Ο Σλάβος που έκλεψε τα ρούχα του Μ. Αλέξανδρου από τον Βουκεφάλα!

Μου το ‘στειλαν, δεν ξέρω αν είναι πραγματικό περιστατικό, είναι όμως πολύ καλό!

Διαβάστε πώς ένας Έλληνας στον ΟΗΕ... εξέπληξε τους συνομιλητές του.
Ένα λαµπρό υπόδειγµα ρητορικής και πολιτικής από πρόσφατη συνεδρίαση των Ηνωμένων Εθνών, που έκανε τη διεθνή κοινότητα να χαμογελάσει: Ο λόγος του Έλληνα εκπροσώπου στα ΗΕ.
«Πριν ξεκινήσω, θέλω να σας πω κάτι για τον.....
Μέγα Αλέξανδρο. Όταν δάμασε τον Βουκεφάλα , κατά τον γυρισµό του, περνώντας τον Αξιό και βλέποντας το νερό, σκέφτηκε ότι ήταν µια καλή ευκαιρία για µπάνιο.

Έβγαλε, λοιπόν, τα ρούχα του, τα... ακούµπησε στον βράχο και µπήκε στο νερό. Όταν βγήκε και θέλησε να ντυθεί, τα ρούχα του είχαν εξαφανιστεί.

Τα είχε κλέψει ένας Σλάβος της Μακεδονίας.»

Τότε πετάχτηκε οργισµένος ο Σλαβοµακεδόνας εκπρόσωπος της ΠΓΔΜ κι άρχισε να φωνάζει: «Τι είναι αυτά που λες; Οι Σλάβοι δεν ήταν εκεί τότε...»

Οπότε ο Έλληνας εκπρόσωπος χαµογέλασε και είπε: «Τώρα που το ξεκαθαρίσαµε αυτό, µπορώ να ξεκινήσω την οµιλία µου...»!

Πραγματικό ή όχι το περιστατικό, είναι αυτό που χρειαζόμαστε. Χιούμορ, πυγμή και αποφασιστικότητα.

Μακάρι όλοι οι πολιτικοί μας να είχαν τη δυνατότητα να χειρίζονται με αυτό τον τρόπο, τα όποια προβλήματα εξωτερικής πολιτικής και όχι μόνο.

Κι όμως, υπήρχαν και πραγματικά περιστατικά.

Κάποτε, είχα διαβάσει την ομιλία του αείμνηστου Ξενοφώντα Ζολώτα, που είχε δώσει στην Ουάσινγκτον το 1959.Η ομιλία αυτή είχε μείνει μνημειώδης.

Υποτίθεται ότι η γλώσσα ήταν η αγγλική. Κατ’ ουσίαν, όμως, με την αφαίρεση λίγων συνδέσμων, άρθρων και προθέσεων, η γλώσσα ήταν η Ελληνική. Το ακροατήριό του αποτελούσαν οι σύνεδροι της Διεθνούς Τράπεζας Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης και δεν αντιμετώπισαν τότε κανένα πρόβλημα στην κατανόηση του κειμένου, που ανέγνωσε ο Έλληνας καθηγητής. Εκείνο τον καιρό, κατείχε τη θέση του διευθυντή Τραπέζης Ελλάδος και διαχειριστή του ελληνικού Δημοσίου Χρέους.

Διαβάστε τι είχε πει και από κάτω δείτε τη μετάφραση
Kyrie, it is Zeus' anathema on our epoch (for the dynamism of our economies) and the heresy of our economic method and policies that we should agonize the Skylla of nomismatic plethora and the Charybdis of economic anaemia. It is not my idiosyncracy to be ironic or sarcastic but my diagnosis would be that politicians are rather cryptoplethorists. Although they emphatically stigmatize nomismatic plethora, they energize it through their tactics and practices. Our policies should be based more on economic and less on political criteria. Our gnomon has to be a metron between economic,strategic and philanthropic scopes. Political magic has always been anti-economic. In an epoch characterized by monopolies, oligopolies, monopolistic antagonism and polymorphous inelasticities, our policies have to be more orthological, but this should not be metamorphosed into plethorophobia, which is endemic among academic economists.