Οι ευθύνες των Δημοσίων Υπαλλήλων

Οι Δημόσιοι υπάλληλοι αποτελούν ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της χώρας μας. Είτε δουλεύουν ακόμη είτε είναι συνταξιούχοι, είτε δουλεύουν σε υπουργεία, είτε σε ΔΕΚΟ, είτε είναι ένστολοι είτε καθηγητές ή γιατροί… Αποτελούν ένα μεγάλο αριθμό που είναι μεγάλος ανεξάρτητα από το ποιούς κάποιος υπολογίζει μέσα σε αυτό ή όχι. Αυτό το τμήμα του πληθυσμού, είτε το καταλαβαίνει είτε όχι, έχει ένα δυσανάλογο μερίδιο ευθύνης για τη σημερινή κατάσταση της....
οικονομίας μας. Είτε με τις επιλογές τους, είτε με την νοοτροπία που καλλιεργούν, είτε ακόμα και με την ίδια την ύπαρξή τους, έχουν επιβαρύνει εμάς τους υπόλοιπους.

Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών ενός κράτους, πρέπει να εργάζονται για να ζήσουν. Ανάλογα με τις δυνατότητες τις οικονομίας εξαρτάται και το επίπεδο ζωής που εξασφαλίζουν από την εργασία τους. Το κράτος, το οποίο είναι ένας οργανισμός που ανήκει σε ΟΛΟΥΣ τους πολίτες ανεξαιρέτως, χρειάζεται κι αυτό κάποιους εργάτες για να εκτελεί τα καθήκοντά του. Έτσι προσλαμβάνει από το εργατικό δυναμικό ένα μέρος, το οποίο πληρώνει αποσπώντας ένα μέρος των χρημάτων του λαού, αναγκαστικά και με την απειλή βίας (φυλακή) σε περίπτωση που αρνηθούν. Φυσικά οι περισσότεροι πολίτες δεν αρνούνται γιατί αναγνωρίζουν τις υπηρεσίες που τους παρέχει αυτό το κράτος και θεωρούν τους φόρους που πληρώνουν ως δίκαιη ανταμοιβή.

Σε ένα σοβαρό και δημοκρατικό κράτος, θα πρέπει οι υπάλληλοι που εργάζονται στο Δημόσιο τομέα να αμοίβονται όπως ακριβώς θα αμοίβονταν για την ίδια εργασία και με τα ίδια προσόντα στον ιδιωτικό τομέα. Αν αυτό δε συμβαίνει τότε δε μπορούμε να μιλάμε για ίση αντιμετώπιση όλων των πολιτών αλλά για πολίτες δύο ταχυτήτων. Κάτι το οποίο είναι και αντισυνταγματικό. Επίσης ένα σοβαρό κράτος δε πρέπει να προσλαμβάνει άτομα που δε χρειάζονται, είτε για να δίνει άχρηστες υπηρεσίες που ο λαός δεν χρειάζεται είτε υπεράριθμους. Τέλος το κράτος θα πρέπει να έχει τη δυνατότητα απόλυσης των υπαλλήλων που είτε του είναι περιττοί, είτε δεν είναι αποτελεσματικοί. Το κράτος ως εργοδότης πρέπει να έχει τα ίδια δικαιώματα με τους υπόλοιπους εργοδότες.

Στη χώρα μας όμως το κράτος δεν είναι σοβαρό ούτε δημοκρατικό. Πρώτα από όλα οι συνολικές απολαβές των δημοσίων υπαλλήλων είναι σημαντικά μεγαλύτερες των αντίστοιχων ιδιωτικών υπαλλήλων. Χωρίς αυτό να δικαιολογείται από την παραγωγικότητά τους ή από κάποια έλλειψη προσφοράς εργασίας… Επίσης οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν πολλά δικαιώματα και προνόμια που δεν έχουν οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, με πρώτο και καλύτερο το προνόμιο του να απεργούν, ένα προνόμιο που έχουν καταχραστεί όσο κανένα άλλο, αν και αυτό θα έπρεπε να είναι παράνομο. Απεργίες που μας έχουν κοστίσει οικονομικά παραπάνω από όσο είναι το Δημόσιο χρέος σήμερα… Ένα προνόμιο που θεωρητικά μόνο έχουν οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, αφού αν απεργήσουν απολύονται… Και φυσικά οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν το προνόμιο που δεν έχει κανένας άλλος, να ψηφίζουν ποιό αφεντικό θέλουν…

Και δεν είναι μόνο αυτά. Το Κράτος για ψηφοθηρικούς λ