Συναίνεση: Ο ασφαλέστερος δρόμος για τον εμφύλιο

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Επειδή η καραμέλα της συναίνεσης και της συνεννόησης παράγινε, μήπως μπορούν να μας πουν όλοι – από τον πρώτο, τον ανώτατο πολιτειακό παράγοντα ως τον τελευταίο μικρομέγαλο που ψήφισε το Μνημόνιο και νομίζει ότι κυβερνάει – τι ακριβώς εννοούν;

Μήπως εννοούν ότι το σύνολο του πολιτικού – κοινοβουλευτικού μας συστήματος θα συμφωνήσει επί ενός προγράμματος που θα έλθει ως αναγκαίο αποτέλεσμα ενός προηγούμενου αποτυχημένου προγράμματος, στην κατάρτιση του οποίου δεν έλαβαν μέρος;

Μήπως εννοούν ότι όλοι μαζί θα αποδεχθούν πως ό,τι έγινε έγινε και…
του λοιπού τα λάθη θα τα κάνουμε όλοι μαζί;

Μήπως εννοούν ότι θα δώσουν άφεση αμαρτιών σε όσους μέχρι σήμερα έπαιρναν αποφάσεις και λογαριασμό δεν έδιναν;

Μήπως εννοούν ότι θα σβήσουν όσα συνέβησαν στο απώτερο και το πρόσφατο παρελθόν – λάθη, αστοχίες, ανικανότητες, αβελτηρίες, σκάνδαλα, κακές επιλογές προσώπων, σκοπιμότητες και άλλες προδοσίες, όπως το χρέος των 340 δις ευρώ που οι ίδιοι δημιούργησαν;

Μήπως εννοούν ότι θα τεθούν υπό τας διαταγάς του κ. Παπακωνσταντίνου;

Μήπως εννοούν ότι ο κ. Παπακωνσταντίνου θα τεθεί υπό τας διαταγάς τους;

Μήπως εννοούν ότι θα δημιουργήσουν ένα διακομματικό διευθυντήριο που θα αποφασίζει (χωρίς, βέβαια, να γνωρίζει γρι από οικονομία) και μετά θα στέλνει τις ντιρεκτίβες του στον λαό – αυτό είναι, τόσα θα πληρώσετε, αυτά θα γίνουν και τα σκυλιά δεμένα;

Με λίγα λόγια, μήπως εννοούν ότι θα σχηματίσουν διακομματική χούντα με κοινοβουλευτικό μανδύα;

Αν δεν εννοούν τίποτε από τα παραπάνω και εννοούν κάτι άλλο, πρέπει να βγουν και να το πουν. Αυτά τα περί «μιας μίνιμουμ συμφωνίας επί ενός προγράμματος» θα μας κάλυπταν πριν από δύο χρόνια. Όταν και «λεφτά υπήρχαν» και δεν είχαμε προσφύγει στον μηχανισμό στήριξης.

Δεύτερος κύκλος ερωτημάτων:

Έχουν αντιληφθεί πως η συναίνεση στην κορυφή, δηλαδή μεταξύ κομμάτων και προσώπων που έχουν δείξει πού μπορούν να μας οδηγήσουν (στην καταστροφή), μπορεί να αποδειχθεί κάτι το εξαιρετικά επικίνδυνο;

Έχουν αντιληφθεί πως η ομοφωνία αποτελεί το τέλειο υποκατάστατο της ενός ανδρός αρχή;

Συνειδητοποιούν πως οποιαδήποτε από κοινού απόπειρα αντιμετώπισης της κρίσης – και μάλιστα από πρόσωπα που απέδειξαν πως στην πολιτική μπορούν να σταθούν μόνο όταν έχουν στη διάθεσή τους άφθονο χρήμα για να το σκορπάνε – στον κόσμο θα φτάνει ως διάταγμα μιας δικτατορίας;

Πιστεύουν ότι αρκεί να συμφωνήσουν μεταξύ τους και ο κόσμος από κάτω θα ακολουθήσει ό,τι και να αποφασίσουν;

Αντιλαμβάνονται ότι η ομοφωνία δεν παράγει τίποτε άλλο εκτός από δικτατορία;

Αντιλαμβάνονται ότι χωρίς διαφωνίες και συγκρούσεις το αποτέλεσμα είναι πάντα ένας αποτυχημένος λαπάς;

Και επιτέλους συνειδητοποιούν ότι το είδος της συναίνεσης που προκρίνουν (δηλαδή συναίνεση επί νέων μέτρων που θα αντικαταστήσουν ή θα ενισχύσουν τα αποτυ