Το κίνημα της λαϊκής οργής: Ο μύθος του «ακηδεμόνευτου»

Είναι γνωστό το πολιτικό αξίωμα: «Χέρι που δεν μπορείς να το δαγκώσεις φίλα το»!

Όταν σε φιλά λοιπόν και σε επαινεί ο αντίπαλος το λιγότερο που πρέπει να σκεφτείς είναι ότι ετοιμάζεται να σε δαγκώσει…

Ένας μεγάλος Γερμανός Επαναστάτης, Ο Καρλ Λίμπνεχτ, όταν χειροκρότησαν την ομιλία του οι πολιτικοί του καθεστώτος, σηκώθηκε και ανακάλεσε τα όσο είπε, λέγοντας: «Το να χειροκροτούν αυτά που είπα οι ταξικοί μου αντίπαλοι σημαίνει ότι είναι λάθος και τα....
ανακαλώ»!

ΣΗΜΕΡΑ σύσσωμες οι δυνάμεις του καθεστώτος επαινούν, ακόμα και υμνολογούν, το «κίνημα των αγανακτισμένων» και εμείς «μεθάμε» και δεν αναρωτιόμαστε το ΓΙΑΤΙ το καθεστώς χειροκροτεί ένα «κίνημα» που εξωτερικά, σε συνθηματολογία και πολιτικές εκλαϊκεύσεις, στρέφεται εναντίον των δυνάμεων του καθεστώτος.

ΟΛΟΙ μιλάνε με καλά λόγια για το «ακηδεμόνευτο», το «νέο» αυτό «κίνημα» που εκρέει τη λάβα της λαϊκής οργής, έτσι χύμα, χωρίς ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική κοίτη…

Πολιτικοί, οικονομολόγοι, κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι, διανοούμενοι πολύχρωμοι, δημοσιογράφοι (κυρίως αυτοί), ειδικοί της κοινής γνώμης και πολλοί άλλοι ηλίθιοι μαϊντανοί των ΜΜΕ, ΟΛΟΙ αυτοί που χαϊδεύονται, σαν τις πόρνες, με την εξουσία και τους «νταβάδες» της, μιλούν ακατάπαυστα για το «σοβαρό» αυτό «κίνημα των αγανακτισμένων» και τα «μεγάλα», «ιστορικά» του μηνύματα…

ΟΛΟΙ, λοιπόν, αυτοί που τους τρέχουν τα σάλια και κουνάνε την ουρά τους από χαρά όταν πρόκειται να φανούν χρήσιμοι στα αφεντικά τους, ΣΠΕΥΔΟΥΝ να «μυρίσουν» αυτό το «νέο» φαινόμενο των «αγανακτισμένων»…

ΣΠΕΥΔΟΥΝ να δώσουν τις ερμηνείες που θέλουν και βολεύουν τα αφεντικά τους.

Και αυτό που θέλουν σήμερα τα αφεντικά, αυτό που βολεύει τα καταχθόνια σχέδιά τους, είναι: Η αγανάκτηση για την αγανάκτηση, το σύνθημα για το σύνθημα, η κραυγή για την κραυγή, η αντικαθεστωτική ρητορεία για τη ρητορεία, το αυθόρμητο για το αυθόρμητο, το ειρηνικό κίνημα για το ειρηνικό κίνημα, το «ακηδεμόνευτο» για το «ακηδεμόνευτο»…

Πιο συγκεκριμένα, αυτό που θέλουν τα αφεντικά και βολεύει τους σχεδιασμούς τους είναι η λαϊκή οργή να στραφεί σε κάποιες πυώδεις, εξωτερικές φουσκάλες της καθεστωτικής σήψης (κόμματα, συνδικάτα, κ.λπ) και να μην μπει το νυστέρι βαθιά στην πληγή: στις πηγές και τις κεντρικές εστίες της σήψης και στους ίδιους τους «νταβάδες», τους πρωτογενείς παραγωγούς της κρίσης, της σήψης, της λεηλασίας του λαού και της καταστροφής των κοινωνιών…

Με δύο λόγια να στραφεί και να καναλιζαριστεί η λαϊκή οργή ΟΧΙ εναντίον των αιτίων (των θεμελίων του καθεστώτος), αλλά εναντίον κάποιων πυωδών εξωτερικών συμπτωμάτων του καθεστώτος: Να κτυπηθεί το σαμάρι και όχι ο γάιδαρος…

Ταυτόχρονα, να προωθηθεί και το κεντρικό ιδεολόγημα του νεοταξικού πλανητικού ολοκληρωτισμού: Με πρόσχημα τις πυώδεις φουσκάλες (την παρακμή και τη σήψη των κομμάτων, συνδικάτων και «παραγόντων» του καθεστώτος) να ισοπεδωθεί κάθε έννοια ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ, ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ