ΣΤΟ ΧΕΙΛΟΣ ΤΟΥ ΓΚΡΕΜΟΥ

Του Θέμου Γκουλιώνη
Χειρουργός Οφθαλμίατρος Διδάκτωρ Παν. Αθηνών

Για να μη μακρηγορήσουμε αυτές τις δύσκολες ώρες, ερχόμαστε κατ’ ευθείαν στο καίριο ερώτημα: Ποιός θα τολμήσει να ειπεί την μεγάλη αλλά τόσο καλά κρυμμένη αλήθεια, ότι το παρόν Σύστημα του Κοινοβουλευτισμού όχι μόνο δεν είναι Δημοκρατία αλλά ότι είναι κάτι το....
απολύτως αντίθετο από αυτήν; Ο Αριστοτέλης (και όποιος έχει τά κότσια άς αντιταχθεί προς τον Σταγειρήτη), ξεκαθάρισε ότι «δημοκρατικόν μέν είναι το κληρωτάς είναι τάς αρχάς, το δ’ αιρετάς ολιγαρχικόν» Αριστοτέλους Πολιτικά 1294 b 8-10 ή με δικά μας λόγια, στις δημοκρατίες οι άρχοντες δεν εκλέγονται με ψηφοφορία αλλά με κλήρωση. Στη Δημοκρατία η ψήφος έχει λόγο και μάλιστα καθοριστικό, κυρίως στα δημοψηφίσματα στα οποία λαμβάνεται απόφαση για οποιοδήποτε θέμα μικρό ή μεγάλο απασχολεί την κοινωνία. Εκεί οι άρχοντες έχουν δύναμη μόνο μιάς ψήφου όπως και ο κάθε πολίτης.
Η κορυφαία αυτή επινόηση των προγόνων μας, επέζησε μόνο για 180 περίπου χρόνια. Το μικρό αυτό – για τά μέτρα της Ιστορίας – διάστημα ήταν αρκετό για να δημιουργηθεί ο παγκοσμίως αξεπέραστος πολιτισμός της Κλασσικής Ελλάδας πού έλαμψε και εξακολουθεί, όλα αυτά τά 2.500 χρόνια πού πέρασαν από τότε, να λάμπει ανέσπερος θαμβώνοντας την ανθρώπινη σκέψη σε σημείο όπου όλα από τότε τά κοινωνικά συστήματα να σπεύδουν να υιοθετήσουν ως πρόσφυση τον όρο «Δημοκρατία» έστω και αν ούτε κατ’ όνομα, ούτε κατ’ ουσίαν συγγενεύουν προς αυτήν.
Έχουμε χορτάσει από βασιλευόμενες, λαϊκές, κοινοβουλευτικές, σοβιετικές, χριστιανικές, σοσιαλιστικές και άλλες «δημοκρατίες», αλλά άξια του ονόματός της δεν υπάρχει πλέον πουθενά εκτός μιάς ίσως μοναδικής εξαίρεσης: Της Δημοκρατικής Ελβετίας.
Επί σειρά ετών είχα προσωπικώς μια μόνιμη απορία: Γιατί κανείς δεν θυμάται το όνομα του Πρωθυπουργού της διάσημης και πάμπλουτης αυτής χώρας; Η απορία μου μεγάλωσε ακόμη περισσότερο όταν διεπίστωσα ότι ούτε οι ίδιοι οι Ελβετοί γνώριζαν τον Πρωθυπουργό τους!
Ώσπου κάποτε διάβασα το μικρό (186 σελίδες) αλλά πολύτιμο βιβλίο «Το πολιτικό Σύστημα της Ελβετίας» του professor Jurg Martin Gabriel (Ελβετική έκδοση στη Γερμανική γλώσσα) και έμαθα ποιο ήταν επιτέλους το μυστικό πού έκρυβε τόσο καλά το όνομα του Πρωθυπουργού. Και το μυστικό ήταν ότι η Ελβετία ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ ! Δεν έχει επίσης ούτε υπουργούς αλλά έχει ένα επταμελές συμβούλιο πού είναι επιφορτισμένο να εκτελεί τις εντολές του λαού και πού ένας εξ’ αυτών των 7 απολύτως ισοτίμων συμβούλων, ανακηρύσσεται κατ’ έτος επί κεφαλής για 12μηνη θητεία όχι με αξιολογικά κριτήρια (προσπαθώ να μη σκεφθώ τι ακριβώς σημαίνει αυτό το «αξιολογικά κριτήρια» στον κοινοβουλευτισμό) αλλά μέ τήρηση αυστηρής επετηρίδας.
Η τήρηση όμως της επετηρίδας, ισοδυναμεί απολύτως με την βοήθεια της θεάς Τύχης, όπως ακριβώς και στην κλήρωση συμβαίνει, για να εκπροσωπεί τη χώρα όταν και όπου χρειάζεται αλλά με τόσο περιορισμένες εξουσίες αναλήψεως πρωτοβουλιών ώστε κανείς δεν του δίνει ιδιαίτερη σημασία, σε σημείο πού να μην