Το «ακηδεμόνευτο κίνημα»: Η σοσιαλδημοκρατική φάρσα.

Αυτές οι «νέες θεωρίες» περί «υπερπολιτικών», «υπέρ-κομματικών» και «ακηδεμόνευτων» κινημάτων δεν είναι καθόλου νέες. Αποτελούν τη φάρσα του κλασσικού σοσιαλδημοκρατικού θεωρήματος: «Το κίνημα για το κίνημα».Δηλαδή την αναπαραγωγή αυτού του «θεωρήματος» στη «νέα εποχή», στη νεοταξική του παραλλαγή...

Το κλασσικό αυτό «αξίωμα» («το κίνημα για το κίνημα») αποτέλεσε το όχημα ενσωμάτωσης της παραδοσιακής «αριστεράς» στον καπιταλισμό.



Επακόλουθο αυτής της ενσωμάτωσης ήταν: Η σοσιαλδημοκρατία, συνακόλουθα και η σοσιαλδημοκρατικοποίηση των σταλινικών κομμάτων, να αποτελέσουν την πρωτοπορία της παγκοσμιοποίησης και τον προνομιούχο «συντελεστή» προώθησης του «διεθνισμού» του χρήματος και των μηχανισμών της Νέας Τάξης.



Σήμερα το κλασσικό αυτό «θεώρημα» της ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗΣ της επαναστατικής θεωρίας για τα κινήματα («το κίνημα για το κίνημα») προσαρμόζεται στις απαιτήσεις του υπερεθνικού καπιταλισμού, στις απαιτήσεις της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης, ΚΑΙ εμφανίζεται με τις παραλλαγές του «ανεξάρτητου», «αυθόρμητου», «ακομμάτιστου», «ανοργάνωτου» και «ακηδεμόνευτου» κινήματος.



Η τραγωδία της σοσιαλδημοκρατικής προδοσίας του εργατικού και λαϊκού κινήματος εμφανίζεται, σήμερα, με τη φάρσα της «αυθόρμητης» λαϊκής αγανάκτησης, της «ακηδεμόνευτης», ΕΞΩ και ΥΠΕΡΑΝΩ πολιτικών και οργανωτικών σκοπών, στρατηγικών και τακτικών…



Ιστορική παρέκβαση



Διαβάζουμε στη Ρόζα Λούξεμπουργκ, στο «Μεταρρύθμιση ή Επανάσταση»:



«Ο ίδιος ο Μπερνστάιν διατύπωσε με τον πιο χαρακτηριστικό και σαφή τρόπο τις γνώμες του γράφοντας: «Ο τελικός σκοπός, όποιος κι αν είναι, δεν έχει καμιά σημασία, το ΠΑΝ είναι το κίνημα»

Αλλά ο τελικός σκοπός του σοσιαλισμού είναι το μοναδικό αποφασιστικό χαρακτηριστικό, που διακρίνει το σοσιαλιστικό κίνημα από την αστική δημοκρατία και τον αστικό ριζοσπαστισμό και που μεταβάλλει το όλο εργατικό κίνημα από μια μάταιη προσπάθεια μπαλώματος του καπιταλιστικού καθεστώτος για τη ΔΙΑΣΩΣΗ του, σε μια ταξική πάλη εναντίον αυτού του καθεστώτος, για την κατάργησή του…»



Και καταλήγει η Ρόζα:



«Έτσι ο Μπερνστάιν αρχίζει από το Α και φτάνει λογικά και με συνέπεια ως το Ω. Άρχισε από την εγκατάλειψη του τελικού σκοπού προς χάριν του κινήματος. Αλλά επειδή στην πραγματικότητα δεν είναι δυνατόν να υπάρξει σοσιαλιστικό κίνημα χωρίς το σοσιαλιστικό τελικό σκοπό, ο Μπερνστάιν καταλήγει αναγκαστικά και στην εγκατάλειψη του κινήματος».



Γίνεται σαφές, από τους μεγάλους Επαναστάτες και θεωρητικούς των κινημάτων, τούτο: Δεν μπορεί ΠΟΤΕ να υπάρξει ΚΙΝΗΜΑ χωρίς τελικό σκοπό, χωρίς να ΚΗΔΕΜΟΝΕΥΕΤΑΙ από τον τελικό σκοπό, δηλαδή ΠΟΛΙΤΙΚΑ και ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΑ…



Αν οποιοδήποτε λαϊκό κίνημα δεν έχει και δεν τείνει να διαμορφώσει τα ΔΙΚΑ του ΠΟΛΙΤΙΚΑ και ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΑ όργανα κηδεμονίας, τότε η «κηδεμονία» θα έρθει από τις