Συσπείρωση και Αλληλεγγύη. Αν όχι τώρα, πότε; Αν όχι εμείς ποιός;

Τελικά έχουμε όλοι συνειδητοποιήσει (εκτός ίσως από τους "παρατρεχάμενους" και τους "ημέτερους" ), ότι δεν μπορούμε και δεν πρέπει να περιμένουμε τίποτα από αυτό το συνονθύλευμα των άχρηστων, επικίνδυνων, ανίκανων και γελοίων "σωτήρων εθνοπατέρων" που αντί να πολεμούν την εξαθλίωση, πολεμούν τους εξαθλιωμένους. Και οι οποίοι, αφού μας εξαπάτησαν και μας έκλεψαν ασελγώντας με .......
το χειρότερο τρόπο επάνω στον ελληνικό λαό και αφού πολύ συνειδητά οδήγησαν τη χώρα στη σημερινή κατάσταση, συνεχίζουν εκτελώντας πιστά και υπάκουα τα σχέδια και τις εντολές των "έξωθεν" αφεντικών τους, οδηγώντας έτσι το λαό και τη χώρα στην απόλυτη εξαθλίωση και στην ολοκληρωτική καταστροφή.

Τα πρώτα καταστροφικά χτυπήματα (με τη μορφή οικονομικών μέτρων φυσικά) μας βρήκαν απροετοίμαστους (κάτι που δεν πρέπει να συμβεί ξανά), με τις αντιδράσεις και τις αντιστάσεις μας να είναι από υποτονικές έως ανύπαρκτες. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να έρθουν κι άλλα χειρότερα χτυπήματα. Μεγαλύτερα και σκληρότερα. Και αυτό ξέρουμε ότι θα συνεχιστεί, έως ότου χωρίς κουράγιο πια, παραδώσουμε στα χέρια τους, εμάς και τα παιδιά μας, το παρόν μας και το μέλλον μας, αλλά και τη χώρα ολόκληρη.

Αυτό είναι το μόνο σίγουρο ότι θα συμβεί, εκτός και αν το φυσικό αφεντικό αυτής της χώρας γίνει επιτέλους και πραγματικό και αποφασίσει να βάλει τέλος σε όλη αυτή την κατάσταση. Και το αφεντικό είναι ένα. Εμείς. Ο λαός. Σ’ εμάς ανήκει αυτός ο τόπος και όχι σ’ αυτές τις συμμορίες των αρπακτικών. Μόνο εμείς αν ενωθούμε μπορούμε να σώσουμε αυτό το μισοβουλιαγμένο καράβι, γιατί κανείς άλλος δεν θέλει και δεν πρόκειται να το κάνει.

Φαίνεται όμως ότι αρχίσαμε να συνερχόμαστε από το πρώτο σοκ και να οργανωνόμαστε. Αυτό μας λένε τα μηνύματα που έρχονται τον τελευταίο καιρό από όλη τη χώρα σαν μία (ίσως και τη μοναδική) ακτίνα αισιοδοξίας και ελπίδας .

Μαθαίνουμε ότι οι δράσεις των πρωτοβουλιών των πολιτών που έγιναν στους περισσότερους δήμους της χώρας, άρχισαν να φέρνουν αποτελέσματα. Ανεξάρτητες τοπικές ομάδες πολιτών, αποφασισμένων να μη μείνουν με σταυρωμένα χέρια, χωρίς κομματικές ταυτότητες, αλλά με άποψη και θέση, άρχισαν να δημιουργούνται παντού και να αυτοοργανώνονται. Γίνονται πυρήνες συσπείρωσης του λαού. Ενός λαού που σιγά-σιγά συνειδητοποιεί ότι μόνο μέσα από την ενότητα η δύναμή του γιγαντώνεται και αποκτά υπολογίσιμη οντότητα. Αρχίσαμε σαν λαός να καταλαβαίνουμε ότι τα λόγια μας ακούγονται μόνο όταν τα φωνάζουμε όλοι μαζί. Μαθαίνουμε να αντιδρούμε, να αγωνιζόμαστε και να διεκδικούμε όλοι μαζί. Δημιουργούνται ομάδες αλληλεγγύης, υποδομές και μηχανισμοί στήριξης και βοήθειας των πολιτών από τους ίδιους τους πολίτες.

Τα χαράτσια είναι μία από τις αφορμές πού ανάγκασαν και οδήγησαν το λαό σε μαζικές κινητοποιήσεις και κοινούς αγώνες. Εκεί τα συμβούλια, οι συνελεύσεις και οι κατά τόπους πρωτοβουλίες των πολιτών, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο, ενημερώνοντας, βοηθώντας και οργανώνοντας τις αντιδράσεις και τις αγωνιστικές διεκδικήσεις.