Το…κενό Ρουσόπουλου και η επόμενη μέρα, που δεν αργεί…

Είναι μερικά γεγονότα, είναι μερικά έργα, είναι κάποια ιστορικά συμβάντα, είναι κάποια πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν σ' αυτά...

κι αδικήθηκαν, που δεν τα κρίνουμε εμείς. Μας κρίνουν εκείνα.

Κι όταν μιλούμε εκ των υστέρων γι αυτά, κι όταν τα μετρούμε και τα ζυγιάζουμε, από το....
συμπέρασμα κι από τις αποφάνσεις μας, βγαίνει έστω και κατόπιν εορτής, η δική μας ικανότητα να καταλάβουμε, η δική μας δύναμη να διεισδύσουμε, το δικό μας αλλά και το δικό τους ανάστημα και το δικό μας μέτρο να καταλάβουμε το κενό που άφησαν!

Αυτό ισχύει για πολλά πράγματα. Κυρίως, όμως, ισχύει για τα κοινά, ισχύει για την πολιτική, ισχύει για τα κόμματα!

Αντικατοπτρίσματα του επιπέδου της επικοινωνίας ενός κόμματος, είναι η πορεία του, η διείσδυση των πολιτικών ιδεών του στους πολίτες, το διαφαινόμενο μέλλον του.

Κι όμως η επικοινωνία, η πρωταρχική υποτίθεται, λειτουργία και μέριμνα κάθε κόμματος, που σέβεται την ιστορία του, αν έχει, τις ιδέες του, τις πολιτικές του, αν έχει, και θέλει να μη παύσει να υπάρχει, έχει καταστεί στις μέρες μας ,στα κόμματα της πατρίδας μας, απλή τυπική διαδικασία μετάδοσης νεκρών, άνευρων, απλώς απομνημονευτέων, χωρίς κρίση και συναίσθημα ανακοινώσεων τύπου--και μάλιστα, συχνά, άστοχων και πάντως αμεθόδευτων!

Είναι, όμως, αυτό επικοινωνία? Ασφαλώς και όχι!

Η κατηγορία είναι βαρειά?? Αλλά, τι άλλο να καταμαρτυρήσει κανείς, όταν βλέπει παντού, σχεδόν, στα κόμματα της χώρας μας να κυριαρχούν στο χώρο της επικοινωνίας, τα αναρμοδιότερα πρόσωπα, η παχυλότερη άγνοια και τα απροσφορότερα συστήματα?

Τα παλιά τα χρόνια, που διέλαμπαν οι ιδέες και οι πολιτικές ιδεολογίες των κομμάτων ρόλος της επικοινωνίας ήταν σχεδόν ανύπαρκτος, αφού οι μάχες δίνονταν στα πολιτικά χαρακώματα και στα πανεπιστήμια! Όταν αργότερα τα μέσα εξελίχθηκαν και γέμισε ο τόπος από ΜΜΕ παντός είδους, τότε η γενική θαυμαστή έφεση για γνώση και ενημέρωση, δημιούργησε την ανάγκη της σωστής και οργανωμένης επικοινωνίας στα κόμματα!

Εξετάζοντας το θέμα αυτό από απόσταση και με την απαιτούμενη ψυχραιμία αλλά και με κριτήρια, στο μέτρο του δυνατού, αντικειμενικά, μπορούμε με να πούμε ότι ουσιαστικά οργανωμένη επικοινωνία δεν υπήρξε ποτέ, αλλά και δεν υπάρχει στα ελληνικά κόμματα. Με εξαίρεση, μία δύο περιπτώσεις ,ο πολιτικός μας βίος παρουσίαζε πάντα, μία απαράμιλλη ένδεια στον τομέα αυτό.

Η επικοινωνιακή συνταγή που ακολούθησε ο Κώστας Λαλιώτης, γνήσιο πολιτικό τέκνο του μεγάλου" μάγου" της πολιτικής επικοινωνίας Ανδρέα Παπανδρέου, έγραψε "ιστορία", τόσο κατά την πρώτη περίοδο του ΠΑΣΟΚ αλλά και καθ' όλη την διάρκεια διακυβέρνησης της χώρας από τον Α. Παπανδρέου, όσο και κατά το πρώτο μέρος της ηγεσίας του κόμματος από τον Κώστα Σημίτη, ο οποίος κατάλαβε οτι το κόμμα πορευότανε όχι κατά το πώς το καθοδηγούσε αυτός, ο υποτιθέμενος...

Αρχηγός του ,αλλά κατά το πώς ήθελε ο Κώστας Λαλιώτης, που έπαιζε στα δάκτυλά του το παιχνίδι της επικοινωνίας. Και όταν ένα κόμμ