Πρόβατα επί σφαγή ή,αλλιώς, εν δυνάμει δότες οργάνων...

Σύμφωνα με σχέδιο νόμου που πρόκειται να ψηφιστεί στο κυνοβούλιο¨ « Εν δυνάμει δότες οργάνων για να χρησιμοποιηθούν σε μεταμόσχευση θα είναι όλοι οι πολίτες, [...]η αφαίρεση ενός ή περισσοτέρων οργάνων από ενήλικο, θανόν πρόσωπο, πραγματοποιείται εφόσον δεν είχε εκφράσει την.....
αντίθεσή του».

Παράλληλα, σημειώνεται ότι κάθε πολίτης που έχει ενηλικιωθεί, μπορεί να δηλώνει την αντίθεσή του στην αφαίρεση οργάνων του μετά θάνατον, σε ειδικό αρχείο που θα τηρείται στον ΕΟΜ. Η σχετική δήλωσή του θα πρέπει να φέρει βεβαιωμένο το γνήσιο της υπογραφής. Επίσης, το νέο προσχέδιο αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο να γίνονται κατά περίπτωση μεταμοσχεύσεις και από ιδιωτικά νοσοκομεία.

Η δυνατότητα για χειρουργική αφαίρεση οργάνων ή μεταμόσχευση δίνεται πλέον σε νοσηλευτικά ιδρύματα – νομικά πρόσωπα ιδιωτικού και δημοσίου δικαίου κοινωφελούς και μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα αλλά και ιδιωτικές κλινικές.»

Ας δούμε λοιπόν πόσο «ανθρωπιστική» είναι αυτή η επιβολή της κυριαρχίας στις ζωές των ανθρώπων, παίρνοντας σημεία του υπό συζήτηση νόμου .

Εν δυνάμει δότες οργάνων θα είναι όλοι οι άνθρωποι και μόνο εκείνοι που θα έχουν δηλώσει την αντίθεση τους εγγράφως για την αφαίρεση οργάνων τους μετά «θάνατον» στον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων με βεβαιωμένο το γνήσιο της υπογραφής τους θα γλυτώνουν το σφάξιμο… Η αντίθετη βούληση θα πρέπει να δηλώνεται μόνο στον οργανισμό μεταμοσχεύσεων που θα είναι και ο μόνος αρμόδιος για τη ζωή και τον θάνατο μας…δεν θα λαμβάνεται υπόψη η αντίθετη βούληση που θα έχει δηλωθεί σε φιλικά, συγγενικά πρόσωπα, είτε προφορικά είτε γραπτά.

Εως τώρα δότης οργάνων γινόταν όποιος είχε δηλώσει την επιθυμία του να είναι δότης…

Το πρώτο ψέμα στο προσχέδιο νόμου ξεκινά με την φράση «αφαίρεση οργάνων, μετά θάνατον»…

Είναι γνωστό ότι τα όργανα αφαιρούνται από ανθρώπους που ακόμα ζουν, γιατί ο φυσικός θάνατος επέρχεται όταν σταματήσουν καρδιά και πνεύμονες.

Στους δότες οργάνων ο «θάνατος» τους «βεβαιώνεται» από πέντε σημεία τα οποία έχει ορίσει το1968, μια ειδική επιτροπή του πανεπιστημίου του Harvard, που πρότεινε ένα νευρολογικό κριτήριο – την παύση των λειτουργιών του εγκεφάλου – ως τον αποφασιστικό παράγοντα του «θανάτου». Η στιγμή του θανάτου καθορίζεται από τη παύση της λειτουργίας καρδιάς-πνευμόνων. Η ως άνω «ειδική» επιτροπή ήθελε απλώς να καθορίσει ένα κριτήριο για τον εγκεφαλικό θάνατο με βάση το οποίο οι γιατροί να μπορούν να αποφασίσουν αν επήλθε ο «θάνατος» του ασθενούς ή όχι, για να του πάρουν τα όργανα

Τα αρχικά τους κριτήρια – τα οποία περιλάμβαναν απουσία ανταπόκρισης, ανυπαρξία αναπνοής ή κίνησης (χωρίς τον αναπνευστήρα), ανυπαρξία αντανακλαστικών και ένα επίπεδο εγκεφαλογράφημα – αποσκοπούσαν στο να αποφασιστεί κατά πόσο είχε παύσει κάθε εγκεφαλική δραστηριότητα και αν επήλθε ή όχι «πλήρης εγκεφαλικός» θάνατος. Το κριτήριο αυτό έγινε ευρέως αποδεκτό και αργότερα ψηφίστηκε σε νόμο. Εντούτοις, μπορεί σε κάποιον ασθενή ν