Θολό το τοπίο στα Ελληνοτουρκικά

Γράφει ο Σταύρος Λυγερός


Mπορεί η οικονομική κρίση δικαιολογημένα να μονοπωλεί τη δημοσιότητα, αλλά οι ημέρες είναι πονηρές και οι υπογραφές που μπαίνουν πολλές, οπότε καλό είναι να ρίχνουμε και μια ματιά στο ελληνοτουρκικό μέτωπο. Η απουσία ειδήσεων από εκεί δεν σημαίνει ακινησία. Αν κρίνουμε, μάλιστα, από τις......
επίσημες δηλώσεις, ισχύει το αντίθετο.

Τις προηγούμενες ημέρες δημοσιεύτηκε ρεπορτάζ του Σπύρου Σουρμελίδη με την πληροφορία ότι οι δύο πλευρές έχουν καταλήξει σ’ ένα Σχέδιο Συνυποσχετικού για την παραπομπή στη Χάγη όχι μόνο του ζητήματος της οριοθέτησης υφαλοκρηπίδας, αλλά και όλων των ζητημάτων που θα προκύψουν. Δεν γνωρίζω εάν η πληροφορία είναι ακριβής, αλλά είναι σαφές ότι στις ελληνοτουρκικές διαπραγματεύσεις έχουν προκύψει συγκλίσεις σε συγκεκριμένες φόρμουλες.

Η κυβέρνηση δηλώνει σε όλους τους τόνους ότι το μόνο που διαπραγματεύεται είναι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας. Τα WikiLeaks, όμως, απέδειξαν ότι οι κυβερνητικές δηλώσεις αποτελούν στάχτη στα μάτια. Σύμφωνα με κρυπτογράφημα της αμερικανικής πρεσβείας στην Αθήνα, από τις πρώτες ημέρες της πρωθυπουργικής θητείας του ο Γιώργος Παπανδρέου είπε στον Ταγίπ Ερντογάν ότι είναι διατεθειμένος να διαπραγματευτεί τα πάντα μαζί του, εκτός από την κυριαρχία των ελληνικών νησιών.

Εάν, όμως, είναι ακριβής η πληροφορία που προανέφερα, τότε εμμέσως πλην σαφώς θα παραπεμφθεί στη Χάγη και η κυριαρχία ελληνικών νησιών. Σύμφωνα με δικές μου, έγκυρες πληροφορίες, οι Τούρκοι δεν έχουν θέσει στις διερευνητικές επαφές θέμα «γκρίζων ζωνών». Το γεγονός αυτό, όμως, δεν είναι λόγος εφησυχασμού. Το αντίθετο, μάλιστα. Οι Τούρκοι περιμένουν να πάρουν ό,τι πάρουν, αφήνοντας για μετά την επαναφορά της επεκτατικής θεωρίας τους.

Η εγκατάλειψη της θεωρίας των «γκρίζων ζωνών» έπρεπε να είχε τεθεί από την ελληνική διπλωματία ως όρος για την έναρξη των διαπραγματεύσεων. Αυτό δεν έγινε. Ας τεθεί τουλάχιστον τώρα. Κεντρική επιδίωξη της Ελλάδας πρέπει να είναι το οριστικό κλείσιμο κάθε «παραθύρου», από το οποίο μπορεί η Τουρκία να προβάλει διεκδικήσεις. Από τη στιγμή, μάλιστα, που η κυβέρνηση Παπανδρέου φαίνεται να έχει ήδη κάνει σοβαρές εκπτώσεις στα εθνικά δικαιώματα, προκειμένου να καταστήσει δυνατή μια συμφωνία με την Άγκυρα, είναι έγκλημα αυτή η συμφωνία να αφήσει ασάφειες και εκκρεμότητες.

Εάν η Αθήνα έθετε το ζήτημα των «γκρίζων ζωνών» στις διαπραγματεύσεις, θα φαινόταν κατά πόσο οι Τούρκοι το χρησιμοποιούν σαν διαπραγματευτικό όπλο, όπως πιστεύουν ορισμένοι στην Ελλάδα, ή αν πρόκειται για πραγματική διεκδίκηση. Εάν πρόκειται για διαπραγματευτικό ελιγμό, το πρόβλημα είναι εύκολο να λυθεί μέσω ενός χάρτη, που θα οριοθετεί όχι μόνο την υφαλοκρηπίδα, αλλά και τα θαλάσσια σύνορα.

Αντιθέτως, εάν οι Τούρκοι επιμείνουν, η ελληνική απάντηση πρέπει να είναι δημόσια και σαφής: Η Ελλάδα ούτε διαπραγματεύεται «γκρίζες ζώνες» ούτε συμφωνεί, έστω και με έμμεσες διατυπώσεις, το θέμα να παραπεμφθεί ως παρεμπίπτον στη Χ