«Πρόσεχε λοιπόν τι εύχεσαι, γιατί μπορεί και να συμβεί».

του Τριανταφυλλίδη Παναγιώτη

Δυστυχώς ή ευτυχώς, γεννήθηκα σε μία εποχή που καθώς λέγεται «τα είχε όλα». Είμαι 31 ετών. Ανήκω στη γενιά εκείνη που δεν της έλειψε τίποτα, που δικαίως ή αδίκως κατηγορήθηκε ως «γενιά του φραπέ», «γενιά του καναπέ», που όπως άκουγα συχνά να λένε «τα βρήκε όλα έτοιμα». Κι όμως. Αλλάξανε τα πράγματα και φτάσαμε σε μία εποχή όπου στο λεξιλόγιό μας δίπλα από το ρήμα ''αγοράζω'' και ''πουλάω'' οφείλει να....
 μπει και το ρήμα "νιώθω". Κάποιοι θεώρησαν πως μια γενιά που μπορεί να αγοράσει τα πάντα, έχει και τα πάντα. Δυστυχώς έκαναν λάθος..

Παλαιότερα, ως παιδί, θεωρούσα τον εαυτό μου πολύ άτυχο. Ήθελα να ζω σε εποχές άλλες. Με γοήτευαν οι ιστορίες των παππούδων για τα πέτρινα χρόνια. Έπρεπε να ανοίξω βιβλία για να δω φωτογραφίες και να διαβάσω κείμενα από "άλλα χρόνια", από τότε που τα καλά τραγούδια λογοκρίνονταν και οι άνθρωποι κινητοποιούνταν με οποιοδήποτε μέσον για να διεκδικήσουν το αυτονόητο. Εμένα όμως μέσα μου κάτι έκαιγε . Δε γούσταρα καθόλου που είχα γεννηθεί στην εποχή ''που τα είχε όλα'', που δεν της έλειπε τίποτα από όσα γίνονται ορατά με τα μάτια. Ζήλευα και το έδειχνα που τα χρόνια μου δεν είχαν κοινωνικές και πολιτικές αναταραχές. Ζήλευα και επίσης το έδειχνα που δεν ένιωσα την ανάγκη να διεκδικήσω, να πολεμήσω το άδικο. Ζήλεψα τον παππού μου που έφαγε ξύλο, τον πατέρα μου που κυνηγήθηκε, τη μάνα μου που αδικήθηκε. Ζήλευα που δε μεγάλωσα στην καλή και δημιουργική εποχή του Θεοδωράκη ή του Ελύτη, που δεν έζησα, που δε βίωσα όλα αυτά που κατάφεραν να γίνουν τροφή για τους πιο μεγάλους καλλιτέχνες. Και βαθειά μέσα μου ευχόμουν να είχα γεννηθεί σε μιαν άλλη εποχή,σε μια Χούντα ίσως, σε χρόνια άδικα, άτιμα και ύποπτα που θα με μάθαιναν να αγωνίζομαι, να δρω ενεργά, να ασχολούμαι με τα κοινωνικά προβλήματα, να προβληματίζομαι κι εγώ με τη σειρά μου και να δημιουργώ κάτι καλύτερο.

Κάποτε κάποιος μου είχε πει «Πρόσεχε λοιπόν τι εύχεσαι, γιατί μπορεί και να συμβεί».

Να' μαστε . Να που τώρα έφτασε η ώρα που όλα όσα θεωρούσαμε δικαίως δεδομένα ανατρέπονται. Και να που ήρθε κι εμένα η στιγμή μου να ζήσω με τη σειρά μου σε μια εποχή στην οποία τα υλικά αγαθά ολοένα και μειώνονται, μα φαίνεται κάτι καινούργιο ν' αναδύεται, κάτι που είχαμε για καιρό πολύ, βαθειά ξεχασμένο, αυτό το κάτι που δεν είχα νιώσει και που χρόνια λαχταρούσα να δω. Σαν ξαφνικά να συνειδητοποιήσαμε πως ο άνθρωπος δε ζει μόνο για να παράγει. Σαν να κοιτάξαμε επιτέλους τους εαυτούς μας αλλιώς, σαν να μου φαίνεται πως αρχίσαμε ξανά να αναγνωρίζουμε κάποιες άλλων εποχών αξίες, σαν να αρχίσαμε κάτι να δημιουργούμε.

Και έτσι κι εγώ 31 ετών, στεναχωριέμαι που μέσα μου χαίρομαι καθώς ακούω γύρω μου ανθρώπους άγνωστους να μιλούν για τον άνθρωπο, για το δίκαιο και το άδικο. Γιατί ίσως κάποιοι - είναι μια αρχή κι αυτό - μπορέσαμε να απεγκλωβιστούμε από το προσωπείο του κόμματος. Χαίρομαι πραγματικά που για πρώτη φορά μετά από χρόνια, κάθε τάξης και ηλικίας παρέα άρχισε