ΟΙ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ ΑΡΧΟΝΤΑ (ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ)

«ΤΡΙΩΝ ΔΕΙ ΜΕΜΝΗΣΘΑΙ ΤΟΝ ΑΡΧΟΝΤΑ….»

Τον κόσμο, έμψυχο και άψυχο, συνέχει, συγκροτεί και συγκρατεί η τάξη, χάρη στην οποία, εξ αιτίας της οποίας και με την προϋπόθεση της οποίας, ονομάζεται κόσμος, κόσμημα, στολίδι.

Για τους αρχαίους Έλληνες η τάξη, με την............
έννοια ότι σε ένα οργανωμένο σύνολο φυσικών φαινομένων, θεοτήτων ή ανθρώπινων κοινωνιών υπάρχουν όρια, κανόνες και ιεραρχία, ήταν ο υπέρτατος νόμος.

Κατά την αρχαιοελληνική σκέψη, μάλιστα, η δημιουργική ιδιότητα των θεών δεν συνίσταται στο ότι αυτοί δημιούργησαν τη φύση, αλλά στο ότι με την επέμβασή τους από άτακτο σύμφυρμα μεταβλήθηκε σε κόσμο, σε εύτακτο σύνολο.

Τάξη, λοιπόν, σημαίνει οργάνωση, σημαίνει ιεραρχία, σημαίνει και προαπαιτεί όργανα και φορείς εξουσίας, που θα εφαρμόζουν, θα ρυθμίζουν και θα επιβλέπουν την τήρησή της μέσα σε ένα κοινωνικό σύνολο, που εξ ορισμού αποτελείται από μονάδες και ομάδες διαφορετικών συμφερόντων, προσπαθώντας να βρει τη συνισταμένη τους…

Ο λόγος για τους άρχοντες, από τη συμπεριφορά, τις επιλογές και την πρακτική των οποίων δοκιμάζεται η ποιότητα ενός πολιτεύματος και κρίνεται η προοπτική του.

Ο τραγικός ποιητής του Ε΄ π.Χ. αιώνα Αγάθωνας με τρία διαχρονικά «πρέπει» αποκρυστάλλωσε τη δεοντολογία άσκησης της εξουσίας, τρία πράγματα όρισε ότι πρέπει να θυμάται ένας άρχοντας, ότι «ανθρώπων άρχει, κατά νόμον άρχει, και ουκ αεί άρχει»!

Κάθε άρχοντας οφείλει να θυμάται ότι κυβερνά ανθρώπους, όχι αριθμούς! Κυβερνά ανθρώπους με ιδιαιτερότητες, ευαισθησίες, φόβους, ανάγκες, οράματα, ελπίδες, και όχι μια άβουλη και ετεροκατευθυνόμενη μάζα.

«Ένας άρχοντας είναι καλός», υπογράμμισε ο Πιττακός ο Μυτιληναίος, «όταν κάνει τους πολίτες να φοβούνται όχι αυτόν, αλλά γι’ αυτόν»!

Πρέπει, παράλληλα, και να κυβερνά σύμφωνα με τους νόμους. Όταν ο Θεόφιλος Καίρης υποδέχθηκε, εξ ονόματος του αναγεννημένου έθνους, τον πρώτο Κυβερνήτη της νεώτερης Ελλάδος, άρχισε την ομιλία του με τη φράση της Αγίας Γραφής «ουκ άρξω εγώ, ουκ άρξει ο υιός μου, Κύριος ημών άρξει»!

Οι αιώνες δίδαξαν ότι το μεγαλείο δεν ανήκει σ’ αυτούς που ταυτίζουν το νόμο, το Κράτος, το ΄Εθνος, το Λαό με τον εαυτό τους και την εξουσία τους, αλλά στον υπέροχο εκείνο Λεωνίδα, τον μέχρι θανάτου «πειθόμενον τοις ρήμασι» της πατρίδος του Σπάρτης…

Ένας άρχοντας, κάθε άρχοντας, κοσμικός ή και θρησκευτικός, δεν πρέπει, επίσης, ποτέ να λησμονεί ότι η εξουσία του δεν είναι αιώνια… Είτε ο βιολογικός θάνατος είτε ένα δυσάρεστο εκλογικό αποτέλεσμα, είτε μια αναπάντεχη ανατροπή θα φέρει και το τέλος της όποιας εξουσίας του.

Γι’ αυτό , επιβάλλεται να είναι πάντοτε έτοιμος να λογοδοτήσει στο κριτήριο του Λαού και στο Δικαστήριο της Ιστορίας…

Ίσως πολλοί αξιόλογοι ηγέτες να έπεσαν πριν έρθει η ώρα τους… Πέφτοντας, όμως, έδειξαν πόσο μεγάλοι ήταν… Και μπορεί να είναι καλύτερο να θλιβόμαστε γιατί έπεσαν, παρά γιατί δεν έπεσαν….

Για το Χριστιανισμό, βέβαια, και την