Όταν λέμε «ΚΑΤΩ» πρέπει να ρωτάμε: «ΠΑΝΩ ΤΙ»;

Ο Γαλλικός Μάης του ’68 αποτελεί το ορόσημο του εξεγερμένου ριζοσπαστισμού της νεολαίας, το ορόσημο της εκρηκτικής «ρευστοποίησης της αμφισβήτησης» σε όλον τον κόσμο.

Αυτή η «ρευστοποίηση της αμφισβήτησης» ΕΔΕΙΞΕ με ποιον τρόπο η καταγγελία της κατανάλωσης έγινε ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ της καταγγελίας!

ΕΔΕΙΞΕ με ποιον τρόπο η «ρευστοποίηση της αμφισβήτησης» έγινε το ευαγγέλιο της.....
«εκλαΐκευσης» της Νέας Τάξης.

Κάθε εκλαΐκευση λειτουργεί σαν όπιο του λαού!!!

Αυτόν τον κίνδυνο διατρέχει το σημερινό κίνημα της λαϊκής οργής: Να ρευστοποιήσει την οργή σε εκλαϊκευτικά σχήματα: «Κάτω οι κλέφτες», «κάτω οι απατεώνες», «κάτω τα κόμματα», «κάτω» …τα πάντα…

Τα «κάτω», όμως δεν είναι θέση, είναι ΑΡΝΗΣΗ: Είναι «εκλαΐκευση», δηλαδή το όπιο του λαού…

ΟΤΑΝ λέμε κάτω πρέπει και να ρωτάμε: ΠΑΝΩ ΤΙ;

Δεν αρκεί να γκρεμίζουμε πρέπει και να κτίζουμε. Πρέπει να λέμε και το τι ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ θέλουμε και το ΠΩΣ αυτό, ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ, θα έρθει ή θα το πετύχουμε…

Έχουμε μια τάση να πιστεύουμε στα θαύματα και να ονειροπολούμε. Να πιστεύουμε ότι από μόνη της η λαϊκή ΟΡΓΗ και οι πολιτικές «εκλαϊκεύσεις» της είναι παντοδύναμες.

Η πίστη στα θαύματα είναι το καταφύγιο της αδυναμίας και οι ονειροπολήσεις άλλο όπιο: Όπιο που μας οδηγεί στη θανάσιμη ψευδαίσθηση ότι ο εξεγερμένος λαϊκός θυμός, και ΕΜΕΙΣ μέσα σ’ αυτόν, ΕΛΕΓΧΟΥΜΕ τα πάντα και θα τρέψουμε σε φυγή τις δυνάμεις του καθεστώτος.

ΟΥΤΟΠΙΑ από τις πιο ολέθριες και όνειρο θερινής νυκτός.

Αν παρατηρήσει κανείς νηφάλια και προσεκτικά το συγκλονιστικό της Ιστορίας που ζούμε (το γενικό ξεσήκωμα του ελληνικού λαού) θα διαπιστώσει ότι οι δυνάμεις που παρεμβαίνουν ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΑ είναι οι δυνάμεις του καθεστωτικού ιστού της αράχνης και το πολυεδρικό δίκτυο των μηχανισμών τους.

Πατάνε ακριβώς πάνω στη ρευστοποίηση της αγανάκτησης και κυρίως πάνω στις συνθηματικές εκλαϊκεύσεις της οργής. Πάνω στην ΑΠΟΥΣΙΑ Πολιτικής και Οργάνωσης της οργής.

Η απουσία, λοιπόν ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗΣ πρότασης εξουσίας αφήνει το λαϊκό τυφώνα του ξεσηκωμού ΜΕΤΕΩΡΟ, χωρίς καμία πολιτική και οργανωτική σκαλωσιά.

‘Έτσι όλο αυτό το φουσκωμένο ποτάμι της λαϊκής αγανάκτησης μοιάζει να ζητάει από το καθεστώς να αλλάξει και να αναμορφωθεί, να αυτό-καθαρθεί, να διώξει του «κλέφτες» και τους «δωσίλογους» και να τους αντικαταστήσει με «έντιμους», «νέους», «καθαρούς» κ.λπ…

Είναι σαν να ζητάμε Ηθική από τους διευθυντές οίκων ανοχής…

Αυτή την κατάσταση την εκμεταλλεύεται πολύ έξυπνα το καθεστώς, οι εγκάθετοι των κομμάτων και οι «χρήσιμοι ηλίθιοί» τους.

Μάταια θα αναζητήσουμε αναλύσεις και προτάσεις γύρω από το πώς θα αποκτήσει Πολιτική και Οργάνωση το κίνημα της λαϊκής πλημμυρίδας, ΕΞΩ και ΕΝΑΝΤΙΑ στο καθεστώς και τις «δημοκρατικές» λειτουργίες του (λειτουργίες απάτης και λαϊκής χειραγώγησης), ΕΞΩ και ΕΝΑΝΤΙΑ στη Φιλοσοφία και την Ηθική του, ΕΞΩ και