Το καταστροφικό παιχνίδι των πολιτικών και των ΜΜΕ!

του Ραφαήλ Μεν. Μαϊόπουλου

1. Πλατεία Συντάγματος, 5 Σεπτεμβρίου 1910: Ο Ελευθέριος Βενιζέλος στε ομιλία του σε μεγάλη συγκέντρωση αναφέρεται στην αναθεώρηση του Συντάγματος από Αναθεωρητική Βουλή. Το πλήθος τον διακόπτει κραυγάζοντας «Συν-τα-κτι-κή», «Συν-τα-κτι-κή», «Συν-τα-κτι-κή». Και ο......
Βενιζέλος απαντά αυστηρά: «Αναθεωρητική, λέγω»!

Έτσι φέρονται οι ηγέτες στις δύσκολες ώρες. Στέκονται με θάρρος μπροστά στον λαό, ηγούνται με ειλικρίνεια, ρεαλισμό, αποφασιστικότητα, αντιμετωπίζουν τις κρίσεις, φέρνουν αποτέλεσμα!

Πλατεία Συντάγματος, Μάϊος-Ιούνιος 2011: Οι «αγανακτισμένοι» έχουν καταλάβει την πλατεία, οι «φοβισμένοι» είναι έγκλειστοι στο κτίριο της Βουλής και κανείς τους δεν τολμάει να βγει να τους πει δυο καθαρές κουβέντες: «Δικαιολογημένα έχετε αγανακτήσει με μας, γιατί επί 30 χρόνια σας ξεγελάμε. Είμαστε ένοχοι, έχουμε μετανοιώσει και δεχόμαστε να πληρώσουμε γι’ αυτό. Τώρα που η Χώρα, από φταίξιμο δικό μας, βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, το σπουδαίο και επείγον είναι να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε για να σωθεί απ’ την καταστροφή».

2. Σήμερα, 100 χρόνια μετά τη συνάντηση λαού-Βενιζέλου στο Σύνταγμα, αντί για έναν τέτοιο καθαρό ανανεωτικό λόγο, οι πολιτικοί μας, με τη σύμπραξη των, πάντα πρόθυμων, ΜΜΕ, συνεχίζουν το γνωστό παλαιοκομματικό καταστροφικό παιχνίδι, με:

- τη δειλία τους να ομολογήσουν τις αμαρτίες τους που έφεραν τη Χώρα στο χείλος της καταστροφής και να ζητήσουν από τον λαό συγχώρεση,

- την καλλιέργεια ψευδαισθήσεων ότι μπορεί να υπάρξει έξοδος από την κρίση μέσα σε λίγα χρόνια, χωρίς μείωση του βιωτικού μας επιπέδου και χωρίς ρηξικέλευθες μεταρρυθμίσεις (για τον εκσυγχρονισμό και τη μείωση του κράτους),

- την ανεπάρκειά τους να αποφασίσουν και να εφαρμόσουν έγκαιρα τα αναγκαία μέτρα,

- την επιλογή μέτρων που πλήττουν τους φτωχούς και δεν αγγίζουν τους πλούσιους,

- την παντελή απουσία «παραδείγματος θυσίας», την ίδια ώρα που επιβάλουν μεγάλες θυσίες στους φτωχούς συμπολίτες τους,

- την διαχρονική επιλογή τους να βάζουν το «καλό του κόμματος» και την εξασφάλιση της βουλευτικής καρέκλας πάνω από το καλό της Χώρας και να φορτώνουν τις ευθύνες οι μεν στους δε,

- τη σύγχυση που προκαλούν στους πολίτες, με τις φλύαρες αερολογίες, την ακατάσχετη συνθηματολογία, τα παχυά λόγια, τον άκρατο λαϊκισμό...,

- την άρνησή τους να πουν καθαρά στον λαό πως:

- η μοναδική ρεαλιστική επιλογή που μας απομένει είναι μία: η αποδοχή της βοήθειας της Ευρώπης (με τους όρους που, εκατό φορές δυστυχώς, αυτή τελικά θα θέσει, μετά την οποιδήποτε «επαναδιαπραγμάτευση» του κ. Σαμαρά ή του κ. Παπανδρέου ή και των δύο) ή η άρνησή της, δηλαδή ο μοναχικός δρόμος της πτώχευσης,

- αν ΣΗΜΕΡΑ δεν πάρουμε τα σκληρά μέτρα που η κατάσταση της Χώρας επιβάλλει, με τις γνωστές δυσμενείς συνέπειές τους, τα μέτρα που θα υποχρεωθούμε ΑΥΡΙΟ να πάρουμε θα είναι πέντε φορές σκληρότερα κ