγένεια πρέπει να σφαγιαστεί για να φυσήξει ο άνεμος που προσδοκάτε...
Ό,τι λέει και ο κοσμαγάπητος Γιωργάκης Παπανδρέου λοιπόν.
Αλλά να γνωρίζετε η Ιφιγένεια οδηγήθηκε στο βωμό της θυσίας από την ιδιοτέλεια του Κάλχα. Δεν ήταν απαραίτητη η θυσία της για να φυσήξουν οι άνεμοι.
Και αποδείχτηκε, όταν η Άρτεμη άρπαξε την τελευταία στιγμή την Ιφιγένεια και την αντικατέστησε με ένα αρνί.
Θυσιάστηκε το αρνί τελικά... και πάλι οι άνεμοι φύσηξαν! ("Ιφιγένεια Εν Ταύροις", Ευριπίδης)
Τι μας λέει ο Ευριπίδης δηλαδή;
Ότι οι θυσίες που απαιτούνται πολλές φορές από την καθεστηκυία τάξη δεν είναι απαραίτητες ούτε κάποια θεική, άρα αναπόφευκτη, βούληση.
Ξεπερνιούνται με αγώνα και με τη δύναμη του δικαίου.
Ο αγώνας αυτός μας ταλαιπωρεί, διότι είναι δύσκολος.
Μπορεί να περιπλανηθούμε για κάποια χρόνια, αλλά τελικά όταν αγωνιστούμε θα κερδίσουμε και θα γυρίζουμε νικητές, αγαπημένοι και με τα σκήπτρα του Δία στα χέρια, σαν την Ιφιγένεια, τον Ορέστη και τον Πυλάδη.
Και ποιοι είναι οι σημερινοί "μάντεις Κάλχες";
Ξεδιάντροποι πανεπιστημιακοί, καλλιτέχνες κλπ. και φυσικά ο... Διονύσης Σαββόπουλος! Αλλά να ξέρεις Νιόνιο, ότι "κι αν βγεις απ αυτή τη φυλακή (του μυαλού σου) κανείς δε θα σε περιμένει".

Κι οι ποιητές με χέρι υγρό,
υμνούνε της πατρίδας τον χαμό,
κάνουν με θέρμη τα στοιχειά στιχάκια,
με τους σοφούς του κράτους τα ‘χουνε πλακάκια,
σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί,
τους έχω βαρεθεί.

Αυτές λοιπόν οι... ευαίσθητες ψυχές ουσιατσικά ζητούν από την Κυβέρνηση "να τολμήσει", δηλαδή να συνεχίσει το έργο της πιο δυναμικά, πιο οργανωμένα, πιο γρήγορα.
Ζητούν... ομοψυχία (αυτό ντε, το χάρισμα της αυτοαλυσσόδεσης και της εθελοδουλίας).
Και όσοι αντιτίθενται στ