«Το 'πε η Τηλεόραση»

Στην εποχή όπου οι πάντες και τα πάντα αμφισβητούνται, η τηλεόραση είναι η μόνη αυθεντία. Αυτή κρατάει το αλάθητο και το ακατηγόρητο, κι αυτή θέτει το μέτρο της διάκρισης ανάμεσα στο αληθινό και το ψεύτικο. Φυσικά και τα blogs έχουν ανοίξει τεράστιες πληγές στην τηλεόραση και έχουν απελευθερώσει πολλές συνειδήσεις, όμως δεν την έχουν ακόμα νικήσει. Για του λόγου το αληθές, μία βόλτα στην Κοκκινιά ή στο Αιγάλεω θα....
πείσει και τον πιο δύσπιστο. Κάθε απόγευμα στις οχτώ, οι μικρές οθόνες, βγαίνουν στα μπαλκόνια, και η φωνή της «κυρίας που τρέμει» ή του «κύριου που πάσχει από κώφωση όταν μιλά ο λαός», δίνουν τον ρυθμό για ν' αρχίσει το γλέντι της παραπληροφόρησης. Ακόμα και η τουρκιά με τα σίριαλ, που εγκαταστάθηκε στις κουζίνες μας και παραβίασε το άσυλο του σπιτιού μας. ακόμα κι αυτή, κρατάει γερά το ενδιαφέρον της ελληνικής κοινωνίας. Ένα εκατομμύριο κόσμος, έπρεπε να είναι στο σύνταγμα την μέρα που ψηφιζόταν το «μεσοπρόθεσμο». ένα εκατομμύριο και να σείεται ο τόπος για την προδοσία, αντί γι' αυτό, διακόσιες χιλιάδες ηρωικά μαχόμενοι, έκαναν ότι μπορούσαν. Γιατί; Διότι τα πλάνα με την ωμή βία και τις βαρβαρότητες, έκαναν καλά την δουλειά τους, ο πολύς κόσμος φοβήθηκε και κλείστηκε στα σπίτια του.

«Το 'πε η τηλεόραση» κι επειδή το 'πε η τηλεόραση, είναι σωστό, είναι αληθινό, είναι έγκυρο. Τέτοια η διείσδυση της τηλεόρασης στην συνείδηση του ανθρώπου, όπου κάθε αντιλογία για το σωστό και το λάθος σταματάει δίχως δεύτερη κουβέντα, μόλις επικαλεστεί κάποιος αυτό που άκουσε στην τηλεόραση για να ενισχύσει την ορθότητα της γνώμης του. Η επιχειρηματολογία του οποιοδήποτε, πάει περίπατο, μόλις ακουστεί η φράση που σημάδεψε το διακριτικό αισθητήριο της σύγχρονης κοινωνίας: «το 'πε η τηλεόραση». Ε, αφού το 'πε η τηλεόραση, ας κάνουμε το εμβόλιο της γρίπης των χοίρων, ας μην κοινωνήσουμε από το ίδιο κουτάλι διότι μεταφέρονται οι ιοί, ας γίνουμε Παρίσι και Λονδίνο διότι εκεί περνάνε καλά, έχουν όλες τις ανέσεις και ζουν το όνειρο της καλοζωίας. Όλα αυτά, τα 'πε η τηλεόραση, αυτά που δεν είπε όμως, τα βρίσκουμε μπροστά μας. Μπροστά μας βρίσκεται η αποθήκη με τα χιλιάδες εμβόλια που σαπίζουν, μπροστά μας βρίσκεται η μικροπρέπεια και ο φόβος των πιστών για την Θεία μετάληψη από το ίδιο κουτάλι, μπροστά μας βρίσκεται το Λονδίνο και το Παρίσι, στην Πλατεία Ομονοίας και στο Μοναστηράκι! Λονδίνο θέλαμε να γίνουμε, και Λονδίνο γίναμε, δεν είναι εικόνα επιστημονικής φαντασίας η πλατείες μας με τους χιλιάδες μετανάστες να ζητούν μια θέση στον ήλιο. Είναι το Λονδίνο, το Λονδίνο και το Άμστερνταμ που αντιγράψαμε, διότι έτσι είναι αυτές οι πόλεις, εκβαρβαρισμένες από τις ορδές των μεταναστών και, εκφυλισμένες από την νομιμότητα του χασίς και της πορνείας, ενσαρκώνουν το όνειρο της παγκοσμιοποίησης. Αυτό όμως, δεν μας το 'πε η τηλεόραση! Το άφησε να το πουν οι επόμενες γενιές, προς δική μας κρίση. Επιλεκτικά η τηλεόραση, μας έδειξε την καθαρότητα των δρόμων τους, τις κάμερες που παρατηρούν και προστάζουν τον πολίτη να μαζέψει απ' τον δρόμο το σκουπίδι