Οι κόκκινες γραμμές ενός οίκου ανοχής

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου *

Όταν ακούς για κόκκινες γραμμές, ανθρώπινο κρέας μυρίζει. Το κόκκινο έγινε το χρώμα της φωτιάς που καίει μια ολόκληρη κοινωνία και σημάδι μιας καθεστωτικής τρέλας, αντί για το χρώμα της διεγερμένης συνείδησης ενός εξευτελισμένου λαού, της φωτιάς που γεννά ελπίδα μέσω της χειραφέτησης. .

Από κόκκινες γραμμές σε.....
κόκκινες γραμμές βαδίζουν οι κυβερνώντες τα τελευταία χρόνια, σαν να έχουν βάλει στοίχημα να αποδείξουν ότι η οδός προς την άβυσσο είναι κόκκινη. Είναι να κοκκινίζει κανείς από θυμό παρακολουθώντας τις συνεχείς υποχωρήσεις του κυριάρχου πολιτικού συστήματος στις εμφανιζόμενες ως απαιτήσεις (ή καλύτερα στρατηγικές τιμωρίας των Ελλήνων, όπως οι ίδιοι οι κυβερνώντες ομολογούν) συμμόρφωσης του ελληνικού λαού σε ένα πρόγραμμα (μνημόνιο) δίχως (αναπτυξιακό) πρόγραμμα που τον γονατίζει, χωρίς να προσφέρει απολύτως καμία βάσιμη προοπτική οικονομικής ανάταξης. Καταστροφή για την καταστροφή είναι η συνταγή και όσοι δεν το καταλαβαίνουν είναι που το κόκκινο το έχουν συνδέσει με τα μπουρδέλα και μάλιστα με αυτά όπου οι κόκκινες γραμμές αρχίζουν εκεί όπου τελειώνει το πορτοφόλι του πελάτη.

Ναι, οι κόκκινες γραμμές του διαπλεκόμενου καθεστώτος - που οι πελάτες του συνεχίζετε να προφασίζεσθε ότι δεν καταλαβαίνετε τι σημαίνει και ότι δεν έχετε ακούσει καμία διαφορετική πρόταση εξόδου από αυτό - είναι οι κόκκινες γραμμές που χαράσσονται σε ένα μπουρδέλο και όχι σε μια ανεξάρτητη χώρα και ευνομούμενη πολιτεία, για την ύπαρξη της οποίας έχει χυθεί πολύ …κόκκινο. Εδώ, οι κυβερνήτες μας έχουν παρεξηγήσει απολύτως τον ρόλο τους, προσδίδοντας στο εαυτό τους ρόλο τσατσάς, με πελάτες, άλλοτε συντεχνιακά ή μεγαλοεπιχειρηματικά συμφέροντα και άλλοτε ξένους επιβήτορες με διακύβευμα την ικανοποίηση των πλέον άπληστων ορέξεων πάνω στα δύο τρίτα του κοινωνικού σώματος.

Πλέον η κατάσταση έχει ξεπεράσει την προηγούμενη κόκκινη γραμμή του σαδομαζοχισμού, την οποία εξέφραζε απερίφραστα το ΠΑΣΟΚ και το ΛΑΟΣ με την κα Μπακογιάννη και τις λοιπές νεοφιλελεύθερες δυνάμεις και «συνεσταλμένα» ο Α. Σαμαράς και ο Φ. Κουβέλης, για να φτάσουμε στην λογική ότι το «μπουρδέλο» δεν έχει πια κόκκινες γραμμές με όρους εκμετάλλευσης και ότι το μόνο που έχει σημασία είναι να συνεχίσει να υπάρχει, προσφέροντας τις υπηρεσίες του στον κόσμο. Στο κάτω-κάτω, μόνον έτσι θα επιβιώσουν οι εργαζόμενοι σ’ αυτό. Ή με τα λόγια του κ. Λουκά Παπαδήμου (πρωθυπουργού της Ελλάδος): «Ακούω από διάφορες πλευρές για «κόκκινες γραμμές». Για μένα κόκκινη γραμμή είναι η σωτηρία της χώρας και η διασφάλιση ενός ασφαλούς μέλλοντος για τους πολίτες της.» Και για μένα η παραπάνω φράση αποτελεί την επιτομή του λαϊκισμού και σημαίνον της διαλεκτικής της τσατσάς. Ο ορθολογισμός του δήθεν σοβαρού τεχνοκράτη κ. Παπαδήμου οδηγεί στο συμπέρασμα ότι από δω και στο εξής κριτήριο πολιτικής θα είναι η επιβίωση του καθεστώτος, δίχως να υπολογίζονται οι ανθρώπινες θυσίες, στο βωμό προφανώς του κέρδους αυτών που στην πραγματικότητα εκπροσωπεί. Δίχω