Προτάσεις πολιτικών χωρίς εφαρμογή

Έγραψε ο Α.J. Borne-Volber: «Αν θέλετε να σας ακούσουν να λέτε το αδύνατο, αν θέλετε να σας πιστέψουν υποσχεθείτε το». Αυτό το έχουν κάνει βίωμα οι πολιτικοί όπου γης, και ανέξοδα υπόσχονται γνωρίζοντας πως είτε δεν θα κληθούν ποτέ να υλοποιήσουν τις υποσχέσεις ευρισκόμενοι μονίμως στην αντιπολίτευση, είτε αν βρεθούν στην εξουσία θα υπάρξουν τρόποι να αιτιολογήσουν την....
αθέτηση της υπόσχεσης.

Εφ’ όσον δεν υπάρχει τιμωρία για την παραπλάνηση του λαού, ο οιοσδήποτε πολιτικός μπορεί να υποσχεθεί το ο,τιδήποτε. Στις Η.Π.Α. έγινε προσπάθεια να παραπέμπονται οι πολιτικοί για αθέτηση υποσχέσεων, αλλά δεν βρήκε σύμφωνους τους νομοθέτες. Ο πρύτανης της διαφήμισης David Ogilvy, είχε ανοίξει συζήτηση στα αμερικανικά ΜΜΕ για την αδικία εις βάρος των διαφημιστών. Αυτοί μεν τιμωρούνται για παραπλανητική διαφήμιση, ενώ οι πολιτικοί δίνουν ψευδείς υποσχέσεις, ατιμώρητοι.

Είναι φανερό, ότι οι πολιτικοί θα ψεύδονται μονίμως, διότι αιτιολογίες για μη τήρηση των υποσχέσεων υπάρχουν πολλές. Το δε επιχείρημα, ότι τιμωρούνται στις επόμενες εκλογές με την άρνηση ψήφου στο πρόσωπό τους, είναι έωλο, όπως αποδεικνύουν τα πράγματα, ιδιαίτερα στην Ελλάδα. Επί δεκαετίες βρίσκονται στα βουλευτικά έδρανα -όπου γης- πολιτικοί που διακρίνονται για την ικανότητά τους να αντιστρέφουν τα πράγματα, και πολλές φορές να λατρεύονται.

Υπάρχουν βέβαια περιπτώσεις, που ο ψηφοφόρος υποστηρίζει κάποιον υποψήφιο ή κόμμα, εν γνώσει του ότι δεν θα τηρηθούν οι υποσχέσεις. Μου διηγήθηκαν περιστατικό, όπου ακραιφνής νεοδημοκράτης ψήφισε το ΠΑΣΟΚ το 1981, και όταν ρωτήθηκε από φίλο του «πώς ψηφίζεις ένα κόμμα, που θέλει να βγάλει την Ελλάδα από το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ;», απάντησε: «Έλα μωρέ, πιστεύεις ότι θα το κάνει αυτό ο Ανδρέας;». Και πράγματι, δεν το έκανε. Ούτε του ζήτησε κάποιος ψηφοφόρος τον λόγο γιατί δεν το έκανε.

Όπως δεν ζήτησε κανείς το λόγο από τον Κώστα Σημίτη που αθέτησε την υπόσχεση για εκσυγχρονισμό, ούτε από τον Κώστα Καραμανλή που λησμόνησε την υποσχεθείσα επανίδρυση του κράτους. Η τύχη των αναφερομένων και των άλλων πολιτικών δεν κρίθηκε από τις μη τηρηθείσες υποσχέσεις, αλλά λόγω της αποτυχίας τους στην οικονομική πολιτική.

Βέβαια, εντελώς ανέξοδες είναι οι υποσχέσεις των μικρών λεγομένων κομμάτων, που παρουσιάζουν πολλές φορές το αδύνατο ως δυνατό, γνωρίζοντας ότι δεν θα κληθούν να κυβερνήσουν, αλλά και δημιουργώντας ψευδαισθήσεις σε κοινωνικά στρώματα, δηλητηριάζοντας όμως την πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου.
Ο ευκολότερος τρόπος να κερδίσει ένα μικρό κόμμα ψήφους, είναι να διαβεβαιώσει τον ψηφοφόρο ότι βρίσκεται σε μειονεκτική θέση όχι από δική του ευθύνη, λόγω περιορισμένων ικανοτήτων ενδεχομένως, αλλά ότι η κοινωνία δεν του επέτρεψε να γίνει άλλος.

Αυτό πράγματι, συμβαίνει πολλές φορές, αλλά δεν είναι ο κανόνας. Και είναι σύνηθες, όταν η κοινωνία κλείνει σε κάποιον το δρόμο για να αναδειχθεί, αν αυτός έχει ικανότητες κάποιον παράδρομο θα βρει για να πορευτεί. Μπορεί να μη φτάσει στο τέρμα που