Ο μακιαβελισμός ωχριά μπροστά στη σημερινή φρίκη

ΚΑΘΕ εποχή φέρνει μαζί της και την πολιτική της ηθική. Η εποχή της παγκοσμιοποίησης και της Νέας τάξης επιβάλλει και τη δική της πολιτική και ηθική. Παραδόξως το κτύπημα του ρολογιού της Ιστορίας της "νέας εποχής" μας μεταφέρει πίσω σε παλαιές εποχές ξεπερνώντας τες μάλιστα στην έκταση και τη "λεπτότητα" της απανθρωπιάς και κτηνωδίας τους.

ΥΠΗΡΞΕ καιρός, όπου οι νόμοι της πολιτικής μηχανής λεπτά επεξεργασμένοι από......
το Μακιαβέλι, θεωρούνταν σαν το αποκορύφωμα του κυνισμού.

Για το Μακιαβέλι η πάλη για την εξουσία ήταν ένα θεώρημα σκακιού. Τα ζητήματα της ηθικής δεν υπήρχαν γιʼ αυτόν, όπως δεν υπάρχουν για ένα παίκτη σκακιού ή για ένα λογιστή. Το έργο του συνίστατο στο να καθορίζει την πρακτικότερη πολιτική που ταίριαζε να ακολουθήσει κανείς σε μια δοσμένη κατάσταση, και να εξηγεί πώς έπρεπε να εφαρμόζεται, κατά ένα τρόπο ανελέητα κτηνώδη, με βάση εμπειρίες φτιαγμένες μέσα στις πολιτικές χοάνες του κόσμου.

Η ΕΠΟΧΗ του ακμάζοντος κοινοβουλευτισμού είχε φέρει μια νέα και πιο ανώτερη πολιτική ηθική. Και είναι αλήθεια παράδοξο για τους ρομαντικούς πώς ο εικοστός αιώνας (το προεξοφλημένο όνειρο ευτυχίας για το οποίο ο δέκατος ένατος αιώνας είχε παλέψει με τόση ελπίδα) μας έφερε πίσω στις πράξεις και στις μεθόδους του Μακιαβελισμού.

ΑΥΤΗ η οπισθοδρόμηση προς τον πιο σκληρό μακιαβελισμό φαίνεται ακατανόητη σε εκείνους που ζούσαν μέχρι χθες μέσα στην ουτοπία και πίστευαν ότι η ανθρώπινη ιστορία κινείται σύμφωνα με μια γραμμή κανονικά ανιούσα υλικής και πνευματικής προόδου.

Ακόμα και σήμερα κάποιοι πρώην αριστεροί και νυν οικότροφοι του συστήματος βλέπουν την παγκοσμιοποίηση σαν ιστορικό βήμα μπροστά. Τη γιγάντια οπισθοδρόμηση τη θεωρούν ιστορική πρόοδο. Αλλά ό,τι και να σκεφτεί κανείς για αυτή την αντίληψη, μπορούμε όλοι να διαπιστώσουμε σήμερα: Πως καμιά εποχή στο παρελθόν δεν στάθηκε τόσο σκληρή, τόσο αδυσώπητη και τόσο κυνική σαν τη δική μας: Την εποχή της Νέας Τάξης.

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ εξουσία, όπως και η ηθική έχουν πάρει σήμερα αποτρόπαιες μορφές: Ο μακιαβελισμός ωχριά μπροστά στη σημερινή φρίκη…

Οι παλιοί αστοί πολιτικοί μπροστά στην κατάπτωση της κοινοβουλευτικής τους «δημοκρατίας», ξεφώνιζαν τρελά: «Καλύτερα ένα φρικτό τέλος, παρά μια φρίκη δίχως τέλος!» (Μαρξ: «18η Μπρυμαίρ».

Οι σημερινοί πολιτικοί όχι μόνο δε βάζουν ένα τέλος στη φρίκη, αλλά έχουν μεταλλαχτεί σε ανδρείκελα της «φρίκης δίχως τέλος!». Δηλαδή είναι οι ίδιοι «φρίκη δίχως τέλος»: Η φρίκη του ανδρείκελου, η φρίκη του γενίτσαρου-δωσίλογου….

Αυτή τη φρίκη της Νέας Εποχής (Νέα Τάξη) ζούμε σήμερα: Την ακραία, αυθάδη και μοχθηρή μορφή κανιβαλισμού της πλανητικής χρηματιστηριακής χούντας και των πολιτικών της υπηρετών.

Αντίστοιχη είναι και η ηθική αυτής της εποχής: Ο μακιαβελισμός στο τετράγωνο, η κομπάζουσα πολιτική ανοησία και προπαντός ο ανενδοίαστος εκτραχηλισμός του κυνισμού, του εξαμβλωματικοί ψεύδους και της παρανοϊκής απάτης…

Στην Ελλάδα τα βιώνουμε όλ