"Τίποτα δεν θα αλλάξει, αν δεν καταρρεύσουν οι τράπεζες"

Όσο και αν αυτό εκπλήσσει, η άποψη αυτή δεν διατυπώνεται από τον οποιοδήποτε άσχετο. Είναι η άποψη ενός έμπειρου συνταξιούχου σήμερα γερμανού τραπεζίτη.
Η πείρα μου λέει ότι τίποτα δεν θα αλλάξει, αν εντωμεταξύ δεν «σκάσει» στις τράπεζες, τονίζει σε συνέντευξή του στην....
Handelsblatt, ένας από τους τελευταίους γνήσιους τραπεζίτες, ο Ludwig Poullain, συνταξιούχος σήμερα και πρώην επικεφαλής της γερμανικής περιφερειακής τράπεζας West LB.
Μιλώντας για την κρίση και την αντιμετώπισή της, ο έμπειρος τραπεζίτης λέει ότι παραδέρνουμε στον ωκεανό της κρίσης, αλλά είναι δύσκολο να βρεθεί τώρα άγκυρα. Δεν υπάρχει προηγούμενη εμπειρία και κανένα συρτάρι να ανοίξουμε και να τραβήξουμε το φάκελο με τις λύσεις.

Εκεί που έχουν φθάσει τα πράγματα, τονίζει, το πιο ουσιαστικό θέμα για το οποίο θα πρέπει να συζητάμε τώρα είναι αν πραγματικά χρειαζόμαστε τις τράπεζες.
Κατ΄αρχήν είναι κοινή η διαπίστωση, ότι έχει αλλάξει πλήρως ο ρόλος των τραπεζών στην οικονομία. Από επιχειρήσεις που τροφοδοτούν με χρήμα, τις παραγωγικές επιχειρήσεις, έχουν οι ίδιες επιχειρήσεις παραγωγής.
Θα πρέπει να μάθουμε λέει ο Ludwig Poullain, ότι αυτό που λέμε χρήμα δεν είναι χρήμα. Θα πρέπει να κάνουμε τη διάκριση μεταξύ πραγματικού και αφηρημένου χρήματος.
Και για να το κάνει αυτό πιο κατανοητό, ο Ludwig Poullain, ανέφερε το παρακάτω παράδειγμα: Το οικονομικό έτος 2010 η DEUTSCHE BANK και η MERCEDES
είχαν περίπου τα ίδια μεικτά κέρδη. Και οι δύο πληρώνουν το ίδιο φόρους και μέρισμα. Τι κάνουν και οι δύο με το υπόλοιπο των κερδών; Η MERCEDES επενδύει σε έρευνα και ανάπτυξη και βελτιώνει την παραγωγική της διαδικασία. Η DEUTSCHE BANK, βάζει το χρήμα στην άκρη και αναπαράγει χρήμα.
Η MERCEDES διαθέτει το χρήμα με παραγωγικό πνεύμα για την οικονομία, ενώ το χρήμα της DEUTSCHE BANK, διατίθεται αφηρημένα εκτός πνεύματος παραγωγικότητας για την κοινωνία.
Το χρήμα της DEUTSCHE BANK, γίνεται συγκεκριμένο, όταν η τράπεζα διατρέχει κίνδυνο και χρειάζεται τη βοήθεια της κοινωνίας. Το αφηρημένο χρήμα είναι επικίνδυνο γιατί είναι άπιαστο. Το αφηρημένο χρήμα παραμένει αφηρημένο και αυτό είναι μια επιδημία για την καταπολέμηση της οποίας δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμη καμία πενικιλίνη.
Η αλυσίδα της κρίσης, τονίζει ο Ludwig Poullain, άρχισε ως εξής: Η πρώτη τραπεζική κρίση, η πιο σωστά στο αποκορύφωμα της τραπεζικής κρίσης οδήγησε το πλήθος των άχρηστων δανείων που είχαν χορηγήσει. Στη συνέχεια με την παρέμβαση των κρατών, συνήλθαν οι τράπεζες, αλλά παρέσυραν στην κρίση τα κράτη. Οι τράπεζες συνέχισαν να επενδύουν και πάλι σε αξιόγραφα σκουπίδια,- αυτή τη φορά στην αγορά των ομολόγων και έτσι σύρθηκαν και πάλι στην κρίση. Έτσι έχουμε επανάληψη του ίδιου προβλήματος.
Παρακολουθούμε μια αθεράπευτη διαπλοκή τραπεζών και κρατών. Το πλήθος του χρήματος που θέτουν σε κυκλοφορία οι κεντρικές τράπεζες, πρέπει να χρησιμοποιηθεί. Γι΄ αυτό οι τράπεζες δημιουργούν σύνθετα χρηματοπιστωτικά προϊόντα. Και αυτό που κάνουν οι κεντρικέ