Οι Μύθοι για το χρέος

Επαναλαμβάνουμε: Το βιβλίο του Νίκου Μπογιόπουλου, «Είναι ο Καπιταλισμός, Ηλίθιε», πρέπει να το διαβάσουν ΟΛΟΙ: Δίνει το μίτο για να μην χαθείς μέσα στο λαβύρινθο της καπιταλιστικής μυθολογίας…

Εδώ θα δώσουμε πολύ περιληπτικά το πρώτο κεφάλαιο, του δεύτερου μέρους: «Τι είναι το χρέος».

Γύρω από το χρέος έχει αναπτυχθεί μια αχαλίνωτη τρομοκρατική μυθολογία, συνθετικά ψεύδη ασύστολα και....
νεροποντές σύγχυσης όχι μόνο από την κυβέρνηση, αλλά από όλα τα καθεστωτικά κόμματα και τις προπαγανδιστικές πόρνες του καθεστώτος (ΜΜΕ).

Θα αρχίσουμε με ένα απόσπασμα του Μαρξ από το κεφάλαιο. Ολόκληρο το σχετικό κείμενο παρατίθεται από τον Μπογιόπουλο στο δεύτερο κεφάλαιο του δευτέρου μέρους, με τον τίτλο: «Το χρέος τους είναι ο πλούτος που μας ανήκει»:

«Το δημόσιο χρέος, δηλαδή το ξεπούλημα του κράτους -αδιάφορο αν είναι απολυταρχικό, συνταγματικό η δημοκρατικό κράτος- βάζει τη σφραγίδα του στην κεφαλαιοκρατική εποχή. Το μοναδικό κομμάτι του λεγόμενου εθνικού πλούτου, που στους σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού είναι το δημόσιο χρέος τους (…). Το δημόσιο χρέος γίνεται το credo (πιστεύω) του κεφαλαίου. Και από τη στιγμή που εμφανίζεται η χρέωση του δημοσίου, τη θέση του αμαρτήματος ενάντια στο άγιο πνεύμα, για το οποίο δεν υπάρχει άφεση, την παίρνει η καταπάτηση της πίστης απέναντι στο δημόσιο χρέος.
Το δημόσιο χρέος γίνεται ένας από τους πιο δραστικούς μοχλούς της πρωταρχικής συσσώρευσης. Σαν σε μαγικό ραβδί προικίζει το μη παραγωγικό χρήμα με παραγωγική δύναμη και το μετατρέπει έτσι σε κεφάλαιο, χωρίς νάναι υποχρεωμένο να εκτεθεί στους κόπους και στους κινδύνους που είναι αχώριστοι από τη βιομηχανική μα ακόμα κι από την τοκογλυφική τοποθέτηση. Οι πιστωτές του δημοσίου στην πραγματικότητα δεν δίνουν τίποτα, γιατί το ποσό που δανείζουν μετατρέπεται σε κρατικά ευκολομεταβιβάσιμα χρεώγραφα που στα χέρια τους εξακολουθούν να λειτουργούν όπως θα λειτουργούσαν αν ήταν ισόποσο μετρητό χρήμα…».

Η Ελλάδα, όπως έχουμε υπογραμμίσει επανειλημμένα, χρησιμοποιήθηκε από τις διεθνείς μαφίες του χρήματος, σαν Ιφιγένεια και πιλοτικό πρόγραμμα.

Ανάλογη ήταν και οι διεθνής προπαγάνδα.

Γράφει επ’ αυτού ο Μπογιόπουλος:

«Απείρως σημαντικότερο από το φαινόμενο γερμανικά περιοδικά να κυκλοφορούν με πρωτοσέλιδο φωτομοντάζ παρουσιάζοντας την Αφροδίτη της Μήλου να απευθύνεται με ανασηκωμένο το μεσαίο δάκτυλο στους Έλληνες, υπήρξε το φαινόμενο της δακτυλοδεικτούμενης –ανά τον κόσμο- Ελλάδας: Από τη Γερμανία μέχρι την Ιαπωνία κι από τη Γαλλία μέχρι την Ουγκάντα, όποια κυβέρνηση θέλησε να εφορμήσει κατά των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, όποιο κράτος προέβη σε φοροεπιδρομές, σε ιδιωτικοποιήσεις, σε μειώσεις μισθών και κοινωνικών παροχών δεν παρέλειπε να προσθέτει στην προπαγάνδα του το επιχείρημα ότι, αν δεν ληφθούν μέτρα λιτότητας, τότε η «χώρα θα χρεοκοπήσει, όπως η Ελλάδα»…».

Στο εσωτερικό της χώρας η π